Het enige wat ik hoor is het gezang van vele vogels, de koekoek er luid boven uit, en de pruttelende Bialetti. Als ik om me heen kijk zie ik door bomenrijen doortrokken groene weilandjes gevuld met talrijke bloemen en planten. Abel en Mees voeren de campingkippen of spelen met de skelters en ik voel me rustiger dan ooit. Nadat de jongens de kippen hadden gevoerd kregen ze van de campingbaas 2 dikke zelfgekweekte shii-takes en kakelverse eitjes. Die komen goed van pas voor het avondeten.
We zijn gisteren aanbeland in een mooi stukje Nederland, de Achterhoek, ver weg van het stadse leven, industrie en drukte. Hier, achter camping ’t Diekshoes, ligt de Duitse grens, bereikbaar via een onverharde weg. Vanochtend maakten we een heerlijke wandeling door de bossen, ontdekten de jongens paardenbloemen met stelen van wel een halve meter lang, pinksterbloemen, kamperfoelie en wilde rode klaver.
De weg hier naar toe vanaf camping de Lier in Lierop voerde over de Duitse Autobahn, door verschrikkelijk industriegebied, maar ook mooi uitgestrekt landschap, zo kenmerkend voor Duitsland.

Afgelopen donderdag was dé dag, de dag dat we ons fijne huis hebben leeggehaald, en de verhuizers in mum van tijd de 20 ft verhuiscontainer volstouwden met huisraad die we onderweg niet gaan gebruiken. De rest van de spullen hebben we in de caravan en bus gepakt, maar al meteen bij vertrek voelden we dat we veel te veel hebben meegenomen. Wat hebben we onderweg nou nodig?
Het was ook een dag van veel emotie. Opluchting dat alle spullen in de container pasten, blijdschap dat we eindelijk op pad gingen, en veel verdriet om het loslaten van ons fijne, maar te grote huis, wat we afgelopen jaren hebben opgeknapt en het naar onze smaak hebben ingericht en verdriet om het afscheid van fijne buren.
Toen ik vlak voor vertrek door de lege kamers liep stroomden de tranen over m’n wangen, en ook bij het afscheid van onze lieve buren hielden we het niet droog. De vriendjes en vriendinnetjes uit de straat kregen nog een dikke knuffel van Mees en Abel en daarna reden we luid toeterend de straat uit, op weg in ons avontuur naar het avontuur.

Het waren een paar toffe dagen op camping de Lier. Nadat we donderdag in de namiddag waren aangekomen en ons hadden geïnstalleerd, bleef het gasfornuis uit, en hebben we heerlijk gegeten in Het Jagershuis. Nadat we terugkwamen bij de caravan nog een kopje thee en daarna vielen we meteen in slaap, doodmoe van alle drukte en emoties van afgelopen dagen en weken. Vrijdagochtend moesten we nog even op en neer naar Eindhoven, lekker op de fiets over de Strabrechtse hei. Eerst naar het gemeentehuis om de verse paspoorten op te halen, daarna goeie koffie en lunch bij The Happiness Café en Peet's nieuwe bril lag klaar bij de opticien aan de Heezerweg. En over de hei met wind in de rug terug naar Lierop.
Zaterdag kwamen onze vrienden Martijn en Loes met hun kids Lena, Robin en Bram in hun stoere groene camper ook op de camping en legden we ’s avonds een lekker vuurtje aan waar alle kids marshmallows konden roosteren en wij met een drankje tot laat hebben zitten kletsen. Wat een fijne avond met fijne vrienden!

Vanmiddag hebben we ons vermaakt bij Obelink in Winterswijk, een megagroot caravan-en campershopwalhalla met allerlei spullen voor in en rondom de caravan en camper. We hebben er o.a. een Omnia-oven gekocht die op het gasfornuis kan, voor brood te bakken, maar ook pizza, taart, omelet en wat niet al. Daarna via een landelijke weg naar een boerderijwinkel voor lokale lekkernijen. Wat is het hier mooi! Zo veel groen en rust en verrassende binnendoorweggetjes.
Eenmaal terug op de camping ging het fornuis aan voor een dikke omelet van de shii-takes en eieren en lokale verse asperges, heerlijk Peet! Daarna werd er nog even fijn gespeeld en was het tijd voor de afwas en het monteren van extra spiegels voor op de bus. Ze bleken alleen niet te passen, dus moet ik morgenvroeg weer op en neer naar Obelink om ze terug te brengen.

Zo na een paar dagen onderweg in ons nieuwe huisje voelt het goed, ons besluit om te gaan, het onderweg zijn en het loskomen van het gehaaste leven. Het is wel wennen aan ons nieuwe huis op wielen, met name ik zelf ben steeds van alles kwijt of weet niet waar spullen liggen. Petra heeft vorige week de caravan ingeruimd, dus ik moet echt m’n weg nog even vinden hier, maar het is goed.
Morgen rijden we verder naar een camping in Drenthe, daar staan ook onze lieve buren Jan-Pieter en Anita, nog even dagje samen kamperen.

Hasta la próxima!

Geschreven door Maarten.op.weg