In alle rust hebben we toch nog haast. En we willen geen haast, maar hebben nog niet de rust gevonden die als dé onthaasting zou moeten voelen. Dat is het gevoel wat blijft hangen.

We zijn intussen aanbeland in Normandië, in Saint-Pierre-en-Port wel te verstaan en het is hier heerlijk. We hebben toch al wel weer een fijn ritme te pakken, en dat geeft structuur. En structuur is goed voor ons gezin.

Na een paar fijne dagen in Zeeland werd het dan echt tijd om te vertrekken. Er waren redenen genoeg om nog meer dagen te blijven in het aangename gezelschap van Frans en Anita, maar dan kwamen we nooit weg. Nog even in een huis met alle comfort, gezamenlijk ontbijten, ’s avonds lekker eten en de dag werd afgesloten met een lekker glaasje, Frans heeft altijd wel mooie bieren onder de kurk en ik had uit m’n kelder ook nog een en ander meegenomen wat aan de datum was.
We hadden eerst nog wat serieuze klussen te doen: een zak vol vuile was, de airco van de Vito behoefde een bijvulling, de caravan moest nodig worden gepoetst, en er lagen nog wat kleinere karweitjes te wachten.
Naast dit alles werden we door Frans getrakteerd op een avondje uit eten, samen met Loes & Jeroen en Jip en Jax en Anita natuurlijk. Heerlijk gegeten en samen een gezellige avond gehad, én verrast met een houten blad vol lekkernijen en verrassingen. Super leuk en een dikke dankjewel!

Vrijdagmiddag klokslag rond 13 uur startte ik de motor nadat we uitgebreid en emotioneel afscheid hadden genomen van Frans en Anita én wederom werden we verrast met een plateau vol cadeaus! Per dag mogen we er 1 openmaken, helaas is dat net niet gelukt, de jongens waren niet te houden. Allemaal typische Hollandse versnaperingen: o.a. drop, beschuit, stroopwafels, hagelslag en pindakaas. Jammie!
Voordat we echt de weg op gingen, reden we eerst naar Lewedorp: nog een knuffel en kus geven aan Gerda in het verzorgingshuis. Dat was andermaal emotioneel en ontroerend. Dag lieve moeder.

Ik had wel trek in een bolus! De lokale buurtsuper had er nog precies 4 liggen, het moest zo zijn. Met plakvingers aan het stuur reden we richting Vlaanderen, door de Westerscheldetunnel en daarna door het vlakke Zeeuwsvlaamsche landschap.
We wilden of aan de Belgische kust of de Opaalkust overnachtten, maar hadden er even niet aan gedacht dat het lange Hemelvaartsweekeinde steevast voor volle campings zorgt.…
Na meer dan 30 telefoontjes en na even zovele antwoorden: “Nee helaas, we zitten vol”, opperde ik om meer naar het oosten te rijden. De 2e camping was raak! Camping Raspaljebos op de Bosberg nabij Geraardsbergen had nog plek. Wat is het hier mooi! Midden in het Pajottenland wanen we ons in Zuid-Limburg, maar dan uitgestrekter en dit alles in dat typisch zachtaardige Vlaamsche karakter.

Terwijl de jongens en Petra een mooie boswandeling maken door het Raspaljebos ben ik vertrokken om boodschappen te doen, én ik wil nog een leuk rondje fietsen door dit wonderschone Pajottenland. Hier liggen heel wat serieuze en uit de Ronde van Vlaanderen bekende klimmetjes te wachten!
Dus een route aangevinkt op Strava en met fietstassen vol boodschappen eraan begonnen. Een beetje gekkenwerk, maar ik hou wel van een uitdaging. In de finale doemde de beduchte Muur van Geraardsbergen op. Een kilometer kasseien tegen een gemiddelde stijging van 9,2%, met 20% als steilste stuk. Aanzetten, niet nadenken, stoempen en bovenkomen.
Daarna kwam nog de Bosberg, ook niet te flauw en toen was ik alweer bij de camping. Maar ik wilde er nog een lusje aanplakken om m’n rondje vol te maken. Ik kwam bijna terecht in een groot peloton dat bezig was aan een monstertocht van 1000 km fietsen voor Kom op tegen kanker. Respectvol ben ik er maar achteraan gefietst en zo werd ik even later opgewacht aan de weg voor de camping door Petra en de jongens. Zij hadden een heerlijke wandeling gemaakt, langs een oud kapelletje en eeuwenoude bomen.
Hier op de ruim 55 jaar oude camping heeft de tijd stilgestaan, veel gedateerde stacaravans en dito bewoners die de dagen vullen met Pétanque-toernooien en zeker in het weekend al vroeg op de dag Jupilers van de tap. Dit soort campings koesteren we. Gewoon lekker eenvoudig, en iedereen maakt met elkaar een babbeltje.
En wij trekken verder.
We besluiten een langere rit te rijden en reserveren 3 nachten een plek op Huttopia camping Les Falaises, direct gelegen aan de kliffen die dit gebied haar ruige karakter geven. Eindelijk weer eens een Huttopia camping! En zo zijn we alweer een flink eind zuidelijker geraakt!

