‘You are carrying your fears’…
een van de zinnen uit het gesprek dat Sergio en ik hadden. We ‘biechten’ elkaar op welke zaken we bij ons hebben die we niet gebruiken / nodig hebben. Hij had een Amerikaan ooit tegen een veel te zwaar bepakte pelgrim horen zeggen: You are ..etc ik vond het ook wel enigszins toepasselijk op de inhoud van mijn rugzak. Het kan echt minder, heb meer vertrouwen in oplossingen ter plekke. Zoals vandaag toen ik, boven op een heuvel de door keelpijn gekwelde Luis mijn keeltabletten gaf; Luis blij en ik ook. Loslaten en vertrouwen, het lijkt makkelijk….
De dag startte schitterend: fris en helder, mooie luchten, een rustig overstekende ree, wat hogerop konijntjes over en weer. Het landschap is lieflijk en aangenaam, wijngaarden, stijgen, dalen, fijne paden, rustig, behalve een luidruchtig Deens echtpaar; die taal echoot best in de heuvels dus ik nam een spurt. Dan een soort oase van ene David die heel Spanje belopen heeft, hier zit hij met drankjes, fruit etc. Bijzonder. Na 12 km ruim blik op Astorga, de mooie kathedraal in het middel. En ineens uit de struiken : hey hey you !! Daar zit het Texaanse stel ( Jackie & ?) en ze omarmen mij als verloren dochter. Twee weken geleden sliepen we in Mañeru en daarna zagen we elkaar niet meer. Uitwisselen van ervaringen , dan staat ineens Keith uit de UK ook daar. We zakken af richting Astorga, nog een hele klus om in het centrum te geraken ( irritatie ..) en dan ook nog een brunchtent te vinden. Lukt. Net als ik m’n schoenen / sokken uitdoe arriveren Giovanni en Irene ( de vloggers uit Firenze) en 10 min later Michelle uit NewZealand. Zo zal het de komende dagen / weken wel blijven, we zitten in elkaars slipstream.
Astorga heeft een prachtige binnenstad, en de Camino leidt altijd langs deze mooie plekken. Ook weer fijn om de drukte achter me te laten en zonder plan / reservering loop ik verder. Na een uur: pauze. Nog een uur: weer pauze. Zo kom ik vandaag toch weer zo’n 30 km verder, in El Ganso. Het pad is mooi, wel langdurig vals plat. Vermoeiend ! Ik arriveer hier pas rond 17 u en besluit eerst voor het biertje en het blog te gaan. Et voila ! Over talen gesproken: naast mij op terrasje 2 Hongaarse dames ( een enkel woordje lukt mij nog wel) en verder begin ik in mijzelf ( ja ja , dat doe ik solo-lopend soms) ook in het Engels te praten. Inmiddels lig ik gedoucht en warm ( het is hier buiten best koud) in m’n bed, deel de kamer met een Braziliaanse vrouw en Duitse jongeman. Horizontaal is de beste manier om bij te komen van de inspanningen. Tijd om te slapen.

Geschreven door Hoppa