De dagen dat we heerlijke toeren maakten en genoten van het Franse land zijn voorbij…we zijn vanmorgen dan eindelijk de Spaanse grens overgestoken! ¡Bienvenido a España!
De rit hier naar toe was niet heel lang, maar de temperatuur en het vele vrachtverkeer (welke ons met 100 km/uur voorbij stoof), maakte het rijden vermoeiend. Oh ja, en de airco is kapot. Althans, zo’n koude lucht die eruit kwam toen ze net was bijgevuld, komt er niet meer uit. Volgende keer toch maar een bus met garantie kopen. Dan maar het raam open en aan Antarctica denken tijdens het rijden…🥶
Het laatste stuk van de rit ging flink bergop, maar dan zijn we ook ergens: op camping Igueldo San Sebastian, even voorbij de baai van San Sebastian.
Omdat het vandaag Wereld Tapas dag is, hadden we voor de verandering de tafel weer gevuld met lekkere hapjes, zo simpel, maar zo heerlijk en gezellig.
Morgenochtend gaan we met de lijnbus naar beneden, naar het centrum, de voorraad groenten en fruit aanvullen en koffie drinken. En niet te lang, morgen en overmorgen worden 2 hete dagen, tegen de 38 graden. Lekker stoven hier.

Dan de dag van gisteren. De jongens wilden heel graag naar het strand. Mees wilde met z’n bodyboard de branding trotseren en Abel lekker in de golven dobberen. Maar zoals ik ons blog van 14 juni al vermeldde: de golven zijn echt stevig. In het begin ging het nog, maar later, toen het vloed werd, niet geschikt voor kinderen. Ik daarentegen was niet uit de oceaan te sleuren. Wel een uur lang heb ik me vermaakt met het supergolfslagbad, wat een krachten en wat een golven kreeg ik over me heen gespoeld. GEWELDIG! Ondanks dat Peet m’n rug had ingesmeerd met factor 50, was ik eind van de middag zo rood als een kreeft, AUW!

Nu we zo 5 weken onderweg zijn (waarvan 3 weken uit Nederland), kunnen we een balans opmaken en terugkijken op de voorbije tijd. We hebben meer rust gevonden, we vinden het heerlijk om onderweg te zijn en nieuw land te ontdekken, we hebben meer tijd voor elkaar en voor de jongens, maar toch is het nog niet wat we van tevoren in hadden geschat. Niet dat we klagen of teleurgesteld zijn. Om écht nog meer tijd voor de jongens vrij te maken, zullen we minder tijd voor onszelf mogen indelen, maar ja, ook dat is belangrijk. We merken dat de jongens het heerlijk vinden als we met ze in het zwembad plonzen en stoeien. En ’s morgens bij het wakker worden, komen ze altijd even bij ons in bed liggen. Ze gaan altijd samen op pad, op ontdekkingstocht over de camping, of samen broodjes halen bij de receptie, de helden. Het zijn niet alleen broers, maar ook fijne hechte vrienden.
We hebben het fijn met z’n vijven. En dat mogen we koesteren. Zo lang de tijd duurt.

Hasta la proxima!

Geschreven door Maarten.op.weg