We hebben het gevoel dat het vakantie is, maar ondertussen hakken de avondjes laat naar bed en de drankjes er toch wel in, en dat breekt zich op een gegeven moment op. We worden er in ieder geval niet gezelliger van. Terwijl we juíst dit avontuur zijn begonnen om er iets mooiers van te maken. Dus daar leren we weer van. ’s Avonds op tijd naar bed met alleen een kopje thee. En de lekkere glaasjes bewaren we voor het weekend. Afgesproken.

Het concept van Huttopia is simpel, ruime kampeerplaatsen, vaak midden in de natuur en horeca met lokale producten. Deze camping is heerlijk rustig, met door heggen omzoomde plekken die de koude noordenwind nog enigszins tegenhouden. Én is er een (verwarmd) zwembad waar de jongens niet uit zijn te slaan, ze vinden het geweldig! Dus de dag gestart met een zwem- en spetterpartij. Abel heeft nog wat zwemles nodig, die houden we samen goed in de gaten als hij z’n baantjes trekt.

Vanmiddag gingen we een rondje fietsen. Met mijn Strava app had ik een route van zo’n 10 km gevonden, prima te doen. Maar het bleek een rondje voor mountainbikers, dus dat werd een uitdagend avontuur langs de GR21, met steile afdalingen en klimmen. De jongens vonden het prachtig en moedigden Peet zelfs aan om ook gewoon te genieten. Dat werd het dus. Genieten van de ruige en tientallen meters hoge kliffen, uitzichten en mooie natuur. Dan weer stukken fietsen, dan een stukje lopen en als het te steil ging, sjouwde ik de fietsen de steile paden naar boven of beneden en de rest er achteraan. De zon scheen uitbundig, maar wel die frisse wind, dus stevig doortrappen. En zo bereikten we na 17 km weer de camping en trokken de jongens meteen de zwembroeken weer aan om nog even te plonzen.

Na het avondeten (Petra had overheerlijke witlofschotel gemaakt) en de afwas (sinds we geen vaatwasser meer hebben helpen de jongens daar gewoon bij!), zijn we nog naar het strandje hier onder de camping gelopen. Nog even genieten van de hoge kliffen, het strand met dikke kiezels, en tientallen aan de rotsen gekleefde schelpen en kokkels (lekker om te eten!) en ons verwonderd hoe de natuur dit alles toch zo mooi heeft kunnen maken. Het dorpje bij het strand heeft veel leegstaande huizen, de naar beneden gelaten rolluiken verraden dat. Of zou straks als het hoogseizoen losbarst dat zorgen voor bezette appartementen en hotels.
Over bezetting gesproken, de relicten uit WOII zijn hier nog volop aanwezig. Ook hier liep de Atlantikwall, dus vele dik bemuurde bunkers, die als arendsnesten tegen de kliffen aangebouwd zijn, en schuttersputjes in het landschap.
Komende week willen we verder langs de Normandische kust rijden en een landingsstrand bij Omaha Beach of een der vele oorlogskerkhoven bezoeken. Dat zal omstreeks D-day zijn, dus maar tijdig op zoek naar een geschikte camping.
Maar eerst genieten we hier de komende dagen nog even van de ruimte en ruigte in het land en zullen we verder mogen wennen aan ons nieuwe leven.

Hasta la proxima!

Geschreven door Maarten.op.weg