Dag 13
Tirano - Morbegno
60 km (1053-1113)
Zeer zonnig en zeer heet

Bovenstaand klinkt als de titel van een nostalgisch streekromannetje waarin door ene Romeo helse pogingen worden gedaan om de mooie Julia tot de zijne te maken. Niets is minder waar, want dat verhaal speelt zich af in Verona. Wat wel waar is dat de etappe van vandaag van een schamele 60 kilometers zich langs de oevers van de rivier de Adda uitstrekte. En die kan ik ook afstrepen als het gaat om bezwommen rivieren/meren waar mijn reis zoal is voorbij gekomen.
Het was vandaag bloedheet, in de schaduw 39 graden. Eigenlijk geen weer om te fietsen, maar de berg kwam destijds ook niet naar Mozes toe, dus ik fiets. Het werd een late start, toen ik vanmorgen m’n Italiaans ontbijt (kaas, salami en schandalig veel zoetigheden) achter de kiezen had, ontdekte ik dat m’n voorband plat stond. Nondeju. Nadere inspectie leerde dat het velglint kapot was, dat was waarschijnlijk gisteren ook het euvel in de afdaling van de Berninapas, ik kon bandjes blijven wisselen tot ik een ons woog... Dus op naar de plaatselijke fietsenmaker, een kwartier lopen met m’n wiel en kapotte velglint. De beste man legde er een perfect en strak velglint om, 2 nieuwe binnenbanden erbij en terug naar de B&B. Nieuwe binnenband monteren en klaar voor vertrek. Nog snel een ristretto en een liter water erin geharkt en sjezen maar.
Het fietspad door de Valtellino was snel gevonden, maar het was in het begin even zoeken en goed kijken naar de bordjes, een paar keer fout gefietst, maar het ging. Meestentijds voerde de weg onder lommerrijke bomen, maar ook stukken waar de zon ongenadig hard op m’n kneiter brandde. Dit moest niet te lang gaan duren.
Ik werd ingehaald door een andere fietser met bike-packing uitrusting, en hij ging hard. Verderop stond hij stil, hij was de weg kwijt en we raakten aan de praat. Steve from Arizona, VS, was een grote tour op de fiets door Europa aan het maken, had al diverse passen gedaan, via de Dolomieten naar Oostenrijk en Hongarije, en nu op weg naar Milaan, waar hij vandaag naar toe wilde. Hij zei, als ik de kans krijg spring ik hier dalijk in de rivier, bloody hell, it’s hot! Ik vroeg of hij niks gewend was thuis. In Arizona, vertelde hij, was het nu 42 graden. Oh dan is dit peanuts. Nog geen minuut later kwamen we voorbij een soort waterval en sluisachtige toestand waar local people in het water lagen. Nog geen minuut later lagen wij erbij, heerlijk! De kinderen van de locals ginnegapten om 2 van die fietsers die met hun fietskleren aan in het water sprongen, oh yeah!
We gingen verder, ieder in ons eigen tempo, niet voordat ik Steve toevoegde aan de blog. Welcome Steve, hope you reached Milano save and in good conditions! Enjoy your trip!
Ik kwam in de buurt van een grotere plaats, Morbegno, en moest een stuk met het snelverkeer opfietsen, de stad in. Een B&B opgezocht, categorie Vergane Glorie... Maar het bed is goed (IKEA), de douche doet het en meer heb ik niet nodig. Begin van de avond door de stad geslenterd, een lading fruit gegeten, een pizza verorberd en daarvoor in een Birreria (de bierversie van een vinotheek) een groot fris glas Moretti alla spina leeg geslurpt.
Nu zit ik in de mooi aangelegde tuin van het eigenlijk best aardige hotel, onder de druivenranken m’n epistel te schrijven. Als ik naar de andere gasten kijk, maken vermoedens dat ik de snel-tevreden-fietstoeristen-kamer toegewezen heb gekregen zich van mij meester, maar ik slaap er niet minder om. Ik voel me leeg en moe, en ben weer toe aan een camping. Zo’n stad is in je eentje maar een eenzaam oord, waar anderen geen onderdeel uitmaken van mijn reis. Op de camping is dat anders, daar zijn andere fietsers en raak je snel aan de praat. Nu naar bed, morgen op tijd op en op naar Lago Como.
A domani!

Geschreven door Maarten.op.weg