Hola todos!

Bij het posten van onze laatste blog had ik me voorgenomen iedere week een korte update te geven van onze belevenissen hier in Rubite. Het bleef bij voornemens...
Maar hier is dan eindelijk weer een knisperend vers verhaal over ons pioniersbestaan!
Lieve mensen, we hebben echt het gevoel dat we hier op de juiste plek zitten, met allemaal lieve, daadkrachtige en tevreden mensen om ons heen. We kunnen rekenen op elkaar, maken afspraken, vergaderen ons een slag in de rondte, steken de handen uit de mouwen, en alles wat we doen is vanaf scratch, het is écht pionieren. Toen we hier op 24 juli aankwamen was er natuurlijk al een en ander aangelegd en gebouwd, zoals waterleiding en enkele compostbakken, maar de afgelopen weken hebben we echt meters gemaakt.
De eco-toilets zijn in gebruik genomen, er is nog meer waterleiding aangelegd, de kids krijgen onderwijs (na een geweldige introductiedag waarbij de kids spelenderwijs de oude en verdrietige Indiaan moesten helpen met het terugvinden van zijn tribe), de Yosoy-ers van het eerste uur hebben intrek genomen in hun zelf- en samengebouwde dome-tent, we hebben de eerste kubieke meter compostbak volgekakt (hoera!) en ga zo maar door. En ondertussen genieten we (nog steeds) van de Spaanse zon, die gelukkig al minder intens schijnt en het ook hier stilaan herfstig begint te worden. Twee weken geleden was het 's ochtends krap 12 graden en konden we voor het eerst in maanden weer een trui aan, die luttele uren later gelukkig alweer verruild werd voor een korte broek en T-shirt.
We hebben intussen ook een architect aan het werk gezet om ontwerpen van onze droomhuizen te maken, zo werkt het hier. De architect tekent je huis, regelt alle vergunningen en toestemmingen vanuit gemeente en overheid en vraagt daar dan wel flinke gage voor. Maar voor niets gaat de zon op. Dus, we hebben onze plannen bijgesteld. Waar we eerste nog een authentieke Spaanse Cortijo wilden, met dikke muren en een grote veranda rondom, zo denken we nu, ook financieel technisch, aan een dome-tent of een Yurt-tent.

En we wonen al weer enkele weken in ons nieuwe en tijdelijke huisje (op wielen), Casita Tropical! We lieten er een traantje om, wat waren we gewend aan onze fijne knusse caravan! Maar hier in onze Casita is het fijn en hebben we net wat meer ruimte, en een douche! En dat is heerlijk na een dagje bouwen, spelen of de kidsclub...bruin water is wat er door het putje wegloopt, wat een stof! En dat stof kruipt overal, alles is hier bedekt met een dunne of al naar gelang er minder gepoetst wordt, dikke laag stof, de auto's, de huizen, de caravans, de honden en ook Zazou haar ooit zo witte pootjes zijn structureel bruin. Het went zeg maar.
Ik vertelde al over de herfst, en dan denk je aan naar bruin, geel en rood verkleurend en vallend blad, kille avonden, druilerige ochtenden, of een Indian Summer met een heerlijke herfstige boswandeling. Maar hier is het net of het voorjaar is begonnen, alle struiken, bomen en planten beginnen weer groen te worden en planten waarvan je dacht dat ze geel en morsdood waren, blijken springlevend en schieten uit en komen tot bloei. En dat is zo verrassend!
Wel is de eerste storm over ons heen gekomen. Vorige week donderdag werden we ineens verrast door enorme windstoten en rukwinden tot wel 140 km/uur. Alles wat niet vastgebonden of windgevoelig was, waaide weg. Tot 's avonds laat hebben we elkaar nog geholpen met tarpen afbreken, buitendouches verankeren, klapperende dekzeilen vastsjorren, en de mensen die in een belltent (piramide-vormige-tent) wonen, namen inderhaast intrek in een bus of caravan. De volgende dag bleek de Baranco, de rivierbedding hier beneden onderaan de berg, vol te liggen met weggewaaide kinderfietsjes, party-tenten, voetballen en wat al dies meer zij. Het was een aardige voorbode voor de heftige winterstormen waar het gebied hier bekend om staat. We gaan het zien, eerst wegwaaien dan geloven. Diezelfde storm zorgde overigens ook voor de eerste sneeuwval en vorst in de Sierra Nevada, niet dat we er iets van gezien hebben, of terstond de ski's uit het vet hebben getrokken, maar het is wél gaaf om te bedenken dat dat slechts op anderhalf uur rijden ligt.
Over de Sierra Nevada gesproken, op de Alto de la Hoya de la Mora was op 4 september de eindstreep getrokken van de 15e etappe van La Vuelta. La Vuelta is het Spaanse equivalent van wat in Frankrijk de Tour de France is. En daar wilde ik natuurlijk graag bij zijn! Dus achterin de bus een matras en slaapzak gelegd, wat proviand ingeslagen, warme kleren mee en de nacht voor de etappe langs de route de bus geparkeerd en samen met vele andere wielrenfanaten genoten van dit spektakel. En verdomd als het niet waar was, een Nederlander, Thymen Arensman demarreerde op de laatste klim, de kopgroep had het nakijken en juichend kwam de jonge coureur solo over de finish.
Zo'n dag duurt altijd lang, je staat uren te wachten op het peloton dat in enkele seconden voorbij flitst. Vooral Mees wilde graag mee met mij, maar ja jongen, dan sta je daar de hele dag te wachten en je kunt geen kant op. Behalve de bergen in! Dus, toch maar alleen op pad gegaan, Mees en Abel bleven fijn bij mama en vierden samen met de andere Yosoy-isten een fijn verjaardagsfeestje van Bo en Daniël bij Cortijo Jamaica, hier onderaan de berg.
Ik had m'n tijd 's ochtends nuttig besteed, na ontbijt en oeps, koffie vergeten, de wandelschoenen aan, rugzakje met water en een reep op de rug en op naar de Pico de Veleta, met z'n 3.396 m de een-na-hoogste berg van de Sierra Nevada. Een stevig tempo erin gegooid en anderhalf later stond ik op de top, wat een uitzicht! Aan de ene kant het Spaanse binnenland, aan de andere de uitgestrektheid van de Middellandse Zee. Volgende keer gaan we met z'n vieren!
Een aantal dagen daarvoor waren we wél met ons vieren. In Salobreńa, een aardig kustplaatsje, waar het peloton van start ging voor de 12e etappe van diezelfde Vuelta. Leuk om de coureurs en het spektakel eens van dichtbij te zien.

