Ik kan het zelf nog niet geloven maar … ik ben in Santiago ! Euforie !!
Nu afspraakjes dus het verslag volgt waarschijnlijk morgen, nadat ik in Muxia ben aangekomen.

21/4 19.00 u. Ik schrijf dit verslag terwijl ik op mijn eigen zonnige terrasje in Muxia zit, jurkje aan, biertje erbij ..

Diep geslapen in Albergue San Francisco bij Gustavo, die ik nog van de Camino Frances kende. Fijne plek, in leuk straatje met pizza / bier als buur. Nu in café bij bushalte koffie en churros … busje komt zo … en brengt mij naar iets verderop, Arca ( O Pedrouzo ). Daar neem ik lang de tijd om me op een volgende stap (of geen stap ) te bezinnen. Vanaf deze plek is er om de 3 à 4 km wel een pauze/stop te maken (café, hotel of albergue ) dus ik kan per uur beslissen. Dat staat me erg aan; het is bovendien al weer flink warm aan het worden dus ik ga ! Al snel zie ik een vrouw verkeerd lopen, roep haar, zij blij, wil op de foto want ik ben überhaupt haar eerste pelgrim ooit. Ze komt uit Litouwen en werkt aan de Uni van Santiago. En ‘doet’ 1 dagje Camino. Het is een fijn zacht bospad, schaduw en het ruikt heerlijk. We lopen een stuk samen en geraken in een groot gezelschap jonge mensen (met beperkingen ) samen met hun begeleiders. Dat wordt een gezellige boel. Een van de jochies (Angel) krijgt het in z’n koppie en roept naar mij: … ‘ I love you ‘ … Hij blijft dat roepen, tot groot vermaak van de groep, dus ik wil graag met deze jonge Don Juan op de foto. Ook ene Hector sluit zich aan, ik krijg zoveel warmte van die lui, en hun aardige begeleiders, echt enig. Ze zijn wel met 100 en lopen in een aantal dagen naar Santiago.
Na 4 km stop ik bij een fijn terras in the middle of nowhere voor sapje en een stuk worteltaart waarop ik - inderdaad blijkt later - de rest van de dag kan teren. De suikerboost, de prima stemming, de leuke ontmoetingen brengen me nog 6 km verder, naar Lavacolla waar ik nét voor middagsluiting iets in het winkeltje kan kopen. Ooit wasten de pelgrims zich dit dorp om tenslotte rein en fris bij hun heilige aan te komen. Persoonlijk ben ik daar ook aan toe … maar zolang je buiten zit heeft niemand last van luchtjes. Daar zat ik lekker 3/4 uur en zag zelfs nog wat bekenden. Daarna had ik ruim 4 uren om Santiago te bereiken. Het Pilgrims-Office sluit om 19.00u; ik wil m’n Compostela liefst vandaag. Want dan kan ik toch nog morgenvroeg met de bus naar Muxia, mijn favoriete eind van een tocht. Mijn water raakt op; ik nader een camping + terras. Drie Spaanstalige beauties in dezelfde kledij hangen aan een tafel; ik meen dat zij daar werken ? Dus niet …. het zijn Mariana, Susana en Ana Elsa uit Mexico, het café is net gesloten. Ze bieden mij hun bier ( beter nog even niet ..) en water aan, wat lief! En dan willen ze ook nog met mij op de foto. Dit is mijn laatste stop voor Santiago. Het is nu echt doorbijten en ik heb ook nog geen geschikte / betaalbare slaapplek kunnen vinden. Om 18.15u arriveer ik, onder applaus van mensen die daar op terrasjes zitten, bij het Pilgrims-office. Na het overleggen van mijn bijna volgestempelde pelgrimspaspoort krijg ik mijn Compostela voor de hele Camino del Norte van een Nederlandse vrijwilliger. Zij heeft een suggestie voor een bedje, in een klooster, vlakbij het grote plein, maar ze waarschuwt dat het overal in de stad behoorlijk vol is. Aan de albergues die ik passeer hangen bordjes met iets als ‘complet’ .. jakkes ..
Dan kom ik op het plein, dat zoals gewoonlijk vol mensen in feestelijke stemming is. Ook de Mexicaanse vriendinnen zijn net aangekomen. Blij !! Stomtoevallig kom ik in alle drukte Thierry tegen, op weg naar de mis. Ik vrees dat ik niet met de groep kan eten, tenzij er in het klooster een bedje voor mij is. Wat denk je … zelfs een hele kamer + badkamer. Ik kan de receptioniste bijna niet geloven en ben echt dankbaar: Muchas Gracias Santiago !! Mijn fysieke toestand is namelijk dusdanig dat ik eigenlijk niet verder meer kán. De hele vierde verdieping van het monasterio San Martiño Pinario is bestemd voor pelgrims, misschien zijn er wel 80 kamers ?!?! En, dank 🙏🏻 een lift !! Zo stort ik op het heerlijke schone bed neer, nadat ik kort het uitzicht heb bewonderd. Tuurlijk meld ik mij bij de groep dat ik graag mee ga eten. Een uur niksen, liggen, dan douche en opgefrist naar Casa Manolo waar de anderen zijn: Pieter, Thierry, Jack ( Edinburgh), Martino ( Verona) en Martin. Supergroot glas bier, pimientos de Padron en ander lekkers, smullen maar. Jack en Martino deden de Portugese Camino, de andere mannen gaan door naar Fisterra en Muxia. En ik ga naar mijn klooster-bedje en voel mij een geluksvogel.

Geschreven door Hoppa