Dag 8

De regen tikte mij vannacht wakker uit m’n slaap en ik was verrast. Het had hier al maanden niet geregend en dat zou het de komende tijd ook niet gaan doen. Bij het opstaan ontdekten we dat het zwaarbewolkt was en totaal ander weer dan gisteren. De keuze om te blijven of niet was snel gemaakt. Binnen een uur waren we klaar voor vertrek.
Het voordeel van reizen met een (kleine) camper is dat we supermobiel zijn en kunnen gaan en staan waar we willen. We wilden eerst de beroemde regionale weekmarkt in Uzès bezoeken, het stadje zelf is ook meer dan de moeite waard, dus op naar Uzès. Tal van laat-middeleeuwse kerken, kathedralen en het paleis van de hertog van Uzès zijn er te vinden.
Je raakt er gemakkelijk je centen kwijt aan de vele lekkernijen en regionale producten die er te koop worden aangeboden. Lavendel, een keur aan worsten, kazen, knoflook, olie, je kunt het zo gek niet bedenken. Een lust voor de zintuigen. De marktkooplui maken hier gretig gebruik van door veel te proeven aan te bieden. Uiteindelijk vulden we de rugzak met brood, lavendel, nougat, groenten en vis voor het avondeten en een vers gemaakte pizza voor de lunch.
We wandelden nog een stukje door het mooie centrum, stonden stil bij plekken waar Peet jaren geleden ook al eens was en doken de parkeergarage in, nog zo’n voordeel van onze compacte Hulk, we kunnen ‘m overal parkeren. Wel opletten bij het uitrijden van een krap parkeervak, er stond een betonnen muurtje...oeps.
Het is niet alleen maar jolijt en vakantiepret hoe ons leven er nu uitziet. Ons ritme is net iets anders dan thuis, we doen de hele dag nieuwe ervaringen op, de jongens worden soms overprikkeld met dingen die ze zien, de avonturen die we samen meemaken, en daar zit een grens aan. Zien ze een zwembad (liefst met glijbanen en waterspuwornamenten) dan moeten ze daar meteen in, ook al is het slechts 17 graden en is het bewolkt. Vanaf morgen gaan we per dag een programma maken, voor goed en slecht weer. Dat geeft de jongens en onszelf meer duidelijkheid en verliezen we onszelf niet in loze beloften.
Na Uzès besloten we om naar Saintes-Maries-de-la-Mer te rijden. Dit dorpje aan de Middellandse Zee is een bedevaartsoord voor Spaanse Roma en een centrum van Mariaverering. Verwacht hier geen woonwagens, maar typische kleine huisjes waar de oorspronkelijke bewoners woonden.
In eerste instantie ging de route door de Gorge du Gardon, een woeste streek met diepe kloven, een Grand Canyon in het heel klein. Daarna lieten we de bergen en heuvels achter ons en doken we de Camargue in. Een gebied dat haar bijzondere kenmerken heeft te danken aan het getij. Toen we er door reden vond ik het op de Wadden lijken, maar dan veel groter. Er stond een straffe zuidenwind. Dat ondervonden we pas toen we op het strand stonden, het strand van de Méditerranée! We zijn in het Zuiden! Ik kon het nauwelijks geloven. Mede dankzij die straffe wind waren er heel wat kite-surfers aan het stoeien op de golven. Mooi om te zien.
We vonden een camping pal aan het strand en daar staan we nu. Om precies te zijn in de gecombineerde Rhône-Gard-delta, we horen de branding en de harde wind suist om de camper. Een heerlijk geluid. Nadat we ons hadden geïnstalleerd, wilden de jongens maar al te graag zwemmen en deed ik een dutje in m’n hangmat. De jongens vermaakten zich geweldig in het verwarmde water, maar door de harde wind was het voor het gevoel heel fris met die natte lijfjes.
Zonder op voorhand echt een doel voor ogen te hebben gehad, zijn we wel op de plek beland waar we graag naar toe wilden gaan. Deze plek is geen doel op zich. Net als met mijn fietsavontuur naar Rome, is de weg het doel. Maar deze roadtrip vormt in die zin geen uitdaging om iedere dag opnieuw op de fiets te klimmen en weer verder naar het Zuiden te fietsen. We hebben andere uitdagingen. Het autorijden is er daar wel 1 van. Vanmorgen nog werden we geconfronteerd met de dramatische kant daarvan. We hoorden tijdens het ontbijten continu sirenes. Later bleek dat er op onze route een zwaar eenzijdig ongeluk was gebeurd. In m'n ooghoek zag ik een totaal vernielde auto die zich kennelijk tegen een dikke plataan te pletter had gereden. Hulpverlening was in grote getale aanwezig om zich over slachtoffers te ontfermen. Dat was even heftig.
We mogen onszelf gelukkig prijzen met het leven dat we vieren en de wijze waarop we met z’n vieren onze vakantietijd beleven. Aan de andere kant van de Middellandse Zee zijn er oorlogen en worden mensenlevens en gezinnen uit elkaar gerukt en is er ellende. De mensen die daar wonen en in het bijzonder de kinderen hebben daar niet om gevraagd, maar zijn de speelbal van een dictator, of een gestoorde machtsmisbruiker zo u wilt. Ook daar staan we tijdens onze trip bij stil.
Wat de dag van morgen brengt, dat weet alleen de dag van morgen, zou Abel heel filosofisch zeggen.
A demain

Geschreven door Maarten.op.weg