Allereerst: mijn verslagen worden er niet korter op. Ik hoop dat ik jullie daar niet mee verveel … het fungeert ook als dagboek dat ik tzt laat afdrukken.

Vanochtend: eerst naar de Faro de Laxe, jas aan, poncho en broek voor het grijpen want dreigende wolken, keiharde wind, dito voorspellingen. Na de Faro toch maar gewoon over de weg (verstandig hè) naar de Playa de los Crystales. Verhaal volgt hieronder. Wéér terug naar de weg, dan dankzij Google maps een doorsteekje zodat ik toch op de CdF terecht kom. Precies als ik aan het strand ben barst de bui los. Onder een mini-afdak houd ik de helft van mijzelf droog. Wat nu .. even afwachten … helaas.. wordt erger ipv beter … alle hens aan dek dwz poncho aan. Een raar klusje want over de rugzak-bult wil ie steeds niet. Enfin, de namen van de dorpjes die ik nu moet volgen leer ik uit m’n hoofd ( ga dus verder langs de weg) en precies als ik in vol ornaat onder het schuildakje vandaan kom zie ik in de lucht grote stukken BLAUW!! Vamos a la Playa!!
Al snel kan de poncho weer uit en dank ik de weergoden. Het is een heel fijn stuk, de zee dondert rechts van mij, de zon schijnt links van mij en ik geniet ervan om zo tussen de elementen door te mogen gaan. Het is allang niet meer eng, wel zo nu en dan spannend. En vooral : ongelooflijk mooi en indrukwekkend!!
Geen mens te zien, wel piew piew buizerds, zwaluwen, leeuweriken en veel ander klein spul dat kwettert en zingt.
Vlak voor Camelle volgt een ingewikkelde en slecht aangegeven passage over/langs enorm grote rotsen. Het is een absurd landschap, bijna een soort labyrint. In de verte zie ik de haven van Camelle maar het pad ben ik kwijt. Weer terug naar laatste groene pijl… Hehe .. lukt nu wel.
15.30 u Opgelucht en ook best wel moe laat ik me met genoegen door de waard van ‘Miña nai’ (‘mijn moeder’ in het Gallego) naar binnen halen voor een uitgebreide lunch. De man laat weten dat ik sowieso nog maar 30 minuten over een makkelijk pad hoef ( naar Arou) dus dat biertje smaakt extra lekker !!
Met uitzicht op de baai en op de achtergrond ( qua volume vaak op de voorgrond ) de conversaties van de locals hier. Heel prettig eigenlijk. Mensen zijn aardig, geïnteresseerd en gastvrij. Er wordt altijd gegroet en sommigen vragen naar ‘mijn Camino ‘.
Gedurende de route kwam ik alweer helemaal niemand tegen dus ik vind dat wel gezellig. Kan me steeds beter in het Spaans redden.
Twee kleine meisjes wijzen me de weg in Arou, een gehucht met gelukkig 1 bar/tienda waar ik straks ga eten. Nu in m’n appartement met de benen omhoog.
‘O Colmado d’Arou’, was er zo’n bar in Hsum, ik zou er elke dag te vinden zijn. Heerlijke happen en dranken, alleraardigste gastheer; hij spreekt ook Engels en bevestigt mijn vermoeden dat er morgen gedurende 23 km geen café of bar of winkel zal zijn.
We raken aan de praat oa over de olie-ellende van de Prestige, die zij zich als kinderen van 6 à 7 jaar oud goed herinneren. Tamara is hier de kok, Manuel de gastheer en hond Biana de kroeg’tijger’.
Ook bespreken we de scenario’s voor morgen want het wordt een bad-Camino-day. Er wordt veel regen voorspeld. Gelukkig zijn er veilige alternatieve routes. Ik laat me graag adviseren voordat ik nu op 1 oor ga.

O Camiño dos Faros Playa de los Cristales
BEACH OF CRYSTALS
Sometimes nature decides what to do, and the sea always brings back everything that it is thrown away in it. In this area of Laxe, there used to be a dump where bottles and other recipients were left. In these cliffs the sea somehow picked up this garbage debris and returned them transformed into art pieces polished by the sea leaving them in this small cove.
Important to remember: To enjoy this unique spot and not to take any of these pieces of glass as it is completely forbidden.

Geschreven door Hoppa