Dag 6
Pforzheim - Tübingen
75 km (566-641)
Zonnig en stapelwolken, warm

Nadat het gisteravond even anders liep dan ik had gedacht (verwachtingen...😬🤔😩), had ik een dip. De was was nog niet droog, de pizza-oven bij de pizzeria was er één van het geduldige type, en ik kon niet elektronisch betalen, en had geen contant geld op zak. Maar dankzij een behulpzame Duitse familie die ook in de jeugdherberg verbleef, en die m’n rekening voor de overigens zeer lekker pizza en pasta (maar als je honger hebt, smaakt het meestal goed...) voorschoot, ik gisteravond toch nog m’n droge en frisse kleren en droge tent ingepakt kreeg voordat ik omviel van de slaap én vooral dankzij de peptalk van Peet ❤️, had ik er daarna weer helemaal zin in!
De afgelopen dagen heb ik mezelf een beetje afgebeuld, vanaf nu ga ik het rustiger aandoen en meer van ‘het moment’ genieten! En zoals de Russen zeggen: Prosto tak! (Het is gewoon zo!).
Ik ben inmiddels 30 km onderweg en op weg naar Tübingen. Hier in Merklingen is een moment voor koffie en 🥐🍪🥮. Een dorp terug was geen koffie, wel een sjiek restaurant, maar die bood me geen koffie aan 😠, ik had notabene speciaal m’n wielershirt gestreken en schone sokken aan gedaan. Jammer Helmut, dan geen koffie. Wel een leuk gesprek met de groenteboer die z’n bestelling kwam afleveren. De beste man sloeg zowat steil achterover toen ik ‘m vertelde dat ik op de fiets onderweg ben naar Rome! Van z’n zoontje kreeg ik een Nerf-patroon, omdat ik zei dat ik thuis ook so zwei Buben habe. Und ja, die haben auch ein Nerf. Dus lieve Mees en Abel, papa heeft een souvenir voor jullie!
Het is inmiddels avond en de rust is over mij gekomen. Het enige wat rest voor vandaag is schrijven en een kop thee. Het was een bijzondere dag, deze dag van het moment. Het moment dat ik vanmorgen vroeg inzag dat mezelf druk maken om zaken waar ik weinig of geen invloed op heb, mij niet gaat brengen waar ik naar toe wil. Het moment dat ik meteen na vertrek uit Pforzheim langs het riviertje de Würm fietste over een half verhard fietspad, de zon verscholen achter een bladerdek en haar stralen die in het water van de rivier in zilvertinten uiteenspatten. Het moment dat Peet mij even moed in-appte. Het moment dat Peet, Mees en Abel met mij Facetimen en we mekaar even kunnen zien, hoe fijn!, lieverds😍.
Maar ook het moment dat ik aan de praat raak met een andere fietser die zomaar een rondje aan het fietsen is en die mij aanspreekt met de vraag of ik de weg kan vinden omdat ik ingespannen m’n routekaart aan het bestuderen ben. Nou ja, wie is tegenwoordig zo nu en dan niet even de weg kwijt? Maar nee, ik ben de weg niet kwijt, ik fiets ook zomaar wat 😂. Vervolgens raak je aan de praat, en deel je je halve levensverhaal en die ander het zijne en ben je anderhalf uur aan het kletsen. Het zijn díe momenten die m’n reis bijzonder en levendig maken en waar ik intens van geniet.
Tel daarbij op dat de zon uitbundig scheen, de temperatuur weer ruim boven de 20 graden uitkwam en de vele, vele mooie dorpjes en eeuwenoude kerken, het golvende landschap uiteengezet in diverse kleurschakeringen groen, en overal fluitende vogels om mij heen. Het lijkt wel vakantie...
Ik fietste door Weil der Stadt, met een mooi Middeleeuws centrum, een barokke kerk (met gotische elementen), vakwerkhuizen én geboorteplaats van Johannes Keppler, astronoom, wis- en natuurkundige uit de 16e eeuw, die zijn tijd ver vooruit was.
Vlak voor Tübingen fietste ik over een tamelijk goed onverhard pad door natuurpark Schönbuch, deze bossen dienden in vroeger tijden tot jachtterrein voor de koningen van Württemberg. Nou, geloof me, die konden daar goed tekeer gaan!
Ondanks dat het een onverhard pad was, fietste het lekker door, nu eens vals plat, dan een kort klimmetje, dan een korte afdaling. Daarna nog een kleine jump door de bossen rondom de stad en ineens reed ik over de brug over de rivier de Neckar en was ik bij mijn doel van vandaag. Gisteren schreef ik nog met enige overmoed dat ik vandaag wel over de Schwäbisch Alb zou geraken, maar het is af en toe goed om naar m’n lijf te luisteren. Daardoor haal ik morgen niet de Bodensee, waar Peer en Evelyne een tussenstop maken op weg naar hun vakantieadres.
Wat ook een mooi moment was, ik fietste ergens over een landschappelijk mooi gelegen asfaltpad en daar aan een paal, links van de weg, hing een bordje dat mij vertelde dat het nog 1.342 km naar Rome is! Da's toch niet meer zo ver...
Dank voor jullie lieve reacties trouwens. Even voor de goede orde. Die Loreley is volgens mij niet zozeer die zingende nimf waardoor in vroeger tijden de schippers met hun schepen op de rotsen liepen, maar meer omdat ze dronken waren van de vele wijn die hier gemaakt wordt.
En wie is toch Joop Zoetemelk?
Also also, a demain!

Geschreven door Maarten.op.weg