Dag 6 en 7

Herken je dat gevoel? Dat gevoel dat je ergens bent aangekomen, ergens in het Zuiden van Frankrijk, waar het hele jaar de zon schijnt, waar een enkele cicade z’n best doet het nog even zomer te laten zijn, maar bomen met hun verkleurend bladerdek verraden dat de zomer toch écht voorbij is en waar de Boulangerie nog bestaansrecht heeft en waar je naast heerlijk brood ook lokale lekkernijen kunt kopen, een plek waar je eigenlijk altijd wilt zijn. Op zo’n plek zijn we gisteren laat in de middag beland. Een heerlijke plek. In de Gard (Languedoc-Roussillon), een camping aan de oevers van de Gardon en aan de voet van de Pont du Gard om precies te zijn.
Het is niet ver meer naar de Middellandse Zee, een goeie 50 km. Voorlopig zitten we hier goed. De camping hier, hoewel ze het hele jaar geopend is, loopt langzaam leeg. Senioren met grote mobiele kampeerunits en gezinnen met heel jonge kinderen. We hebben het gevoel dat we al weken onderweg zijn. Een heerlijk gevoel.
Vanmorgen na het opstaan konden de jongens meteen los in de speeltuin en op het voetbalveld. Dat moet toch heerlijk zijn, papa en mama die alles regelen en het kleine grut dat onbekommerd en onbelemmerd kan spelen, ravotten en op ontdekkingstocht. Zo komen ze iedere dag met massa’s stenen, takken en andere schatten terug en je begrijpt, die moeten allemaal mee naar huis....
We drinken nog een kopje koffie en dan gaan we naar de Pont du Gard, de 2000 jaar oude en de hoogste brug die de Romeinen ooit bouwden. Peet zag ‘m al eens en ik ben heel benieuwd.
Gisteren voerde de weg naar het Zuiden eerst over een rustige Route National, dwars door het Massif Central, we maakten een stop bij een parkeerplaats met uitzicht op een mooie brug, van de hand van Gustave Eifel (waar zagen we die eerder??). Daarna voerde de route langs de ruige en zeer mooie Gorges du Tarn. Deze rit door de woeste Cévennen is een van de mooiste die we tot nu toe hebben gereden. Maarten had veel plezier in het rijden over de bochtige en soms smalle wegen door het woeste landschap. Soms was het krap passeren als een vrachtwagen van de andere kant naderde. Later, toen we al vlakbij de camping waren, én we in de verte duidelijk de contouren van de Mont Ventoux herkenden, hadden we de kortste route genomen en was de weg niet breder dan 1 auto, waardoor het echt op stuurkunst aankwam om niet met tegemoetkomend verkeer in conflict te komen. Het ging er allemaal gemoedelijk aan toe.
Even later zagen we rookwolken boven de wijngaarden. De bermen stonden in brand! En de vlammen breidden zich al uit naar de wijnranken... De brandweer was gelukkig al druk met blussen 🚒. Want ik mag graag een rokerige whisky drinken, maar rokerige wijn...

Omdat we gisteren pas laat aankwamen, hebben we ons camperfornuis met rust gelaten en in het campingrestaurant lekker pizza en patatten gegeten. En de jongens kregen als toetje nog een dikke ijscoupe, heerlijk....vakantie!
Alléz alléz!

Geschreven door Maarten.op.weg