Naast dat we met z'n allen hard werken en ons inspannen om de community op poten te zetten en onszelf te organiseren, laten we uiteraard regelmatig de teugels vieren. Haast ieder weekend openen Femke en Marijn de bar van Cortijo Jamaica voor een gezellig samenzijn, en wordt er een tafel met zelfgemaakte tapas geplunderd, Spaanse buren en vrienden worden uitgenodigd, en na een aantal Cerveza's of Vino Tinto gaat het Spaans spreken ineens stukken makkelijker.
We raken bekend met onze omgeving. Zo is er Pedro, de man met de ezels. We zien hem haast iedere dag met z'n 2 ezels en 6 hondjes de berg op sjokken om in de bergen Johannesbroodbonen en Amandelen te plukken. Ik kan er echt van genieten dat zo'n man, die met dat gelukkig is, hier te zien leven in alle eenvoud. Laatst vierden we zijn verjaardag en alle kids van Yosoy hebben, met wat hulp van handige papa's en mama's, een speciaal straatnaambord voor hem gemaakt, de Camino Pedro y Sus Mulas, hij voelde zich erg vereerd met zoveel liefdevolle aandacht.
En dan hebben we Alejandro, hij is de man van de machines. Met zijn bulldozer maakt hij op iedere berg begaanbare wegen en plateaus waarop we onze huizen kunnen bouwen. Gelukkig heeft Alejandro ook een flinke 4x4 terreinwagen. Vorige week besloten we na een rustig zondagmiddagje strand eens een andere weg naar huis te nemen dan door de hobbelige Rambla. We reden bovenlangs via Vila Atalanta en waar ik rechtdoor had moeten sturen stuurde ik rechtsaf over een hobbelige en steile weg. De weg ging ineens wel erg steil omlaag, nondeju, en op goed moment stonden we tussen de amandelbomen tot de bodemplaat muurvast in het mulle zand. Nul grip met m'n asfaltbandjes natuurlijk. Maar gelukkig was daar Alejandro met z'n Mitsubishi Pajero 200 pk 4x4 en trok ons er zonder moeite uit, achterwaarts terug de berg op en konden we via de juiste weg naar huis, pfew.

Soms is er een gevoel van heimwee naar groene bossen, naar groene weilanden met koeien, naar vrienden en families en hebben we het even zwaar en twijfelen we of we de juiste keuze hebben gemaakt. Maar als we daar met anderen over praten, is er eensgezindheid en gelijkgestemdheid, want dat gevoel overstemd soms, en dat gevoel mag er zijn en hoort bij het opbouwen van ons nieuwe bestaan. Op momenten dat we het niet verwachten. Na een goed diepgaand gesprek, en een nacht vol goede slaap, is daar weer het gevoel dat het klopt, dat we écht de juiste keuze hebben gemaakt en dat het goed is op onze berg.

Ik zou nog pagina's vol kunnen schrijven over elke steen die we oppakken, elke sleuf die we hakken, elke boom die we planten, elke druppel water die we besprenkelen over de opkomende groenten, elke plank die we zagen, elk kind dat kind mag zijn en onderwijs geniet in z'n puurste vorm, en elk moment waarvan we hier genieten.

De foto's bij dit verhaal laten zien dat we volmondig zeggen dat we het hier fijn hebben, we hopen dat dat gevoel nog lang mag blijven.

Hasta la proxima!

Geschreven door Maarten.op.weg