De afgelopen dagen hebben we uitgebreid tijd genomen om tal van oorlogsrelicten te bekijken en indruk op ons te laten maken. Vandaag vonden we het welletjes en was het tijd om wat meer van de omgeving en vooral de kust te zien.
Maar we ontkwamen er niet aan om daarnaast toch enige overblijfselen van Batteries’ en bunkers te zien. Het landschap ligt er hier vol mee.
Gisteren aan het eind van de dag kwamen we verkleumd en nat terug van o.a. Pointe du Hoc. Op deze plek stond een belangrijke Batterie met meerdere indrukwekkende en grote kanonnen waarmee de Duitsers een invasie van de Geallieerden wilden voorkomen. Maar een 250 tal dappere Rangers van de US Army slaagden erin de steile kliffen te bedwingen en de Batterie onschadelijk te maken. De omgeving is een groot slagveld bezaaid met grote bomkraters, het moet er hier verschrikkelijk aan toe zijn gegaan.
Hier en later in Carentan, kwam de regen met bakken uit de lucht. We wilden wel iets eten, maar in Carentan bij het D-day museum konden we nog niet eten. Het was er wel druk, met bierdrinkend volk en hier ook heel veel re-enacters. Eenmaal terug in de caravan, ging de kachel aan, de natte kleren werden gedroogd, er kwam lekker eten op tafel en Peet en ik trokken een goeie fles open. Het werd een lange en gezellige avond.

Onderweg naar de kust kwamen we voorbij Sainte-Mère-Église. Een bijzonder dorp om een bijzonder reden. We besloten de afslag te nemen en ‘even’ het dorp in te gaan. Maar hier was vandaag een grote feestdag gaande, dus dat ‘even’ werd 2 uur. Voor de Fransen is 6 juni ieder jaar een grote feestdag, vergelijkbaar met onze Bevrijdingsdag. Maar hier leeft sterk de nationale trots, de vrijheid, gelijkheid en broederschap. Iedereen, van jong tot oud, viert op uitbundige wijze deze dag, in grote dankbaarheid voor de geallieerden. Er zijn nog een aantal veteranen van toen in leven, zij worden op handen gedragen, en worden onder escorte van politie en beveiliging van herdenking naar herdenking gereden. Als ik dat zie, krijg ik een brok in mijn keel, wat een helden zijn het. Dankbaarheid is het grote gevoel.

We liepen over de kermis en de jongens (ook papa) doken in de botsauto’s, hilarisch! En we kwamen eigenlijk alleen maar even naar de onfortuinlijke parachutist kijken die bij z’n landing in juni 1944 aan de kerktoren bleef hangen. Doordat hij zich voor dood hield, hebben de Duitsers ‘m laten hangen en later is ie door z’n makkers levend en wel, maar wel doof geworden door het gebeier van de klokken, van de toren afgehaald. Hiermee is het dorp beroemd geworden en de pop die nu aan een parachute aan de kerktoren hangt, is een grote bezienswaardigheid.
Maar vandaag was het dorpsplein 1 grote braderie en barbeque, alles en iedereen zat aan het bier of de appelcider, en ook hier heel veel legervoertuigen, een grasveld vol ingericht als Army-village met veel Re-enactment. Mooi om te zien dat heel wat mensen zo enthousiast en vol passie de romantiek van de oorlog kunnen herbeleven.

We reden door en kwamen na een mooie rit door het Normandische land terecht op de peninsula Gatteville-le-Phare. Meteen viel het andersoortige gesteente mij op. Meer van het soort graniet en ontelbaar veel soorten zeewier in de eb wordende branding van de Atlantische Oceaan. De jongens konden even heerlijk losgaan op de rotsblokken waarmee de kuststrook hier bezaaid ligt. Ontelbare mooie schelpen (alweer veel Jakobsschelpen!), waarmee we een soort van windorgel kunnen knutselen. En Peet vond een verse oester, dat bracht haar op een plan...
Uiteindelijk hebben we hier een paar uur heerlijk langs de kust gestruind en door de wind en de zilte lucht kreeg Peet een lumineus idee: we gaan oesters halen! Zo gezegd, in het dorpje Saint-Vaast-la-Hougue kon je verse oesters kopen, recht uit de zee. Peet heeft ze heerlijk klaar gemaakt: vers met wat azijn en peper en in de Omnia gegratineerd met boter, knoflook en Parmezaanse kaas. Smullen!! Zelfs de jongens vonden ze heerlijk, al vond Abel wel dat 'ie ze eerst moest ontleden en goed bekijken.

Na het avondeten was het tijd om naar het strand te gaan, om naar het vuurwerk te gaan kijken. Maar niet voordat ze eerst op de zijspan-motor mochten zitten van de buurman, hele aardige Franse mensen. Om kwart voor elf ging het los, de jongens vonden het mooi, maar waren ook moe van zo’n lange en fijne dag aan zee.
Morgen maar een klein beetje uitslapen, en dan inpakken en op naar de volgende camping. Niet ver van hier ligt de Le Mont-Saint-Michel, en daar ligt een Huttopia camping waar we 3 nachten hebben geboekt. Alweer een stukje verder naar het Zuiden!
We voelen ons iedere dag steeds meer thuis en op ons gemak als moderne nomaden. We genieten van iedere dag, ook als het regent, of als Zazou naast de kattenbak heeft geplast. De oude dame heeft een fijn plekje voorin de caravan, op een schapenwolletje en slaapt de hele dag. Op de dagen dat we onderweg zijn, gaat ze in de reistas en heeft ze een plek tussen de jongens op de achterbank en miauwt ze er danig op los. Ze vindt het rijden niet fijn, wij wel, want anders komen we nooit in Spanje. En dat is toch waar we naar toe onderweg zijn. Eerst nog even genieten van het Franse land!

À demain!

Geschreven door Maarten.op.weg