Holaaaa tribe!
Na een ‘korte’ radiostilte is hier eindelijk de blog over de eerste ervaringen van de afgelopen 5 weken op Yosoy.
Nadat we op 24 juli na een lange en ongelooflijk mooie reis aan waren gekomen in Rubite, bij Eco-village Yosoy is er veel gebeurd en heb ik een beetje spijt niet eerder te hebben geblogd. Maar stil gezeten hebben we allerminst! Onze aankomst was niet fantastisch, er trok een hittegolf over Andalusië met een week lang temperaturen ver boven de 40 graden, wat absoluut ongewoon is voor deze regio, we werden geplaagd door massa’s en massa’s vliegen en eerlijk gezegd was de community een beetje bevreesd dat ook wij het snel zouden laten afweten. Maar dat is allemaal bijgedraaid en hebben we onze plek gevonden en heeft iedereen vertrouwen in een mooie en gezamenlijke toekomst.

De eerste weken moesten we echt landen in ons nieuwe leven en onze nieuwe plek, daarbij zaten we nog volop in onze reismodus, en dat was prima. ’S Morgens rustig aan opstaan, wasjes draaien, kennismaken met de groep, boodschappen doen, met onze sterke Vito-bus een lading hout halen bij de bouwmarkt, de voortent voorzien van muskietennet, zodat we vliegenvrij kunnen eten, de omgeving verkennen (super mooie wandeling door een rivierkloof), en vooral wennen aan de hitte en de atmosfeer.
En aan nieuwe beesten! We kenden al de schorpioen, maar we hebben hier ook de duizendpoot, die verschrikkelijk gemeen kan bijten, gelijk een wespensteek. Maar ook bizarre spinnen en bijen zo groot als een wasknijper. En die bijen zijn een snoepje voor de bijeneters, mooie vogels die we in Nederland niet kennen.
En oké, het is hier nu dor en droog, maar dat hoort bij de zomer. Over een paar maanden is het hier weer zo groen als Kermit de kikker.

Voordat we vanaf ‘onze berg’ bij de verharde en doorgaande weg zijn, is het tien minuten rijden over de stoffige en hobbelige Rambla de Acabuchal, zo heet de onverharde weg door het dal. Onze fijne Vito krijgt het iedere keer voor z’n kiezen, de schokdempers hebben inmiddels de duurtest doorstaan en zo ook de rest van de bus. Het is niet voor niets dat de meeste locals hier in een 4x4 rijden…
We hebben inmiddels ook kennisgemaakt met meerdere Nederlanders die hier in de omgeving wonen, zo ook in Polopos, waar ook een heerlijk restaurantje zit. Je moet er wel 135 bochten door de bergen voor over hebben om daar te geraken, maar dan heb je ook wat. Polopos hoor ik je denken. Was dat niet van dat TV-programma Het Spaanse Dorp: Polopos? Thysa en Wijnand (de winnaars van dat TV-programma) hebben we inmiddels al een paar keer ontmoet, leuke mensen met net als ons een voorliefde voor lekker en gezond eten en pelgrimeren naar alle windstreken.

Wat we hier ook hebben is stilte, absolute stilte, en dan bedoel ik vooral ’s nachts en dat slaapt zalig. Geen snelweg, geen sirenes, geen burengerucht, geen irritante scootertjes, maar rust. Op een enkele krekel en wat geritsel in de struiken na…
’S Avonds, als het kroost in bed ligt, hebben we vaak nog een fijn moment met elkaar, even nog heerlijk keuvelen of een gesprek met meer diepgang, al dan niet onder het genot van een koele Abadia-rosé of cerveza Cruzcampo, naar het firmament staren en hopen op vallende sterren. En altijd weer die Melkweg, en Saturnus, en Mars en alles wat daar hangt te stralen.
Overdag is er de wind, de geluiden van kids en van allerhande machines omdat we overdag aan het bouwen zijn. We bouwen aan alles tegelijk en liefst door elkaar. Maar de eco-toilets zijn bijna klaar, we hebben de schooltent opgezet en rondom voorzien van greppels voor regenwaterafvoer, Petra heeft bij onze buitendouche 7 Oleanders geplant, de omheining rondom de groentetuin staat nagenoeg, zodat we volgende maand kunnen beginnen met planten van voorgekweekt zaaigoed en we komende winter, ja inderdaad, verse groenten hopen te oogsten. De omheining is hard nodig, er zitten hier wilde zwijnen, wilde geiten, en wat niet al, die allemaal gek zijn van frisse groene blaadjes van wat onze groenten moeten worden. Dus die beesten moeten we buiten zien te houden. Daarbij krijgen we ook hulp van de jagersclub van Rubite. En de helft van de opbrengst van de jacht is voor ons! Dat worden feestmalen! Een van de andere Yosoy-ers is voormalig chef-kok en weet wel raad met een wild zwijn… Sorry vegan-friends….

