Je zou me nu moeten zien en je wilt vast niet ruilen: ik zit langs een drukke weg bij een vaag café een biertje te drinken met wat schreeuwerige Spanjaarden en zeer irritante keiharde muziek, maar heb geen keuze. Ondertussen verzorg ik m’n blaren, heb er even vreselijk last van , maar ja, welke gek loopt er dan ook 36 km in de hitte. Na gisteren was ik van plan rond 13 a 14 u te stoppen. Niet gelukt dus! Maar goed …begin bij t begin:
De ochtend begon weer adembenemend mooi, je waant je al wandelend de enige wakkere mens, hoe bevoorrecht voelt dat, echt onbeschrijfelijk. Langzaam komt de zon op, mijn schaduw is meer dan 15 meter lang! Hier en daar springt een ree weg, wolken hangen in de dalen en zo loop je in het lieflijke landschap van gehuchtje naar gehuchtje. Een moeder neemt nog snel afscheid van haar dochtertje als de schoolbus zich handig door de nauwe straatjes wurmt. Ik hoop rond 10.30 in Portomarín te zijn, voor wat boodschapjes en een erg fijn ontbijt! Mijn Spaans wordt beter en zo lukt het mij, bij onduidelijke aanwijzingen, aan een ‘local’ te vragen welke kant ik zal nemen .. dankbaar voor de info loopt een gezelligerd met mij mee, Alexandre uit Montréal. Hij is eigenlijk pas met de Camino gestart en houdt van mijn tempo. Ja, dan loop je vanzelf wat makkelijker, luisterend naar verhalen van de ander. Dus ik dacht: ach ik kan best wat verder, vandaag. Tja, en hier zit ‘t venijn: tegen de tijd dat ik echt wil stoppen is er geen bed en/of kamer te krijg, vol, full!! Shit … Eindelijk, op de rand van een wat grotere stad ( daar heb ik toch al niks mee tijdens Camino ) vind ik een plekje in een soort slaapfabriek. Bed opgemaakt, gedoucht, ongeveer openbaar!, en niks noppes nada te koop. Dus hoppa toch nog op zoek naar iets aangenaams om de dag mee af te sluiten. Vandaar nu m’n Estrellaatje op dit terras, zometeen naar de winkel van de benzinepomp voor nootjes en/of chips, m’n avondmaal

Geschreven door Hoppa