Hiep hiep hoera, onze Abel is vandaag 7 jaar geworden!
Wat een super fijne dag heeft onze grote vent gehad, en wij met hem.

De dag begon met een ontbijt op bed, want dat wilde meneer. En zeg nu zelf, het is toch heerijk om je zo te laten verwennen met een bakje havermoutpap, verse kersen en een kopje thee. En een paar kleine cadeautjes. En van de week hebben de jongens al de voor hun verjaardag gevraagde vishengels gekregen, om daarmee samen met mij te gaan vissen. En zowaar, Mees ving z’n allereerste vis: een jonge zonnebaars.

Daarna hadden Mees en papa bij de camping het gisteren bestelde brood gehaald, natuurlijk ontbraken de pain du chocolat en de croissantjes niet. Er werd heerlijk gesmikkeld, maar de buikjes waren al snel gevuld. Want, daar kwam de koffie al met een groot stuk aardbeiengebak. Dat ging er nog wel in.

En toen zijn we maar een stukje gaan wandelen, naar het dorpsplein van Coulon, want daar was het markt. De weg er naar toe was een ontdekking aan bijna Zuid-Franse taferelen, kleine beige gepleisterde huisjes met rode pannendaken aan weerszijden van de rivier de Sèvre neergezet. Daar om heen lapjes weiland met leuke bruine koeien in populieren-bossen. Het dorpje Coulon zelf was al helemaal Mediterraans, met zo’n klein kerkje, een gezellig dorpsplein, en daaromheen allemaal gezellige winkeltjes, barretjes en restaurantjes. Alleen de cicades ontbraken, anders was het echt Provençaals geweest.
Op de markt scoorden we allerlei lokale lekkernijen en een tas met groenten en fruit, daarvan gaat er iedere dag een scheepslading doorheen. En nog een paar mooie flessen bio-wijn, uit de Loire-streek. Daar zouden we ook nog graag een paar dagen vertoeven. Maar we moeten verder, hoe dan ook, we zouden hier nog maanden kunnen rondreizen, wat dat betreft.

Het verlaten gevoel dat me van de week overviel, is van me af gegleden bij het voelen van de warme zonnestralen en het omarmen van het feit dat de lat niet hoger hoeft te worden gelegd dan dat de behoefte is om überhaupt een lat te mogen leggen. Simpel gezegd, alles komt goed!

Nadat we terugkwamen van ons dorpswandelingetje gingen de zwembroeken aan, de lijven werden ingesmeerd met zonnebrand, petjes op én: naar de rivier om kano te varen! De camping alhier verhuurt voor een schappelijk bedrag leuke kano’s om uren door het hier achter gelegen Parc natural régional du Marais poitevin te varen. Een schilderachtig landschap met moeras en weilanden, doortrokken met kanaaltjes en allerlei wilde dieren. Ze noemen het hier Het Groene Venetië. Je zou er zelfs kunnen verdwalen, want de bewoners hier zeggen dat er stukken moeras zijn die nog nooit door een mens zijn betreden. Gelukkig kregen we een kaart met een soort van knooppunten-route mee, maar zelfs daarmee kregen we het voor elkaar om wél de (vaar)weg kwijt te raken….

Natuurlijk heb ik vroeger wel vaker gekanood, tijdens schoolreisjes over de Dommel, van Neerpelt naar de Venbergse watermolen en dan daar grote bokalen Trappistenbier met grenadine leegslurpen, terwijl de schoolleiding uitdrukkelijk had gezegd dat alcohol niet mocht worden genuttigd….

Maar dit was van een volslagen ander kaliber! Dit was gaaf!
Wat een geweldig en rustgevend avontuur hebben we samen beleefd! Het enige wat we hoorden, was het zachte geklots van de golfjes tegen de kano, het geluid van de peddels in het water en op de achtergrond het ruisen van de wind door het populierenloof, en het gezang van vele vogels, waaronder de wielewaal!
En die knooppunten volgen bleek inderdaad kinderlijk eenvoudig. Totdat we een nummertje misten, er een grote omgevallen boom de doorgaande vaarroute blokkeerde, en we dus maar op goed geluk linksaf sloegen. Verderop kwam er een sluisachtige constructie met stroomversnelling, met daarnaast een kano-doorgang. En was ik in de veronderstelling dat we toen bij de camping waren. Mis, een serieuze sluis noopte ons de kano’s uit het water te tillen en voorbij de sluis weer in het water. Met familie de Jong op avontuur, is het spannend ieder uur. Veel later dan de afgesproken 2 uur kwamen we terug bij de camping, maar allemaal geen probleem. Als we maar hadden genoten. En dat hadden we!

Van het kanoën hadden we dorst en trek gekregen. Ik maakte een plank met lekkers klaar, voor de jongens frisse limonade en hee, het is weekend! Dus mama een koel glaasje witte wijn en papa een lokaal biertje. Die Fransen hebben het bierbrouwen ook ontdekt. En dan bedoel ik niet die bekende Kronenbourg-vakantie-pils, maar serieuze craft-bieren. Goed spul.
Daarna doken de jongens en mama nog even in het zwembad, deed ik na een dutje de afwas, en was het tijd voor het avondprogramma. Het camping-restaurantje had voor ons een tafel gedekt, en we genoten van heerlijke streekgerechten en omdat het Abel’s verjaardag was kregen hij en Mees pizza en daarna een dikke ijsco.

En zo kwam er een einde aan een fantastische 7e geboortedag van Abel. Zo kan het niet iedere dag zijn, maar je wordt maar 1x 7. Ons grote manneke zei bij het naar bed gaan dat ‘ie een hele fijne dag heeft gehad, maar dat het nu wel slaaptijd was. Wat een schat.

Ik vergat haast te zeggen dat Abel vanuit Nederland vele lieve berichtjes, telefoontjes en online-kaartjes heeft gekregen, super lief! Een dikke dankjewel!

De komende dagen zal het mooie weer voor Zuid-Franse taferelen blijven zorgen. Dat zorgt voor een goeie stemming en goed gevoel. Het zware gevoel van eergisteren is verdwenen. De donkere wolken hebben plaatsgemaakt voor zon aan een strakblauwe hemel.
En natuurlijk missen Mees en Abel hun vriendjes uit de straat of van school, en wij af en toe toch wel de toffe plek die we in Eindhoven hadden, we missen het fijne contact met vrienden en familie, of een praatje, een glaasje, een rondje op de fiets, en toen ik vannacht even wakker werd miste ik ineens weer ons lieve moederke. Ach ons lieve moederke…💫

À demain!

Geschreven door Maarten.op.weg