Na de mooie dag in Porto wilden we nog een dag verrast worden. Maar kan een mooie dag nog mooier worden? Meestal niet. Wijselijk besloten we dat een dagje op de camping en ‘Rundum Hause’ ons goed zouden doen. We hingen wat op het strand, bij het zwembad en ik wilde een eind gaan fietsen. Ik kwam van een koude kermis thuis, fietsen door een stad als Porto is niet te doen. Herrie, stank, slecht wegdek en verkeer wat me kort inhaalde maakten er geen plezierig tochtje van. Afijn, een goeie les. Volgende keer gewoon maar het fietspad door de duinen volgen.
We hingen de Hobby weer achter d’n Bobby en zuid was de koers. Op naar Nazaré. Never heard of it before, maar Nazaré is beroemd om de hoogste golven ter wereld. Laat ik het kort uitleggen.
Vlak voor de kust van Nazaré ligt een gigantisch onderzees ravijn. Het ravijn is op zijn diepst vijf kilometer en loopt ruim tweehonderd kilometer de oceaan in. Waar de golven normaal gesproken langzaam worden afgeremd door de afnemende diepte van de zeebodem, is dit bij Nazaré niet het geval. De golven krijgen hier de vrije loop tot ze vlak voor de kust plotseling stuiten op ondiep water. Enorme watermassa’s worden hierdoor de hoogte in gestuwd. En golven die toch al hoog waren, veranderen in gigantische watermuren zo hoog als flatgebouwen. En die hoge golven trekken de beste surfers ter wereld aan, de zogenaamde big wave surfers. Wat een durfals!GAAF!! Dat wilden we wel zien! Maar…deze golven zijn er alleen in de herfst en winter als grote stormen de Noord-Atlantische Oceaan teisteren…
Het maakt er Nazaré in de zomer niet minder mythisch om. En bezochten we het bewuste klif vanwaar het publiek de surfers in de winter kan spotten. Op de klif is een museum (én de kleinste vuurtoren ooit gezien!) waar tal van indrukwekkende surfboards hangen, begeleid door foto’s en tekst van en over de stoere surfdudes en -girls.
En een dagje op het strand zorgde voor onze eigen wavethrills, want hier aan het strand zijn de golven vergelijkbaar met die van Mimizan-Plage. Maar ook hilarische momenten toen ik eerst Mees en Abel ingroef in het zand, en zij daarna mij.

We beklommen de berg van St. Bartholomeus (de berg van Mees!), de laatste 5 meter een heuse rotsklimpartij, maar konden dan ook genieten van een weids uitzicht. ’s-Avonds lieten we ons de de door Abel uitgezochte verse mosselen goed smaken, al dan niet begeleid door een befaamd glas Mateus rosé en daarna mochten de jongens nog even los bij de kinderanimatie, disco, spelletjes en malle fratsen. Inderdaad, we waren op een camping met animation beland…

We gaan even 200 tot 145 miljoen jaar terug in de tijd. Op een klein uur rijden is een site, Val de Meios, waar honderden pootafdrukken van de Tridactyl en Sauropoden-dinosariërs te zien zijn! Indrukwekkend!! We dwaalden en vergaapten er een tijd rond, de jongens (ja, ook papa) ontdekten dat je met rode aarde en spuug jezelf kunt schminken en muurschilderingen kunt maken en toen we daarna in het struikgewas stonden voor een plas, grapte ik tegen de jongens: “Je zult toch raar staan te kijken, als hier ineens zo’n grote dino z’n lange nek door de bladeren steekt”. En we vonden er in de rotsen mooie glinsterende kwarts en tal van andere begeerlijke gesteenten. Een bijzondere geologische ontdekplek, én voor de jongens super interessant.

Op Google Maps ontdekten we dat vlakbij een grot toegankelijk zou zijn. De weg ernaar toe was avontuurlijk. We noemen onszelf op Instagram niet voor niets Fam de Jong op Avontuur. Over steeds slechter wordende onverharde weg kwamen we inderdaad na 10 minuten bij het grottencomplex. Maar deze bleek helaas gesloten. En de weg hield eveneens op, en zo ook het netwerkbereik. Dezelfde weg terug en op goed geluk een beter pad ingeslagen en jawel, daar lag tussen olijfgaarden de bewoonde wereld weer.
’s-Avonds kwam de oceaanmist weer opzetten, als een vochtige en koude deken bedekte ze het land. Het werd tijd om te gaan. Vanochtend trokken we verder richting de Algarve. We staan nu op een camping in Vila Nova de Milfontes, alweer dicht aan de kust.
De komende dagen gaan we andere Nederlanders ontmoeten die ook het avontuur zijn aangegaan en Nederland achter zich hebben gelaten. We kijken er naar uit om van gedachten te wisselen en hopelijk kunnen we wat ideeën opdoen.

We zien enorm veel moois en genieten van bijzondere momenten en van het reizen en het onderweg zijn. Toch is het, net als ‘vroeger thuis’, belangrijk om de dagelijkse structuur en de flow erin te houden om niet te verzanden in sleur en luiheid. Er moet gewassen worden, de caravan gepoetst, de bus ontdaan van ladingen stof en vuil, de beugel waar het reservewiel van de caravan aanhangt is afgebroken (door al het gehonkebonk over de N-wegen), van de Franse simkaart verloopt de gebruikstermijn, dus achter een Portugese aan, de jongens moeten af en toe worden toegesproken, van enkele Nederlandse instanties moeten we nog papieren invullen (pfff 😩), we worden wel eens wat mopperig, Remco Campert is overleden en vergeet niet te sporten! En dat hoort er allemaal bij.

Dit is wat we willen. Maar na -tig kathedralen en ander erfgoed gezien te hebben, geloof ik het wel. Daarom zijn we vandaag letterlijk en figuurlijk met een grote boog om Lissabon heen gereden, het zal ongetwijfeld een mooie stad zijn, maar zo’n stad zorgt ook iedere keer voor veel prikkels, drukte en zeurend kroost. En van een drankje hier en een bordje met lekkers daar wordt alleen de portemonnee een stuk slanker…

Vejo você amanhã!

Geschreven door Maarten.op.weg