Dag 12

Toen ik vannacht er uit moest om te plassen, stond de net niet meer volle maan hoog aan de hemel en verlichtte de omgeving. En, de wolken rondom de top van de Mont Ventoux waren verdwenen, net als in het liedje van Boudewijn de Groot, maar dat gaat over een hoofd en rook.
Vanmorgen bij het krieken van de dag was het koud, een graad of 6, maar kraakhelder en de zon kwam net achter de flanken van de Provençaalse reus en zette de omgeving in een spetterend decor van licht. Het beloofde een schitterende dag te worden! En het werd schitterend...
Na ons ochtendritueel en ons klaargemaakt te hebben voor vertrek besloten we om naar Sault te rijden, aan de oostzijde van de Ventoux. We vertrokken als allerlaatste gasten van dit seizoen van camping Le Pastory, we namen afscheid en zeiden tot volgend jaar. En dat menen we, volgend jaar komen we hier terug, met racefiets!
De route naar Sault was meteen ontzettend mooi. Wijngaarden overal om ons heen, hier en daar door wijnboeren aangestoken stapels oude wijnranken, het blad van de loofbomen in herfstkleuren, en aan onze linkerzijde steeds de Mont Ventoux en dit alles onder een strakblauwe hemel.
Het besluit om toch de Mont Ventoux op te rijden kwam even plotseling als onverwacht, ik twijfelde namelijk, of de Hulk het wel aan zou kunnen. Als je het niet probeert lukt het nooit, dus het was Peet die zei: Kom, dat stuur om en die berg op! Anders heb je straks spijt dat je dat niet gedaan hebt.
Al snel reden we door Het Bos. De weg ging steil en de zwoegende wielrenners die we voorbij reden, hadden een langzame tred. Ik weet uit ervaring dat het dan zwaar is. Een beetje medelijden had ik wel met ze, in deze frisse berglucht komen wij even met onze Crit’Air 5 dieselbak de atmosfeer verstoren...
Het was echt schitterend, de weg, de omgeving, het rijden, het spelen met de koppeling en gaspedaal. Zeg dat nog maar eens als je hier zelf in je kleinste verzet naar adem zit te happen en je spieren in de kramp schieten en er dan zo’n stinkende dieselbak voorbij komt gebulkt alsof het niets is.
Chalet Reynard. Deel 1 van de klim zit erop. Nu komt het maanlandschap. Ik zie beelden van de Tour de France, hier stampen de grote meneren omhoog als ware het een vlakke weg is. Het gaat hier toch echt met 10% de hoogte in. De Hulk gooit z’n toeren omhoog en doet mee. Wat een sensationele klim! Wat een uitzicht! Wat een super gaaf landschap! De jongens achterin zitten ook ontzettend te genieten van wat ze zien. Er komen auto’s naar beneden en een enkele wielrenner, oppassen voor ze.
Nu rijden we echt in het meer van het witte grind, de weg aan weerszijden gebakend met de bekende geel-zwarte palen. En alsmaar het steeds dichterbij komende Observatorium als een soort raket naar de maan op de achtergrond. Ik zie hier nog steeds Froome in de klim moeten afremmen voor de bocht omdat ie zo hard gaat. De top komt dichterbij, het uitzicht wordt steeds weidser. Ja, de laatste bocht, terugschakelen naar z’n 1, en een laatste krachtsinspanning van de Hulk en we zijn boven! Zonder zweet op het lijf, geen lichamelijke inspanning, ik blijf het zeggen, volgende keer ben ik aan de beurt en mag ik het zelf voelen. Er zijn parkeerplekken langs de weg, maar daarlangs gaat de berg steil omlaag. Ik parkeer op een plek waar we veilig kunnen uitstappen. We voelen direct de snijdende wind langs onze blote benen, truien aan, jassen aan en mutsen op. WAT EEN GEWELDIG VET UITZICHT! Van het Massif d’Écrins tot de Camargues is het zicht oneindig. We lopen naar de top, aan de voet van het Observatorium. Ineens, een herrie, er scheert een straaljager rakelings over de top! Even later doet ‘ie het nog een keer, nu nog lager, en buldert over ons heen! De jongens zijn zwaar onder de indruk van zoveel herrie en hopen op nog een rondje...
We genieten intens van deze eigenlijk onverwachte actie om met de Hulk de Mont Ventoux op te rijden! Maar in de wind is het koud. Peet en Abel lopen alvast vooruit naar de camper, naar de luwte. Mees en ik lopen nog even door naar daar waar de wielrenners staan, de echte top. Ik zet onszelf op de foto met het topbord op de achtergrond. We duiken daarna het kleine winkeltje in, ik koop een sticker voor achterop de klep en Mees staat zich te vergapen aan allerlei speelgoed en andere souvenirs. Het mooiste souvenir is de herinnering die je voor de rest van je leven meeneemt.
De weg naar beneden lijkt altijd makkelijker. En dat is het niet. Stuurmanskunst en op tijd remmen en schakelen. Bij Chalet Reynard slaan we af naar Sault. Deze weg is veel rustiger en zonder problemen dalen we vlot af. De loofbomen tonen zich hier in hun mooiste herfstkleuren, en dit nog steeds onder een strakblauwe hemel. Het is alweer een bijzonder cadeau dat ons deze mooie dag zo gegund is. Wat het ook zo bijzonder maakt is het jaargetijde, in de zomer is het hier vast en zeker colonne rijden en puffen en zweten. De herfst, en zeker met zo’n Indian Summer, is wel een van de beste tijden. Gisteren op de camping in Bedoin, hoorden we verderop in de heuvels constant het knallen van jachtgeweren, jagers die hun ‘oogst’ binnenhalen, bij de ingang van de camping staan mensen met rieten manden die in het bos paddestoelen hebben geplukt, wijnboeren die hun oogst binnen hebben en de oude overjarige wijnranken aan het verbranden zijn. Alles ademt een berustende sfeer uit, een sfeer die precies past bij dit seizoen en dit schitterende landschap. We zijn stiekem heel verliefd geworden op Frankrijk.
Wat verderop zien we voor ons nieuwe vegetatie in het landschap: Lavendelvelden! Alle bloemen zijn allang geoogst, maar de lange strakke rijen lavendelbedden vormen een perspectief in perfectie. We stoppen bij een Ferme Lavande en kopen een tasje vol met producten van deze heerlijke en herinneringen-oproepende geur.
Vlak na Sault is een benzinepomp met de tot nu toe laagste dieselprijs, dus tanken ‘m tot de rand vol. Daarna wat boodschappen gedaan. Dat is altijd weer een avontuur, met ons vieren een Intermarche in: de jongens zien altijd wel aanleiding om dingen te willen kopen (autootjes, lolly’s, Halloween-maskers, de grootste potten Nutella, noem het maar op), Peet is geïnteresseerd in paté’s, bio-producten, en crème de Marons. En ik duik altijd even in de gangen met wijnen en bieren. En het is altijd mooi brood kopen, bijzondere vleessoorten kijken (kalfshersenen, diverse soorten tongen, kwartels, en gevulde schapenmaag, om maar wat Franse culinaria te noemen).

