Dag 5

Vandaag zijn we niet verder op doorreis gegaan. We vonden dat we allemaal wel een dagje ‘rust’ nodig hadden. Twee dagen Parijs, de nodige kilometers die we voorbij hebben zien zoeven en dan gisteren, de uiteindelijk geslaagde maar spannende hellingproef nog vers in het geheugen, kortom: tijd voor ontspanning!
Nog even over gisteren. Zoals ik al schreef, was het me het dagje wel. Zware regen bij vertrek uit Parijs (en de rest van de dag heeft het daar onafgebroken geregend, mazzelaars dat we zijn met 2 dagen droog en zonnig weer), Peet die een plotseling overstekende patrijs helaas niet kon ontwijken, een lading hout en een deel van een trailer die van een vrachtwagen waren gevallen en de weg blokkeerden, en waar iedereen zwaar voor in de ankers moest. En als slotstuk de finale klim naar de camping. Ineens, maar vooral onaangekondigd, ging de weg met dik 10% omhoog, linksaf onder een heel krap spoorwegviaduct door en toen... toen sloeg de motor af.
Dat werd even een heel spannend gedoe...gelukkig waren de medeweggebruikers heel vriendelijk en attent en kon ik de bus langzaamaan achteruit laten rollen tot een vlakker gedeelte en de motor weer gestart en vol gas omhoog. Andermaal sloeg de motor af, maar ditmaal slaagde ik wel in de hellingproef, maar de koppeling had het zwaar te verduren... De Hulk is kennelijk niet gefrabiceerd om steile Franse hellingen te trotseren, maar meer om comfortabele en degelijke kilometers te maken. Dus, geen campings meer boven op steile hellingen, of ons beter op de te volgen route voorbereiden.

Was het toen we hier gisteren aankwamen nog een aangename 24 graden en we derhalve buiten konden eten en ‘s avonds onder de luifel bij kaarslicht nog een glaasje konden drinken, nu is het slechts de helft. Verder naar het Zuiden zijn de temperaturen aangenamer, morgen trekken we verder.
Vanmorgen op ons gemak opgestaan, ontbeten, koffie gedronken en toen was het tijd voor wasjes wassen en boodschappen doen. Papa is met de jongens naar de dichtstbijzijnde Intermarché gelopen, een aardige wandeling van een half uur, met na 5 minuten al Abel in mijn nek. Z’n beentjes waren zo moe. Mees daarentegen loopt vlot door en vindt wandelen heerlijk.
Na de lunch hebben we een spelletjesmiddag gehouden, voetballen, frisbeeën en Abel wilde een potje petanque doen. Mede omdat de buren daar ook mee bezig waren vermoed ik.
Op serieuze wijze legde hij ‘de’ spelregels uit en daar vlogen de ballen door de lucht. Het was Abel die keer op keer de punten opraapte. Wat is het toch een heerlijk en pienter ventje.
Tussendoor nog de campingkippen gevoerd met frambozen die aan de struik hingen te verpieteren en de rest van de groenten- en kruidentuin ontdekt. Van de aldaar alom aanwezige rozemarijn en tijm een thee getrokken voor Abel, want die heeft al 2 dagen een heel vervelende hoest, die hem (en ons) ‘s nachts wakker houdt.
Ik had het van de week over het doorgeven en kweken van herinneringen. Zo had ik vandaag bij de gedachte aan Parijs, ineens de geur van versgebakken crêpes in m’n neus. Die geur doet mij zo ontzettend aan Parijs denken, net als de geur van de metro, een mengeling van rubber van de metrobanden, de soms niet zo frisse lucht van de lange metrogangen, en de geur van 5 miljoen mensen. Dat is het aantal mensen dat iedere dag gebruik maakt van het metro-netwerk. Een onvoorstelbaar aantal. En een onvoorstelbare mengeling van geuren, die ik toch niet onprettig kan noemen. M’n eerste herinnering aan de geur van de Parijse metro gaat terug naar 1989, het 200e herdenkingsjaar van de Franse Revolutie, maar meer vooral de eerste keer dat ik in Parijs was. Samen met mama en oom Bob. Het werd een memorabele reis, iets meer dan 2 maanden later overleed Bob in Ierland aan een hartstilstand.

Ineens kreeg ik een ingeving, boven de camping is een kleine berg, waar een zendmast op staat. Niet dat die zendmast belangrijk is voor het verhaal, het is meer een detail. Ik heb iets met bergen, ik wil ze beklimmen, bedwingen, en overwinnen, maar vooral van het uitzicht genieten op het moment dat ik op de berg sta. Peet vind het maar wat vreemd, maar het was meer het tijdstip dat ik het voorstelde, het was kwart voor vier. Toch de bergschoenen aangedaan, rugzakje met water en een jasje mee en 3 kwartier later stond ik op het topje. Stel er dus niet teveel van voor, maar een berg is een berg. Hoewel, de berg heeft een naam: de Puy de Gravenoire. Da’s best sjiek voor de puist van Royat.
Onderweg al kon ik de 7 kilometer verderop gelegen top van de Puy de Dôme duidelijk zien liggen. Dat leek me ook nog wel een mooi doel, maar dat bewaar ik voor een andere keer. Het is trouwens verbazingwekkend mooi landschap hier. Tal van uitgedoofde vulkanen domineren het uitzicht. Men zegt dat de vulkanen hier nog ieder moment zouden kunnen uitbarsten. Nou, de zak met marshmallows ligt al klaar!
Na het avondeten was het nog even dolle boel met een kleuterdisco (I like to move it move it) en hadden we een reuzenpret!
Het is fijn om met z’n vieren onderweg te zijn, in ons kleine groene huisje op wielen, met alles wat we nodig hebben (en dat is niet veel!) binnen handbereik. Het enige wat ons een beetje zorgen baart, is het vervelende hoesten van Abel. In die zin vervelend dat we een gang naar een huisarts in de regio niet zien zitten. We hebben in de camper-apotheek het nodige bij ons, en hopen dat hij er daarmee bovenop komt.
Nou, het is tijd om een kaasje te laten zwemmen in wat lokaal druivennat.
A demain!

Geschreven door Maarten.op.weg