Zittend onder onze vers gebouwde pergola op een gemakkelijke stoel met een kop koffie in m’n hand kijk ik uit over de steeds groener wordende heuvels, her en der ontluikt de bloesem in de amandelbomen en daarachter glinstert de laagstaande zon op de Middellandse Zee, als een spiegel zo vlak. Heel in de verte ontwaar ik een aantal grote zeeschepen, wat minder ver op zee doet een zeilboot pogingen om voor de wind te zeilen, waaien doet het hier nu nog nauwelijks.

We zijn het nieuwe jaar van start gegaan met de zon in ons gezicht, op de toekomst gericht en vol goede moed in het nu.

Wij wensen jullie een goed 2023 toe! Met liefde, geluk, bezinning, gezondheid en mooie momenten.
En dit is meteen een mooi moment om de blog weer op te pakken en te schrijven over onze belevenissen, hier op Yosoy of elders.
We hebben al die drie maanden zeker niet stil gezeten, maar er was te weinig inspiratie en goesting om de, eh, pen ter hand te nemen. Nieuw jaar, nieuwe kansen!
En bij een nieuw jaar, hoort een Nieuwjaarsduik. En zo renden we met z’n vieren op twee januari hand in hand de frisse zee in. Heerlijk zo’n dip. Dit doen we trouwens al wat langer, ‘s morgens nét voor zonsopkomst met een paar mede-yosoiaanse-badgasten naar het strand en 5 minuten (of langer) in de zee, handen op je buik (die blijft namelijk warm) en het koude zeewater ervaren. Het voelt écht als heilzaam en als een frisse start van de dag.

We vierden hier met nagenoeg alle Yosoianen een heerlijk rustige Kerst. Oud en Nieuw was zo mogelijk een oase van stilte, hier op de berg, zonder vuurwerk, geen sirenes op weg naar ellende, maar pure rust, starend in een goed vuur, met een glaasje Cava in de hand, en rustig praten over wat ons zoal bezig houdt.

Eerste Kerstdag werd gezamenlijk gevierd met een heerlijke lunch, iedereen had een lekker gerecht gemaakt, en de zon zorgde voor een weldadige en bijzondere sfeer. We zaten in korte broek en T-shirt aan tafel! Later, toen de zon onderging, werd een groot vuur aangelegd en kon iedereen de uitdaging met zichzelf en het element vuur aan door over de gloeiende kooltjes te lopen. Zelfs de jongsten onder ons durfden het aan, onder begeleiding van een volwassene, maar wat een helden. De truc is snel genoeg je stappen zetten. Doe je dat niet, dan sist het onder je voetzolen… Mees overkwam het en had een kleine blaar.
Daarna werd de wereldproblematiek besproken en door ons opgelost en was het hoog tijd om te gaan slapen.

Slapen doen we hier trouwens als marmotten, maar soms loopt er een beer in het bos, en kunnen we de slaap niet vatten. Er zijn genoeg zaken om over na te denken of die ons bezig houden. Maar over het algemeen is het leven hier fijn en leven we in vrijheid. De vrijheid van de natuur, van de frisse berglucht, en de kids spelen heerlijk met en in de natuur. Hutten bouwen, springschansen voor de fiets, struinen en kleine wildpaadjes ontdekken en dan thuiskomen met de meest waardevolle natuurschatten en spelen met de honden.

Over de honden gesproken, de hond van een van onze buren was laatst loops en daardoor erg in trek bij de mannetjeshonden van Yosoy en omstreken. Je raadt het al: Bowie (de hond in kwestie) staat op het punt te bevallen van zo mogelijk een dozijn puppies!! De vermoedelijke (d)(v)ader heeft z’n baasje dan de opdracht gegeven een hondenappartement te timmeren voor zoveel gezinsuitbreiding… (Update van de redactie: Bowie is bevallen van 6 pups!)

