Lieve mensen,

Een huis van steen en pannendak en allerhande luxe, een grote leefkeuken met keramisch koken, 2 ovens en een echte bar, wel 4 slaapkamers en een supergrote vers gestucte zolder, een fijne grote tuin met gras en trampoline, en een heerlijk terras onder de Witte Regen, een heerlijke plek voor een kop koffie op een mooie zondagochtend, of goed glas op iedere zomeravond. Dat alles in een gezellige straat, met lieve buren, waar ruimte is voor saamhorigheid en verbinding, grenzend aan natuur, van hier tot aan de Stratumsche Hei, en als je de paadjes weet tot ver over de grens.
Van die plek hebben we vandaag definitief afscheid genomen en afstand van gedaan. Met pijn in ons hart, maar met volle overgave en vertrouwen in de toekomst. Met een ferme handdruk en dikke knuffel overgedragen aan de kersverse eigenaren Sander en Lieke, zij gaan er wat van maken, op een gouden toekomst met een vergulde rand.

De dag startte met het gewekt worden door tientallen fluitende vogels, hier op camping de Lier, bekend terrein inmiddels. Ik keek op m'n horloge, 5.25 uur, nog veel te vroeg voor vandaag om op te staan. Uiteindelijk moesten we toch, de start van de dag vertoont inmiddels al een soort van ritme waarin ieder zich een plek weet en doet.
Na ontbijt en koffie de bus gestart en op naar Eindhoven, er moesten nog zaken worden geregeld, uitschrijven uit de GBA. Als een soort van vervreemden liepen we door de stad en kwamen we op plekken waar zelfs ik nog nooit was geweest, bijvoorbeeld het bruggetje over de Dommel naast het Van Abbe. Dat andere bruggetje ken ik wel, na menig goeie avond op Stratumseind voelde dat Brugske als bocht 7 van Alpe D'Huez, de pijn direct in je bovenbenen, lachend overstemd door lallend stapvolk.
Na het bureaucratisch geneuzel scoorden we koffie en koek bij Bagels 'n Beans.
En snel door naar Stratum, samen met Sander en Lieke en Ester van Ligtvoet makelaardij de inspectie en meterstanden en laatste uitleg over ethernetkabels en thermostaat en wat al dies meer zij. Het was nog steeds ons huis, maar de ziel had al afstand gedaan van het thuis.
Weer snel door, de notaris wacht, daar wordt ie tenslotte ook voor betaald. Om te wachten op zaken die worden overgedragen. Nu de overdracht van ons huis, een formele plicht, een handtekening, een lach, een handdruk, een dikke traan. Een hele dikke traan. Elf jaar geschiedenis geschreven in de Strobloemstraat, 4 jaar op nummer 8. Zoveel geleefd daar. Zoveel beleefd daar. Met elkaar...

Even later troffen we op de parkeerplaats bij toeval Noppie en Mariëlle, wat super leuk en bijzonder om jullie op dat moment te ontmoeten en te delen wat ons heeft doen besluiten om de stap te zetten. Zo helder en zo vertrouwd. Fijn dat we in onze overtuigingen niet alleen staan.
Dat is ook exact de reden om op weg te gaan. Mensen ontmoeten en met gelijkgestemden een toekomst opbouwen, voor onszelf, maar absoluut voor ons kroost, onze nazaten, onze kinderen. We zijn het aan hen verschuldigd.

Vanavond dronken we bubbels, we proostten op Het Grote Loslaten, op de superfijne jaren in de Strobloemstraat, op het Samenzijn, op Elkaar en op de Toekomst. Daarvan is niemand zich gewis. We gaan het zien en het komt op ons af.
We genoten van een tafel vol tapas en daarna kwamen de spelletjes op tafel, aandacht voor de jongens, aandacht voor elkaar.

Afsluiting van de dag van Loslaten, van een mooie week Nederland, afsluiting van 11 jaar Strobloemstraat, het afsluiten van ons leventje in Nederland, ons mooie kikkerlandje aan de Delta. Overspoeld met idealen en cultureel erfgoed, en vergeten natuur.

Hasta la próxima

Geschreven door Maarten.op.weg