41 fietsdagen, 3 rustdagen.
Van Béon naar St. Claude
Afst: 105 km. 2470 hm.
Netto fietstijd: 5 uur en 30 min.
Aantal Cols: 3 => 97 /111.
Totaal gefietst: 3564 / 4092 km

Ontbijt was om 7.30 uur, dus vroeg vertrekken was er helaas niet bij. Gedag gezegd aan Aimée en om 8.29 stond ik voor de supermarkt die een minuut later openging. Daar nog wat energie ingekocht voor de onderweg.
In Culoz nog wat cash gehaald, want dat had ik deels moeten achterlaten bij Aimée 😉.

Bij het parkeerplaatsje bij het Maison de Vélo sla ik linksaf. Voor me zie ik de bijna loodrechte wanden van de Grand Colombier.
Wie ooit bedacht heeft om hier een weg tegen aan te leggen… maar wie daar dan vervolgens tegen op gaat fietsen… nu ja, mensen zoals ik 😀.
De borden naar de Col zijn afgeplakt en al in het dorp staat dat de route "Barree" is.
Ik fiets om de afzettingen heen en al snel begint de klim, die ruim 17 km lang is.
Na een km of 3 kom ik bij de plek waar de overvloedige regenval een paar maanden geleden een grote puinwaaier over de weg heeft gespoeld. Aan de rechterkant is een strook van een meter waar ik met de fiets aan de hand makkelijk langs kan. Het is misschien maar 25 meter, maar een auto kan hier inderdaad niet langs.

In de klim die nu volgt liggen veel stenen op de weg. De weg wordt nu niet schoongehouden en dan kun je zien hoeveel stenen en gruis er altijd van een berg afkomen en op de weg terechtkomen.
Ik vind de klim zwaar, heel zwaar. Hele stukken 10, 11 en 12% op de Garmin.
Het is leuk om bij mezelf te merken dat ik hoop dat na iedere bocht de hellingsgraad afneemt, terwijl ik weet dat het niet zo is. En als die wel afneemt tot onder het gemiddelde is er verderop weer een stuk dat weer steiler is dan het gemiddelde. . . .
Zouden andere fietsers deze gedachten onderweg ook hebben?
De klim is behoorlijk onregelmatig, maar natuurlijk geweldig mooi.

Als snel fiets ik hoog boven Culoz en zie ik onder me de Rhône en het grote Lac du Bourget waar ik gister langs fietste.
Het is zonnig, maar de klim gaat voorlopig door het bos en dat is heerlijk fietsen. Het zweet lekt me van het hoofd door de inspanning.
Omdat hier momenteel geen auto's kunnen komen is het kostelijk stil, ik hoor alleen mezelf.
Er zitten nogal wat - korte - haarspelden in een stuk van de route. Als ik aan de reling naar beneden kijkt kan ik de bochten onder me zien, gaaf is dat.
Op een gegeven ogenblik steekt er een 80 meter voor me een ree de weg over. Blijft heel even naar mij staan kijken en gaat er dan bergaf vandoor.

Ook hier ligt veel dor blad op de weg. Toen ik gister afdaalde naar het Lac du Bourget waren hellingen al helemaal aan het verkleuren van verdroogde / verbrande bomen.

Tijdens deze heel steile klimmen, die ik voor een - te - groot deel op kracht moet op fietsen omdat ik niet kleiner kan schakelen, voel ik dat ik enorm veel energie verstook (als een auto dit soort hellingen opgaat neemt het verbruik ook enorm toe).
Ik ben er dan ook erg alert op dat ik voldoende eet op zo'n dag en ook 's avonds om te voorkomen dat de tank leeg raakt.
Als ik zie wat ik na de tocht van vandaag al allemaal gegeten en gedronken heb….! Heerlijk :-)

Omdat de route via Culoz eigenlijk is afgesloten gaan de meeste fietsers nu via een aangegeven omleiding via Anglefort naar boven. Ook Ans en Jos hebben dat gedaan. Hiervoor moet je best een stuk omrijden, terwijl de klim veel minder boeiend schijnt te zijn als via Culoz. Ik ben dus heel blij dat ik gister die 2 Nederlandse jongens tegen ben gekomen die vertelden dat de klim vanuit Coloz wel mogelijk is!
Op het moment die ik op de 3-sprong kom waar die weg van rechts komt, vanaf Anglefort, zie ik voor me 2 fietsers die daar net voorbij rijden.
Eentje haal ik langzaam in. Het is een Fransman die in het dal aan de Rhone woont. Als we later samen op de top staan wijst hij me aan waar hij woont.

De ander is een jonge knul, die met een randonneur een stukje voor ons fietst en steeds omkijkt of we hem inhalen, wat uiteindelijk wel gebeurt..
Ik fiets de rest van de klim samen op met de Fransman. Hier haalt ons op een gegeven moment een geel busje in, die stenen van de weg haalt die daar vannacht op terecht zijn gekomen. Dit gebeurt dus heel regelmatig op alle bergwegen waar steenslag mogelijk is!