We maken even een stap terug in de tijd en het is half oktober dat ik, Maarten, in m’n eentje in m’n Vito-bus op weg ga naar Nederland. Even een week me-time en de reis verloopt heel vlot, tot ik bij bij de Spaans-Franse grens aan de kant wordt gezet en m’n bus door de Franse douane minutieus wordt uitgekamd (lees overhoop gehaald, drugshond erin etc.), ik gefouilleerd wordt, en een spervuur van vragen op me wordt afgevuurd. Pourquoi??? Jonge gast met petje op en houthakkersblouse in snelle Mercedes bus, tuurlijk dat ‘ie drugs heeft verstopt onder de laadvloer, quel idiots.
Maar goed, er waren genoeg redenen om wél voor naar Nederland te rijden: een paar vrienden van mij vierden een groot feest ter ere van Sara en Abraham. Niemand van de vrienden wist echter dat ik, onder andere speciaal daarvoor, naar Nederland zou rijden om daar bij te zijn, dus je kunt de gezichten van de kameraden wel raden. Daarnaast had ik meerdere missies, een nieuwe camper kopen, onze oude camper verkopen, m’n bus volladen met pakketjes voor andere Yosoianen en onszelf (met nogmaals grote dank aan Ivo en Veronique waar alle pakketten werden bezorgd, de gezellige avond en de overnachting).

En natuurlijk op bezoek bij de vaders. Bij mijn vader was het fijn en goed om te zijn. Ik had wat van de as van m’n moeder in een mooie houten urn gedaan, zodat ik m’n moeder hier naar Spanje kon meenemen, of waar we ook mogen gaan, ze is er nu altijd bij. Daarna kwam de Beerenburg op tafel en proostten we op ons moeder en op het geluk dat leven heet. Goed eten deden we daarna bij Tante Kees op de Genneperweg, en voor het slapen gaan namen we nog een klein slaapmutsje. Na 23 jaar sliep ik weer eens in m’n oude vertrouwde slaapkamer, als een blok…

Maar ook andere vrienden en oude buren werden verrast met m’n komst.
Ik kampeerde een nachtje achterin de laadruimte van de Vito op een regenachtige camping Oosterberg in Epen en haalde herinneringen op tijdens een heerlijke herfstwandeling door de Voerstreek. Momenten uit een vorig leven schoten voorbij, we kwamen hier regelmatig om te wandelen, te fietsen en te genieten van het Limburgs landschap, met ouders, vrienden, lieve buren en onze jongens.

Het was goed om even alleen op pad te zijn, maar de terugreis viel me zwaar. Na een paar intensieve dagen met veel emoties, drankjes en laat naar bed, werd ik overmand door gevoelens van heimwee naar Nederland, maar ook naar m’n lieverds in Spanje. Onderweg in Frankrijk kreeg ik heftig noodweer voor de kiezen, afgesloten wegen en een paar afslagen gemist, dus de reis duurde en duurde. Daarbij reed ik via de oostelijke route door Frankrijk richting Spanje, en dat is sowieso al langer en veel meer verkeer.
De thuiskomst was een gelukkig en liefdevol moment, we hadden elkaar gemist en al moest ik wel weer even ‘landen’ op onze berg in Andalusië, het voelde goed om weer thuis te zijn.

Oh ja, dat van die nieuwe camper verdient wat uitleg. Onze reis hier naar Rubite maakten we natuurlijk in onze Hobbit de Hobby caravan. Maar vanuit hier willen we heel graag nog mooie roadtrips maken door Spanje, Portugal… en omdat we het campergevoel misten in onze caravan besloten we dat er een andere camper moest komen. Dus, via Marktplaats een hele grote broer van de Hulk (onze vorige stoere camper) aangeschaft. Deze, Mercedes Sprinter, kon ik natuurlijk niet meteen meenemen omdat ik met de Vito op en neer reed.
De nieuwe camper hebben we dan in december met z’n vieren opgehaald, met het vliegtuig heen, en een paar fijne dagen doorgebracht bij en met m’n schoonvader en Anita en Loes & Jeroen, Jip en Jax. Een gezellige avond aan tafel bij Tafelen!
En in Eindhoven met ons pap naar een gezellig (Spaans) restaurantje op de hoek en heerlijk gegeten en gekletst, en wat vriendinnen van Petra bezocht en toen was het tijd om naar het Zuiden te koersen. Maar niet voordat we bij Ekoplaza de tassen hadden gevuld met dagelijkse biologische kost, en Petra met oud-collega’s en vaste klanten ‘even’ had bijgebuurd.
Deze trip hadden we vantevoren niet wereldkundig gemaakt, we hebben daardoor heel wat vrienden en familie niet kunnen bezoeken, maar: we komen zeker nog een keer terug naar Olanda!

