Met de ondergaande zon in onze ogen genoten we vanavond in een lokale horecagelegenheid alweer van allerlei lekkers. Ditmaal ter ere van onze Mees z’n 9e geboortedag.
En ook nu mogen we terugkijken op een voortreffelijke en zondoorstoofde dag.

Even een korte update. Ik zal het dit keer écht kort houden….
We zijn afgelopen zondag aanbeland in Mimizan-Plage in het departement Les Landes, na een aardige en warme rit door hét mekka van de wijn, de Bordeauxstreek. Ook daar hadden we uren en dagen en weken kunnen doorbrengen en genieten van de omgeving en ’s werelds beroemde vloeibare rode goud. Maar ja, het weekend was alweer voorbij, dus die heerlijke Médoc-wijnen zouden sowieso aan onze neus voorbij zijn gegaan…

Les Landes staat bekend om zijn omvangrijke pijnboombossen, aangelegd door Napoleon III. Het geheel maakt dat dit zorgt voor een eentonig landschap.
Dus, plankgas op zoek naar een camping aan de Atlantische kust. Deze was snel gevonden in Mimizan-Plage. Of ja, ik had eerst een andere camping gevonden, maar deze lag meer landinwaarts, straalde een doodse saaiheid uit en het perceel waar we onze Bobby (da’s onze caravan, en aangezien Kuifje in zij́n avonturen steevast vergezeld wordt door z’n slimme hondje, noemen we onze Hobby nu Bobby), wilden parkeren was vergeven van de hondenstront. Dus, dan weet je het wel. Snel vergeten en doorkarren maar.
Mimizan-Plage dus.
Na de hapjes uit de pannen van Peetjes’ fornuis, wilden we voor het slapen gaan nog even naar de oceaan. We hoorden hier vanaf de plek de Oceaan al bulderen, alsof er in de verte een zware goederentrein komt aangedenderd. Een geluid dat je nieuwsgierig maakt, maar meteen zorgt voor een gevoel van wow, dat is iets waar je respect voor moet hebben. Geen slappe kost.
Door de duinen was een mooi paadje uitgesleten en stoven de jongens door het zand omhoog. WAUW! Die branding! Wat een wilde, pure en woest aantrekkelijke watermassa.
Wij weten het Noordzeestrand, maar voor een beetje golfslag moet je geluk hebben en een Noordwesterstorm trotseren om zulks te aanschouwen. Hier dendert ze gewoon bij windkracht 2 al driest tegen het continent aan. De mannen kregen er een energie van, ze renden door de branding en maakten wilde sprongen. Wat een natuurkracht!
In de échte branding waren 2 jonge mannen pogingen aan het doen om te boardsurfen. Allez, da’s pas straf mannekes. Door de hoge golven peddelen en dan een dikke roller oppakken en meegaan in de vibe. Respect 🤟🏻.
Een naderende onweersbui zorgde ervoor dat we ons terug moesten haasten naar de camping. Nadat we onze mannekes in bed hadden gebonjourd, dronken wij nog een kopje thee. Niet lang daarna doken ook wij in onze mand, maar werden na een uur nog eens verrast door een héle dikke onweersbui. De mannekes bij ons in bed, ik ondertussen de caravan losgekoppeld van de camping-elektriciteit en de bui laten overkomen. Wat een gedaver, de caravan trilde van de donderslagen! Geweldig! Dit is leven! Woeste natuur ervaren in al zijn facetten.

Maandag hebben we het dan rustig aan gedaan, het dorpje verkend, wat lekker brood gekocht, én taart voor Mees z’n verjaardag, en nóg eens naar de Oceaan kijken. En ons verwonderd over de typische zuidelijke vegetatie.
Én, naar het zwembad! Want, camping La Plage heeft een zwembad met wel 5 waterglijbanen, whirlpools, een waterpretpark, en nog eens een overdekt 25 meterbad voor de banentrekkers! Wat een feest!

Dinsdagochtend 14 juni vijf voor zeven. Nadat ik me heb gedoucht en aangekleed, fiets ik in alle rust en ochtendkoelte naar het bakkertje in het dorp voor vers stokbrood en pain du chocolat. Ik bestel tevens een koffie met een croissant en geniet van dit moment.
Peet zet ondertussen thee, plukt wat leuke grasjes en bloemetjes, en met de pain du chocolat serveren we een echt ontbijt op bed voor onze jarige. Ook voor hem hebben we wat leuke kleine verrassinkjes, en van Abel krijgt ‘ie een mooie edelsteen.
Na het ontbijt komt meteen de koffie met de overheerlijke taart. Smullen!

Mees is enthousiast en wil weten wat we vandaag gaan doen. We willen het niet verklappen, maar uiteindelijk weet hij dat we iets met zee gaan doen. Daarvoor moeten we eerst een uurtje rijden. Richting het noorden, dat is weliswaar niet de richting die we in willen, maar voor vandaag maken we een uitzondering. We zetten koers naar La Dune du Pilat. Het hoogste duin van Europa. Dat moet voor Mees een mooi uitje worden.
Met zijn van ons gekregen bodyboard onder z’n arm en ons in z’n kielzog dalen we achter Mees aan de trappen af op weg naar het strand, gelegen onder de Dune du Pilat. Eerst maar even lekker in het water en afkoelen.
Het is heerlijk, maar zo’n immens hoge duin vraagt erom om bedwongen te worden, dus niet lang daarna ren/loop ik het duin op, 100 meter boven de zeespiegel. Het lukt me in 7 minuten. Wat een heerlijk uitzicht! M’n eerste gedachte is dat ik aan de rand sta van een tropisch regenwoud.
In krap anderhalve minuut bereik ik met grote passen rennend weer m’n lieve gezin, ik duik het water weer in, want het is tropisch heet.
Niet lang daarna pakken we de spullen in de tassen, en bestijgen (weer) de duinen. Voor Abel is het te heftig. Hij heeft serieus last van de warmte en ik draag ‘m het laatste stuk omhoog. Boven moet hij echt even bijkomen en afkoelen met water en mijn witte T-shirt aan wat heerlijk los fladdert om zijn hete lijfje. We nemen de kortste route naar de bebouwing in de schaduw en daar waar de bus staat.

Eenmaal terug op de camping wordt er nog even lekker geplonst in het zwembad voordat we ons opmaken voor een heerlijke en smakelijke avond in restaurant A Nosta, op het terras met uitzicht op de Atlantische oceaan. Grote garnalen, een groene salade en de jongens een pizza. Met een dikke coupe ijs als toetje. De jongens spelen nog even op het strand en wij genieten van de magie van de zonsondergang.
Wat een geweldige avond en een fijne afsluiter van Mees’ negende geboortedag!

Oh ja, ik zou het kort houden…😬

Hasta la proxima!

Geschreven door Maarten.op.weg