Met behulp van Google kwam ik via hele leuke paadjes na een uurtje op de Camino Portugues Central. Dat was wel een lekker gevoel : gevonden ! Voor mij liep, eerst in de verte, later dichtbij, een stel pelgrims. Toen we elkaar later troffen stelde ik me voor, met van die obligate vragen : where are you from, where did you start, where are you going etc. Zegt die vrouw ( in het Frans) : we sliepen vannacht samen op dezelfde kamer … O jee, ik had ze niet herkend. Voeg daarbij de factor dat zij met stokken wandelt ZONDER rubberen dopjes, en de meeste paden van cobble-stone zijn… dat veroorzaakt een irriterend k - geluid, qua irritatie net zoiets als rolkoffers over de Wallen sleuren …. Ik dacht: dit stel ga ik mijden …. tot dusver gelukt.
Kleine dorpjes, groetende mensen, moestuinen - in - wording, kwinkelerende vogels, mooie bloemen, veel Camelia’s, uiteraard eucalyptus-bomen met die kenmerkende geur. Veel citrusvruchten hangen voor het bijna grijpen. Een loslopende grote chocolade labrador die best eng hard blaft (misschien de groeten aan Abbey in Hsum??). Het is gewoon nóóit saai! Na 3 uren bij een mini- mercado annex bar koffie , en nog een want zo lekker. Warm buiten, vest uit, broekspijpen af.
De Ponte de Zameiro over de rivier de Ave is een juweel uit de middeleeuwen. Eerste beschrijvingen dateren uit 1185; bijzonder is dat de bogen zowel Romaanse als Gotische structuren hebben. Ik nader het punt waarop ik anderhalf jaar geleden vanuit de kust op deze route kwam. Bij Arcos hoop ik dit keer wél iets te kunnen eten/drinken. Er is daar een beeldschone Quinta, maar ook nu: wel open, ik eigen mijzelf een mooie tafel op de binnenplaats toe, maar geen mens te bekennen. Dat wordt water met restjes krentenbrood … Juist als ik weer vertrek komt een alleraardigste jongedame tevoorschijn en zij voorziet me van 1 liter vers water, heel fijn.
Voorwaarts naar Sao Pedro; iemand loopt achter mij, haalt me in. In keurig Engels volgt een korte pelgrims- kennismaking ( zoals eerder beschreven) ; dan blijkt deze jongeman gewoon uit Amsterdam te komen!
Niet zijn eerste grote wandeling ( Schotse Hooglanden) wel zijn eerste Camino. Ondanks mijn iets tragere tempo lopen we uren samen verder, bijzondere verhalen, Camino - tips, foto bij de schoentjes in het bos. Bij mijn bestemming Casa di Maria in Pedra Furada nemen we afscheid. Ik vraag nog snel hoe hij heet: Roel. Bom Camino Roel !
Ik ben bekaf en best nattig want het laatste halfuur miezert het. Een kamer met badkamer voor mijzelf is onweerstaanbaar. Na het halen, bij de benzinepomp, van wat bier + chips schop ik m’n schoenen uit en ga horizontaal. Het is 17.30 en ik verzet, na 36 km, geen stap meer … behalve naar de koelkast beneden, voor nog zo’n heerlijk koud biertje. En straks nog een. Even het gisteren opgelopen tekort compenseren…..

Geschreven door Hoppa