Door een koud en zeer mooi winters Frankrijk maakten we een verrassende roadtrip. Met de park4night-app vonden we leuke overnachtingsplekken. Zo kwamen we terecht in een schattig dorpje, naast de eeuwenoude kerk met een mooie crypte; op de besneeuwde parkeerplaats van een dikke vakantievilla, waar we door een bont gezelschap van vrienden, familie en buren werden uitgenodigd voor de apéro. Uiteindelijk en ver na middernacht en verwend met een heerlijk diner (én veel kaas!) en heel wat drankjes mochten we pas naar huis, eh naar onze camper terugkeren. Wat een verrassende Franse gastvrijheid! Un grand merci à Jean Jacques, Louis, Gérard, Philippe, Brigitte, Marie, Clotilde, et tous ceux que nous avons oubliés.

Het vroor dat het kraakte en de standkachel kreunde en ploeterde om ons warm te houden.
In de buurt van Béziers stonden we dan naast de camping waar Petra als kind jarenlang haar zomervakanties beleefde, en in het plaatselijk café zagen we favoriet Frankrijk de WK verliezen.
Daarna maakten we een stop in Barcelona, de stad was in kerststemming en dat was echt een bijzondere ervaring, een schaatsbaan tussen de palmbomen en de Feliz Navidads vlogen ons continu om de oren. En oh ja, Maarten besloot spontaan z’n eerste tatoeage te laten zetten!
Het blijft een geweldige stad, vooral de kleine straatjes en pleintjes waar je voor een leuk bedrag een tapas kunt eten, of een glühwein kunt drinken. Maar zo’n stad levert ook een massa prikkels, we waren blij dat de camperplaats in een rustige voorstad lag en de nacht rust gaf.
En zo keerden we nét op tijd voor Kerst terug op Yosoy…

Maar lieve mensen, het is niet alleen maar feest en jolijt waar ons leven hier om draait. Er zijn ook dagen dat er twijfel heerst, of verdeeldheid. En wat zijn we hier aan het doen? Hebben we de juiste beslissing genomen? Wat een kale dorre bende hier. Er komt oud zeer naar boven, we dromen over bizarre demonen en het Universum rammelt aan ons zijn. We piekeren en liggen ’s nachts wakker. Hebben we de juiste keuze gemaakt? Wat doen we onze lieve jongens toch aan? Hoe gaan we hier ons geld verdienen? Blijven we hier of gaan we verder kijken? Wat we ook doen en waar we ook heen gaan, we nemen onszelf mee en we zijn er zelf bij. We zullen eerst onze oude shit moeten opruimen en de draken en demonen in de ogen mogen kijken.
We hebben over dit en andere diepgaande gevoelens intense gesprekken met onze mede-Yosoianen. Want iedereen heeft er last van en kent deze momenten. We zien en voelen dat we ook wat dat betreft met een fijne en unieke club mensen worden omringd.

Gedurende de afgelopen 3 maanden zijn we verder gegaan met bouwen en creëren. Begin november begon ik, met hulp van een paar buurmannen, Petra én de jongens, eindelijk aan de bouw van de pergola voor onze Casita, maar we waren even vergeten dat we hadden afgesproken met Marie-Louise, onze buurvrouw van het plateau beneden ons, dat we eerst de Casita zouden verplaatsen. Om elkaar wat meer privacy te geven. Dus, de pergola in aanbouw weer afgebroken, met hulp van Alejandro met z’n zware 4x4 de Casita verplaatst én door. Inmiddels stáát de pergola (bedankt Tim!) heb ik afvoerleidingen aangelegd, die ondergronds naar ons vers geplant mini-bos loopt.
Helaas heeft al dit zware werk z’n tol geëist en geleid tot een serieuze rugblessure: Universe gave me a call. Ik zal de komende tijd rustig aan moeten doen, en wat vaker naar m’n lijf gaan luisteren.