Wel zijn we benieuwd naar het regenseizoen, wat ongeveer in oktober begint. Het kan hier kennelijk verschrikkelijk hard en langdurig regenen en stormen. En ook daar zijn we ons nu op aan het voorbereiden: verderop op de berg staat een grote betonnen bak waar 50.000 liter water in kan worden opgevangen. We hebben de afgelopen weken hard gewerkt om deze bak die totaal overwoekerd was met bomen en struiken leeg te hakken en scheppen, wat een werk! Bloed, zweet en tranen. Nu moeten we de binnenkant opnieuw pleisteren, zodat ze waterdicht is, en dan kan het regenwater worden opgevangen om dit als water voor o.a. de groentetuin te kunnen gebruiken.
Ondertussen hebben we ook flink gewerkt aan ons nieuwe, maar tijdelijke huis: een echte Mobilhome dat we samen met 9 zonnepanelen, een klein schuurtje, een septic-tank, en een mooie plek op dit plateau, konden overnemen van Febe. Zij was een van de eerste bewoners van Yosoy, maar vond het als alleenstaande moeder met een zoon van 6 behoorlijk pittig om in de Community mee te draaien. Zij heeft een camper gekocht en is gaan reizen, de wijde wereld in.
Dus, komend weekend verhuizen we van onze Hobby, naar onze Casita! Foto’s volgen!

We zijn inmiddels al aardig gewend aan het leven hier en de omgeving. Ik rijd zonder routenavigatie naar de bouwmarkt in Motril, we kennen de leukste strandjes en heb al een aardige wandeling ondernomen naar Far-away-land. Dat is het meest veraf gelegen stuk berg van Yosoy, op een kwartier rijden van hier. Je overziet dan de gehele Yosoy-berg en kijkt weids uit over de Middellandse Zee. Achter Far-away-land begint de Alpujarras, en daarachter zie je de hoge toppen van de Sierra Nevada al lonken. Als het in september/oktober wat koeler wordt, hang ik m’n rugzak op m’n rug, en wil ik een kleine trektocht maken. Je hebt hier niet veel nodig, een slaapzak, een stuk brood en worst en een fles water.
Wat we wel nodig hebben is Spaanse les! De taal die de bewoners hier spreken is een behoorlijk dialect, en met Engels kom je hier nauwelijks terecht.
Toen ik vanochtend m’n Vito bus bij de garage in Motril ophaalde (er was een stabilisatie-stang gebroken..) kon ik de garagist al in het Spaans bedanken voor de service.

Na volgende week is het ook gedaan met de vakantie-modus van onze jongens. Dan start de kids-club en worden alle kids van alle leeftijden opgevangen door de Spaanse lerares Bea en bij toerbeurt enige ouders. Ze krijgen dan onderwijs in het Spaans en Engels en leren gaandeweg hun talen en de rest van de basiskennis, maar vooral veel leren van en uit de natuur.

Wij, de volwassenen, leren op onze beurt van het bouwen van onze sheds, de eco-toilets, en al het andere wat we als basisbehoefte nodig gaan hebben. We hebben daarbij een voortreffelijke ondersteuning en leermeester in onze mede Yosoy-er Aitox. Een supervriendelijke en toffe Spanjaard die zo’n beetje alle ambachten op jonge leeftijd heeft geleerd. Op 11-jarige leeftijd kreeg hij van zijn opa z’n eerste auto, een Renault 11. En reed daarmee vlot en behendig over de Spaanse wegen. En ik maar denken dat m’n HEAO-diplomaatje zo belangrijk en indrukwekkend was. We gaan er nog achter komen wat er écht belangrijk is in het leven, mijn gevoel zegt dat we hier op onze berg goed zitten en we geen last krijgen van Lock-downs, Shut-downs of Up&Downs, maar een fijn en stabiel leven kunnen en mogen gaan leiden.
We keep you posted!

Hasta la vista!

Geschreven door Maarten.op.weg