We rijden nog 3 minuten en zijn bij de camping Du Deffends Sault. Het is uitgestorven en er is volop plek onder de sparren- en eikenbomen.
Omdat we vanmiddag de lunch hebben overgeslagen, dekken we de tafel met alles wat lekker is, stokbrood, kaas, een plank met charcuterie, diverse rauwkost, gebakken cantharellen met ui en knoflook, en olijven en besluiten dat dit meteen het avondeten is. We hebben nog een lekker chocoladetoetje voor de jongens en een Tiramisu voor onszelf. Daarna doen we nog een spelletje en is het (vroeg) bedtijd voor de jongens. We dekken ze toe met een extra wollen deken, omdat het vannacht nog kouder wordt dan afgelopen nacht.
Het is zó een bijzondere reis die we maken, we zijn zo blij dat we vandaag weer zo’n onverwachte en bijzondere dag hebben beleefd en daar zijn we heel dankbaar voor.
De luifel hebben we vanmorgen droog ingepakt, de relax-stoeltjes blijven in hun foedraal, morgen beginnen we definitief aan de weg naar huis. We lezen het weerbericht en zien dat het in Eindhoven 13 graden is met regen. We worden er een beetje weemoedig van. Vooruit, een laatste glaasje en een kaasje, en dan dromen over paarse lavendelvelden.
A demain!

Geschreven door Maarten.op.weg