En dan was er in december nog het Sinterklaasfeest. Tenminste, in onze vorige levens in Nederland en België. We besluiten met alle ouders gezamenlijk dat het tijd wordt om onze kinderen de waarheid rondom Sint-Nicolaas te vertellen. We doen dat op een zonnige zondagmiddag, daags nadat Sinterklaas is aangekomen in Nederland. Ik vertel een mooi verhaal over de barmhartigheid van de bisschop van Myra, alle kinderen van Yosoy zittend in een kring om mij heen. Ik vertel dat de échte Sinterklaas niet meer bestaat maar dat er Hulpsinterklazen zijn, en dat alle papa’s en mama’s in feite de Hulpsinterklaas zijn. Grote verwonderde ogen en hier en daar valt het kwartje. Maar uiteindelijk vinden de kinds het allemaal prima, zo lang ze maar cadeaus krijgen. Dat is toch wel een hele opluchting.
We snoepen met z’n allen van (zelfgemaakte) pepernoten, warme chocolademelk en glühwein en appeltjes van Oranje en sluiten de middag met een goed gevoel af.
Later, op 5 December, vieren wij met ons vieren, ons eigen Sinterklaasfeest. We hebben voor elkaar kleine cadeautjes gekocht, en snoepen nog meer pepernoten, verorberen een tafel vol zelfgemaakte tapas en kijken de klassieker Alles is Liefde. Peet en ik kijken deze film al sinds we samen zijn en we kennen de teksten van buiten, hilarisch en melancholisch tegelijk. Je moet er in geloven, anders wordt het niks.

Ergens half november werd het dan ook tijd voor het volgende gezin dat ging verhuizen naar hun stek elders op Yosoy-land. De verhuizing van een van de Belgische families zal ons nog lang heugen! De verplaatsing van hun caravan naar hun definitieve plek boven in de bergen was ogenschijnlijk een eenvoudige. Maar in de laatste bocht gaat het mis en het linkerwiel schiet van de weg af en bijna verdwijnt de caravan in het ravijn. Alle hens aan dek!
Maar gelukkig is daar Aitox met z’n graafmachine en met de kracht van de community en de graafmachine weten we de caravan eruit te trekken en op de nieuwe plek op hun plateautje plaatsen! Wat een mooie samenwerking en wat een intense energie die stroomt. Dát is het echte community-gevoel.

Wat er ook stroomde was de vele regen die begin december gedurende bijna 2 weken neerdaalde op Andalusië. Het begon te regenen op de dag dat wij met het vliegtuig naar Nederland vlogen, en zou achteraf de zwaarste regenval in jaren zijn gebleken. We hebben er niets van gezien of gevoeld, maar de foto’s die we kregen toegestuurd vertelden ons genoeg. De Rambla was een bergbeek geworden en moest naderhand door grote shovels worden glad getrokken. Het stromende water trok diepe geulen in de wegen en de plateaus. Naast veel regen, was er heel harde stormwind. Waar bij de vorige storm al 1 Bell-tent was gesneuveld, nu sneuvelden er nog eens 2. Ook dit keer gelukkig geen persoonlijke schade, maar Universe was weer eens duidelijk. Met de krachten van wind en regen valt niet te spotten. Ook hier trekken we weer lering uit en daar kunnen we dan rekening mee houden met bouwen en creëren.

Het is nu 17 januari en alweer trekt een flinke storm over Andalusië, de school hield vandaag de deuren gesloten, er is teveel risico op rondvliegende dakpannen van de Casa of anderszins. Alle kids hebben een extra dag weekend en we drinken lekker lang koffie met koekjes, doen spelletjes en maken ‘s middags nog een avontuurlijke wandeling door de omgeving. Op dat moment trekt er er een flinke regenbui over, heerlijk.
We hebben deze dagen alle vier last van heimwee. Heimwee naar ons oude vertrouwde leven in ons fijne huis aan de Strobloemstraat, naar onze vrienden, naar een flinke fietstocht door Hollands weer, naar veel van wat was maar nooit meer zal zijn. Vooral Mees is erg verdrietig en mist z’n klas en juffie en ons fijne huis. De wintertijd zorgt ervoor dat we naar binnen keren en herinneringen en nieuwe plannen maken hand in hand gaan.

De stormwind is geluwd en heeft plaatsgemaakt voor winterkou en gisteren dwarrelden er sneeuwvlokken naar beneden. Overdag als aan de strakblauwe hemel de zon haar intense licht laat stralen, zijn de meeste zorgen vergeten en voelen we ons gelukkig.
We zijn en blijven dankbaar voor dit leven en dit Licht.

Geschreven door Maarten.op.weg