De dag begon als vanouds met havermoutpap, thee, fruit en koffie. En bij de koffie de lokale lekkernij Pastel de nata. Daar waar we zijn, eten en drinken we gelijk de lokalen. Dat is niet alleen lekker, maar voelt verbindend met de omgeving waar we zijn.
Na de koffie een potje voetbal met de jongens, de fietsen en onszelf klaargemaakt voor vertrek en op weg naar de stad. Vanaf de camping is het makkelijk fietsen over een strak aangelegd fietspad tot bijna in het centrum! Onderweg komen we langs een uitgestorven kermis, maar later bleek deze zeer vitaal. We waren er bij voorbaat al over getipt door onze Belgische vrienden.
Denkend aan Porto bedacht ik me een stad aan een rivier met pakhuizen vol geestrijk vocht en Fado muziek in een semi-mediterraans klimaat. Dit bleek veel te bescheiden. Wat een GEWELDIGE stad is PORTO!
Smalle steegjes met eeuwenoude bebouwing, meestentijds versierd met Azulejos, een machtige Douro waarlangs het ware leven zich afspeelt in een pittoresk en immens levendig centrum, waar de port vloeit gelijk de Douro, mooie en vriendelijke mensen, overheerlijk eten en monumentale bebouwing waar je U tegen zegt. Het is het allemaal tegelijk.
We genieten van een heerlijke lunch met Francesinha en Bacalhau com natas en een SuperBock. Daarna een mooie dwaaltocht door de oude stad, jammerlijk genoeg zijn we vergeten ons vantevoren in te lezen in de stad. Het maakt er het gevoel van overweldigd te worden door dit decor niet minder om.
We bezoeken het bisschoppelijk paleis en -kerk, pracht en praal alom en zijn op de toren getuige van de jammerlijke crash van een onfortuinlijke meeuw die bij de harde wind die de stad jaarrond gewoon is, een doodsmak maakt tegen de toren. We zien met leedwezen de meeuw met haar/zijn laatste krachten vechten tegen het naderend eind. Ook dat is leven. Leven en dood liggen soms dicht bij elkaar, en al betreft het hier ‘slechts’ een meeuw, we hebben respect voor ieders leven. De jongens zijn er bedroefd van.
We lopen door en willen de mooiste boekhandel ter wereld bezoeken, Livraria Lello, maar de wachtrij bedraagt meer dan een uur. Dat wordt te gek, de naastgelegen ijssalon lijkt ons in dit gezelschap meer geschikt voor een bezoek. Het heerlijke ijs opgelikt en weggeslikt en door, door via steile straatjes en ons verbazend over het auto- en bestelverkeer wat met het schijnbaar grootste gemak de hellingproeven doorstaat.
We nemen de kortste weg en als enigen de pont over de Douro, een privé-overtocht. Zo zijn we sneller bij de fietsen die geduldig staan te wachten en maken de belofte aan de jongens waar door halt te houden bij De Kermis. Ze genieten van de Botsauto’s en Il Dragona. Zo heerijk om kinderlijk verheugen te zien en de schaterlach te horen.
We fietsen door de frisse oceaanwind en met de ondergaande zon in het gezicht terug naar de camping, alwaar een simpel maar kostelijk avondmaal in luttele tijd door Peet wordt klaargemaakt. Daarna nog wat lekkers uit kleine glaasjes van hier om de hoek en de dag is al weerom. Maar wat voor een dag!

We neigen naar nog een dag in Porto, want het leven is te kort om minder te genieten.

Vejo você amanhã!

Geschreven door Maarten.op.weg