Dag 7
Tübingen -Sigmaringen
77 km (641-718)
Bewolkt, lichte regen, later droog, eind van de dag zware regen, fris

Ik ben aanbeland in Sigmaringen aan de Donau, niet dat ik weet of er een andere Sigmaringen bestaat. Maar dit is Sigmaringen aan de Donau. En in de Donau kun je zwemmen, en dat was best fris, maar weldadig voor de geest! En bijzonder als ik bedenk dat deze rivier duizenden kilometers verderop uitmondt in de Zwarte Zee.
Het was een heerlijke dag! En dat meen ik echt. Vanmorgen tegen half acht vertrokken vanaf een hele stille camping, bijna iedereen sliep nog, eerst weer door het mooie en het voor dat tijdstip logisch uitgestorven centrum van Tübingen. De voorspelde regen bleef uit, tot het eind van de middag. Toen kwam de regen met bakken uit de lucht, waardoor ik met koken moest uitwijken naar een groot afdak van een der vakantiewoningen die op deze camping staan. Water om m’n pasta in te koken kwam gratis uit de lucht vallen, dus moest ik wachten tot m’n pannetje vol was en ik aan de kook kon, niet te verwarren met andere coke, want dat is niet goed voor je.
Erg snel daarentegen ging het vandaag niet, maar er was geen enkele reden voor mij om vandaag full speed door de Schwäbisch Alb te knallen. Het is hier namelijk zo ontzettend mooi dat ik hier nog wel 3 dagen kan fietsen, maar dat doe ik niet, anders kom ik nooit in Rome.
En ik wil even iets rechtzetten. Men zegt dat alle wegen naar Rome leiden. Het is vandaag gebleken dat dat niet helemaal waar is. Vandaag fietste ik over een pad, en op een zeker moment was er een hek dat mij er op attendeerde dat er wegwerkzaamheden plaatsvonden. Nu gebeurt dat wel vaker en kan ik daar met de fiets omheen, maar ditmaal versperde een grote graafmachine de weg en daarachter was de weg gewoon echt weg, dus díe weg naar Rome.. streep ‘m maar af..
Maar ik heb wel lekker rustig aan gedaan, geen gejaag, maar genieten, van uit het veld springende reeën, tot water wat hier uit de rotsen komt en je zo kunt drinken.
De route van vandaag ging dan eindelijk over de gevreesde Schwäbisch Alb, een kleine doch venijnige verhoging in het landschap die je over moet om verder te komen. En het ging eigenlijk wel heel lekker, ik denk dat het door de koffie, het rozijnenbroodje en abrikozenbroodje kwam die ik even daarvoor genuttigd heb in een klein dorpje. Of zijn het de benen die door 7 dagen fietsen inmiddels wat gewend zijn en daardoor haast als vanzelf ronddraaien?
Hier een kilometer achter mij staat een geweldig groot kasteel. Toen ik deze plotseling van een afstand zag, schrok ik eigenlijk van de enorme omvang, dat zal ook precies de bedoeling zijn geweest van de bouwers ervan. Later is het kasteel in handen gekomen van de adellijke familie Hohenzollern, één van de nazaten van hen is keizer Wilhelm I. Die laatstgenoemde kwam ik eerder al tegen, in Koblenz.
Ik durf te zeggen dat ik morgen de Bodensee ga halen, in ieder geval qua zien, want de route van morgen brengt me eerst over het hoogste punt van deze omgeving, deze heet, hoe toepasselijk, Höchsten. Vanaf dat punt zou je bij helder weer de Bodensee kunnen zien liggen. En anders fiets ik nog even door. Ik zie wat er op m’n pad komt!
Bis Morgen!

Geschreven door Maarten.op.weg