Vandaag 30/4 start de Camino met 17,5 km in the middle of nowhere, geen enkele voorziening. Eindeloos ver kijken en dan weer diep ingekeerd, mijmerend op het ritme van de stappen en/of stokken. Totaal onsamenhangend vliegen gedachten van nu naar vroeger, van herinneringen naar ‘hoe ga ik deze dag doen, waar koffie, lunch, slapen/eten’. Mobiel staat meestal uit. Veel pelgrims leggen stenen bij Camino-paaltjes, je ziet talloze ‘bouwwerkjes’, maar niet op deze verlaten route. Ik doe er af en toe ook aan mee; leg een steen met een gedachte of wens. Dat voelt fijn.
Na 17,5 km non-stop lopen geen koffie / lunch .. niet fijn. Jill komt langszij via een andere route en we lopen samen naar Mansillas waar ik sjaggerijnig van de honger ben. Cafetaria serveert geen eten… slechts hapjes bij drankjes. Gelukkig is de supermercado nog nét open ( 13.45) en ik voorzie mijzelf van bananen ( altijd goed) sandwich en zoetigheid. Jill blijft in haar gereserveerde hostal, ik loop verder naar Villarente. Te warm, echt. Ik moet alweer stoppen, schoenen en sokken uit, midden op een dorpspleintje. Eindelijk strompel ik om 16.30 u ( na ook nog es verkeerd gelopen te zijn, nog sjaggerijniger) de Albergue binnen. Bed in slaapzaal opmaken, douche, biertje in tuin, gezellig pelgrimsdiner, en naar bed. Om 03.00 u verkas ik heimelijk naar n verlaten plek, kan de snurker wel …..
Oh wonder, vanochtend 1 mei, gewoon weer prima op en wegwezen om 7.30 u. Prachtige ochtend, de zon opkomend in de rug is heerlijk want het is hartstikke koud geweest. Komt een gezelligerd voorbij: Lorise, student uit Bayonne. De gesprekjes zijn super voordehand liggend ( hi where you’re from, going to..) en toch altijd leuk. De verdere tocht naar León loop ik solo. Wat een enorme stad, het duurt even voordat ik in het centrum ben ( bijna 3 u) dus eerst ontbijt. Dan de stad door, de kathedraal bewonderen, en weer verder. Steden heb ik, als pelgrim, helemaal niks mee. Wil er zo snel mogelijk weg. Die enorme bouwwerken/ kathedralen , imposant, maar geef mij liever de kleine kerkjes met de ooievaarsnesten op de daken. En bovenal: paden in de natuur, daar voel ik me het allerbest. Het duurt even voordat ik León incl voorstadjes uit ben, dan sta ik weer in het veld, duinen, hagedissen, krekels. Mijn doel is de herberg in Oncina, waar tot mijn verbazing Katarina al zit ( zij liep vanochtend achter mij ..) maar zij heeft een stukje met een bus ‘gesmokkeld’. Inmiddels zijn hier ook Deense Niels, Britse Keith, en dit is een échte herberg met binnenplaats en enorm veel sfeer. Katarina en ik delen de wasmachine : alles is weer schoon, joepie !!!!

Geschreven door Hoppa