Bij deze klim staan ook om de kilometer borden met hoe hoog je bent, hoe hoog de top is en wat het gemiddelde klimpercentage is van de komende kilometer.
Als je dan als gemiddelde ziet staan 12% voor de komende kilometer is dat wel even doorbijten :-)
Ik zou nog eens een heel stuk moeten schrijven over wat ik voel en denk tijdens dit soort beklimmingen. Tot nu toe heb ik ongeveer 60.000 hoogtemeters gemaakt, waarvan best heel veel steile.

Uiteindelijk wijkt het bos en wordt het landschap opener. Op een bepaald punt kan ik rechts tot aan de horizon kijken. Wat een beeld!!
Het is wolkeloos en vanwege de warmte is het in de verte helaas wat heiig, maar ik zie bergkam na bergkam met daar bovenuit de witte toppen van het Mont Blanc Massief. Zeldzaam mooi en wat heb ik geluk met al dat mooie weer en dat ik altijd zo ver kan kijken. Voor hetzelfde geld fiets je hier met je kop in de wolken en zie je helemaal niets. De kans is dan groot dat je je afvraagt waarom je in vredesnaam zo'n steile berg op fietst :-).

Het laatste stukje is nog weer even taai, maar dan kan de druk van de pedalen: wat een uitzicht.
Na de fotoshoot ga ik uitgebreid zitten eten op een grote steen met uitzicht op oost- en zuidelijk Frankrijk.
M'n fietsmaat wijst aan waar Genève ligt, hemelsbreed maar een km of 50 hier vandaan. Ik zie de Rhône diep onder me en het Lac de Annecy en…. die Mont Blanc die er hoog bovenuit torent en waar ik een paar dagen geleden nog een stuk dichterbij was.

Rond 9 uur vertrok ik uit Culoz en om 10.45 uur sta ik boven op de Col, zo'n 1250 meter hoger.
Op de Col staan maar een paar auto's en een paar vroege fietsers. Veel Alpencols zijn druk omdat ze in een doorgaande wegverbinding liggen. Deze niet, deze heeft alleen bestemmingsverkeer.
Ik heb nog veel kilometers en hoogtemeters voor me, anders had ik hier zo de hele dag kunnen zitten kijken.
Lang klimmen is vaak ook lang weer dalen 😀.

De klim naar de Col de Berentin is ook weer heel lang, maar in een gering klimpercentage.
Het landschap is totaal veranderd. Meer heuvelachtig met veel grasland, dat toch ook veel verdroogd is, en veel bos, verder is het leeg; weinig dorpjes, je zou het op den duur ook wat saai kunnen noemen. Zeker na het spectaculaire landschap van de afgelopen tijd.

Op een km of 40 voor het einde eet ik nog een keer uitgebreid en begin dan aan de laatste klim naar de Col de la Croix de la Serra.
De laatste 200 hoogtemeters heb ik de tank toch echt wel leeg, dat wil zeggen dat de benen weinig kracht meer leveren!

De afdaling van de Col is er echter eentje om in te lijsten. Het is een brede weg, ik kom niet aan de remmen en rechts ligt een enorm diepe beboste kloof met de kenmerkende grijzige rotswanden die de Jura kenmerken.

het begint zowaar te regenen

St. Claude is best een forse plaats en het is er weer heel erg warm. Ik rijd binnen langs een enorm grote witte kathedraal. Het VVV ligt net aan de andere kant van het centrum en al het verkeer moet door de zeer smalle winkelstraat.
Er zitten 3 jongedames achter de balie die me graag helpen.
Ik geef aan dat ik het liefst overnacht in een Gîte, maar die ligt een eind buiten de stad: no way! Ook geef ik aan dat het budget beperkt is: als advies krijg ik nu: Hotel de La Poste.
Het Hotel de la Poste alleen voor de naam al een geweldig hotel om te slapen en ligt recht tegenover de VVV. Het is een oud hotel. In een heel klein kantoortje, achter aan een heel smalle donkere gang, zit een jongeman in een klein hokje in de receptie. Ik mag m'n fiets naast z'n kantoortje zetten en slaap op de 3e verdieping. Ik krijg de sluetel van een kamer waar 4 personen kunnen slapen.
De ene keer kun je je kont niet keren op een kamer, nu heb ik een hele grote kamer voor mezelf. Leuk zijn al die verschillen en geluk moet je af en toe ook een beetje hebben.

Na het douchen eerst m'n fietskleding gewassen en in het raam te drogen gehangen. Dan inkopen doen, weer eten en de stad even in.
Dan weer puzzelen voor de overnachting morgen. Er zijn de komende etappes weinig plaatsjes en die vaak ook erg klein zijn, dus ook weinig acco mogelijkheden.
Ik heb echter iets geboekt op 5 km afstand van de route, alleen kan ik daar niet eten en ook niet in het dorp, dus op tijd inkopen doen…
Zo vliegen de dagen om.

A demain

P.s. 1 nageplaatste foto van dit moment (regenfoto).

Geschreven door Volg.Eduard.Onderweg