Dag 19
Bagnolo San Vito - Modena
83 km (1441-1564)
Helder en zonnig, zeer heet

In de Giro d’Italia noemen ze de etappe van vandaag een overgangsetappe met louter kansen voor de sprinters. Gesprint werd er, vooral door mij. En ik mocht alle bonificatieseconden oprapen. Het werd echter geen massasprint, de jus was eraf, ik had pap in de benen, ik hield m’n benen stil en haalde tóch het podium!
Ik ben aanbeland in Modena en slaap vannacht in het Youth-Hostel, bij gebrek aan een camping in de buurt. Ik hou er de afwisseling in! Modena is bekend van de aceto balsamico, parmaham, parmezaanse kaas, Ferrari, Masserati en Lamborghini en wat niet al. Ik mocht mijn 1 MK (MaartenKracht) bij een stoplicht meten met een glanzend blauwe Lamborghini met 550 pk onder de motorkap. Weinig verrassend, maar de laatstgenoemde won, brullend en met rook van de banden. Maar ja, ik had pap in de benen....
Modena is een geweldig mooie stad, al heb ik slechts pas 5 straten van het centrum gezien. Ze ademt sfeer uit, het leven speelt zich buiten af, op de vele terrassen en pleinen. Vol mooie jonge mensen en weinig bekend bij de toeristenmassa. Gelukkig maar, geen kans dat dronken landgenoten me lallend uit mijn slaap houden.
Dat deed vannacht wel een kudde brulkikkers, ik heb ze vanmorgen opgezocht, in de vijver naast m’n tentje, mijn God wat een joekels! Respect!
Ook de boer zelf verstoorde m’n nachtrust, om 3 uur (jawel) startte hij een tractor, hing er een machine achter en vertrok om in het holst van de frisse nacht op het land te gaan werken. Gisteravond tijdens m’n verrukkelijke risotto, kwam er vuur en donder en veel regen uit de hemel en dat ging door tot een uur of 1. Ergens tussen de onweersbui, kikkers en tractor moet ik hebben geslapen, het was van korte duur...
De route van vandaag ging langs en over liefst 3 rivieren: de Mincio, de Secchia en natuurlijk de Po, allen veilig weggestopt achter metershoge dijken en grote gemalen. Daar tussen in fietste ik in ernstig landschap, in 2012 deed zich in deze regio een zware aardbeving voor, waarbij tientallen mensen het leven lieten en tienduizenden dakloos raakten. Tal van huizen en monumenten raakten onherstelbaar beschadigd. De horizon wordt hier bepaald door een oerwoud van hijskranen en overal nog de aanblik van ingestorte huizen, een triest gezicht. Overnachtingsmogelijkheden zijn er hier niet, de inwoners zijn bezig met het opbouwen van hun huizen en levens. Op de markt van één zo’n dorp kocht ik een lading fruit voor weinig, de marktkoopman stopte me wat extra (overrijpe, maar héérlijke) perziken toe. Ik schudde ‘m de hand en bedankte hem hartelijk.
Landbouw is hier alom aanwezig, graan, mais, en rijst en ik ontwaar velden vol zonnebloemen. Een mooi gezicht. Verder is hier niet veel te doen, dus het wordt een snelle etappe, niet voor de winnaar, want het is geen wedstrijd. Het is nog steeds mijn avontuur en dat is het. In deze hitte is het overleven, de hitte is m’n grootste tegenstander, en daar had ik van tevoren (te) weinig rekening meegehouden. Bij een huis waar een mooi beeldje van Maria met kind in een nis is aangebracht en waar ik een foto van maak, komt de bewoner naar buiten en deze biedt me water aan. Ik maak uit zijn woorden op dat ik goed moet drinken, deze temperaturen zijn voor dit jaargetijde uitzonderlijk hoog zegt hij. Ik drink een halve fles. Ik schud hem de hand en bedank hem hartelijk en fiets verder, langs dijkwegen en soms drukke wegen, waar het verkeer behoorlijk rekening houdt met fietsers. Ik koop ergens een grote fles water, naast fruit, een caffè en een brioche is het het enige wat ik vandaag eet en drink. Het ontbijt op de agriturismo vanochtend was overdadig.
Morgen komen de Appenijnen, de contouren werden gedurende de etappe steeds duidelijker. Vandaar dat het als een overgangsetappe voelt, van de Alpen uit zicht naar de Appenijnen in zicht. De teller staat op 1.564 km. Nog ongeveer 600 km te gaan. Vanaf morgen is het tot Rome geaccidenteerd terrein, en geen meter vlak, samen met de hitte zal het nog het nodige van me vergen. Ik zet geen geld op de exacte aankomstdag, ik verwacht misschien nog wel een week onderweg te zijn.
Vandaag heeft Peet vakantie gekregen! De jongens gaan morgen nog een dagje naar de Schatkamer en dan komen ze mijn kant op, wellicht uitgezwaaid door de halve straat, dat zouden de jongens in ieder geval wel heel leuk vinden 👋🏻.
Ik mis de jongens en Peet onderhand enorm. Het eenzame gevoel wat ik vorige week in Morbegno had, slaat ook in Modena toe. Ik ga maar slapen, de ventilator op stand 1 en morgenvroeg op tijd vertrekken.
A domani.

Geschreven door Maarten.op.weg