Dag 26
Civita Castellana - Rome
63 km (2157-2220)
Helder, zeer warm

Na 24 fietsdagen, 2 rustdagen, ruim 300 zonuren, 130 liters tot me genomen water (de vele koffie’s, enkele biertjes, 5 glazen wijn en 1 grappa niet meegerekend), ruim 120.000 verbrande kilocalorieën en 2.220 km kwam er op donderdag 11 juli 2019 om 13.21 uur een einde aan mijn fietsreis naar Rome.
Eerder die dag verliet ik iets na 8 uur mijn allerlaatste pleisterplaats in Civita Castellana. Het was zoals ik al aangaf, een zeer smaakvol en modern ingericht appartement in een monumentaal pand, hartje centrum, helemaal voor mij alleen. Met airco.
De laatste etappe was qua landschap misschien niet bijzonder, misschien had ik er te weinig oog voor. Het werd ook echt drukker op de weg, en de bermen lagen vol met afval, eigenlijk een beetje smerige bende. Ik kon aan alles merken dat ik een grote stad naderde. Er zaten nog wat gemene klimmetjes in. Ik klom en daalde en fietste verder.
Bij Prima Porta moest ik de ringweg van Rome onderdoor, overheen, oversteken, het was een grote drukte en ik wist eigenlijk niet wat me overkwam. Toen volgden er 7 kilometers fietspad langs de Tiber, ik zag mensen in schamele hutten, zwervers onder bruggen, de zelfkant van de moderne maatschappij. Hier in Italië is nog echte armoede.
In de verte stak de koepel van de basiliek van St. Pieter hoog boven de bebouwing uit. Ik was er echt bijna! Ik belde Peet en zij zat met de jongens al in de metro richting centrum.
Toen, ineens, maar wel aangekondigd in Reitsma’s routeboek, de gemeentegrens van Roma. Ik was in Rome!!
Ik kwam bij Ponte Milvio. Daar begint, aan de andere kant van de Tiber de Via Flaminia, druk verkeer, uitkijken, toeterende auto’s (ja jongen, je ziet toch dat ik hier fiets!), over trambanen, een stukje over trottoirs, even lopen en weer verder. Ik kwam op de Piazza del Popolo. Wat een immens plein! Hier moest ik ergens rechtsaf, Via Cola die Rienzo in. Nog drukker, nog meer auto’s, mooie meisjes op snelle scootertjes die ieder gaatje benutten om erdoor te glippen, voetgangers die voorrang hebben op de zebrapaden. Dit was wel even afkicken na alle vorige ‘rustige’ 2.215 kilometers. Wat een drukte! Linksaf de Via Ottaviano in, makkelijk gezegd, maar het ging. Toen, eindelijk wat rustiger, door voetgangers- en fietsersgebied. En toen was ie daar: Het Sint-Pietersplein, wat een kolossale omvang, wat een ruimte, en daar achter, de basiliek, wat mooi! Ik kwam ogen tekort.
Ik fietste in volle glorie, vol trots en met een supervoldaan gevoel het plein op.
En daar, op de afgesproken plek, in de schaduw onder Bernini’s zuilengang, stonden m’n lieve Peet, Mees en Abel. Ik zag ze staan, zij zagen mij nog niet, immense drukte, ik wrong Bibi en mezelf door de menigte en door het hek en ik was bij ze. Zij, die ik weken heb moeten missen, zij waar ik niet mee zonder kan.
Ik liet m’n Bibi even voor wat ze was, en huilend vielen we elkaar in de armen, de jongens nog wat beduusd, ze waren er stil van dat ik daar ineens was. Nou ja, ineens...
Er zaten Romeinen achter ons op een bankje, ze wilden weten waar we vandaan kwamen en waren vol trots toen ze hoorden dat ik op de fiets helemaal vanuit Olanda naar Rome was gekomen. Zelfs de carabinieri die langsliepen feliciteerden me. Ook hier een massa militairen, pantserwagens, en politie...
We gingen wat meer het plein op, maakten foto’s en Peet opende een fles bubbels, vulde de glazen, en we proostten, de jongens natuurlijk ook!🥂
Het was zo een bijzonder en onvergetelijk moment, dat we daar waren en dat ik daar naar die plek helemaal alleen naar toe was gefietst! Het voelde heel voldaan en ik was trots, nee, ik ben nog steeds trots. Dat gevoel zal voorlopig nog wel even aanhouden.
Later, na caffè en ijsjes voor de jongens, gingen we met de metro naar de camping aan de kust, in Ostia. Het werd een heel gedoe. Ik mocht van de beveiliging met m'n fiets onder geen beding in de stadsmetro. “Maar beste agent, ik ben helemaal op de fiets naar hier gekomen!” De man stond op z’n strepen en er zat niets anders op dan nog eens 8 kilometer verder fietsen naar het overstapstation voor de regionale metro naar Ostia Antica. Eerst een heel eind langs de Tiber, daarna over straten met druk verkeer en in de verte was een grote brand, nee, een hele grote brand! Dikke, pikzwarte rookwolken dreven over. Overal loeiende sirenes en brandweerauto's. Ik dacht, als het metrostation maar niet in brand staat. Maar nee, het metrostation bleek gelukkig niet in brand te staan. Bij het metrostation herenigde ik me met Peet en de jongens en stapten we in de regionale metro.
Eenmaal op de camping, gingen de zwembroeken aan, en nog even plonzen en afkoelen in het zwembad. Na een verkoelende douche, schone en frisse kleren aangedaan en naar het strand. Daar lag een mooie strandtent waar we overheerlijke pasta, risotto en gegrilde vis en de jongens frietjes met een schnitzel hebben gegeten. Een lekkere fris-sprankelende witte bio-wijn van Sicilië erbij, er moest gevierd en gedronken worden. De jongens verdienden nog een dikke ijsco, toe maar.
Het werd een heerlijke lange avond, met het ophalen van mooie herinneringen, en bovenal een fijne hereniging met ons vieren. Het was goed, en we zijn niet eerder zo verliefd en gelukkig geweest..
De dagen die volgden waren minstens zo bijzonder. We genoten met z'n vieren van het fijne vakantie-leven, gingen nog een dag terug naar Rome en beleefden de stad door de ogen van de toerist, maar liever wel ver weg van de massa. De kleinere straatjes zochten we op, daar waar de massa niet kwam. Maar een dag Rome bij 35 graden met 2 jongens van 4 en 6 is haast niet te doen. IJS, fonteinen, en de vele ambulances die de hele dag door Rome zoeven, maakten het nog een beetje interessant voor de jongens, maar al die Romeinse oudheid...niet interessant voor ze. We komen hier ooit nog terug!

Zoals Spinvis zingt: “ Want welke weg je kiest, hij leidt naar hier”, zo was mijn fietsreis naar Rome.
In de 1e etappe toen Lieneke een stuk met mij meefietste zei ik gekscherend: “Lieneke, weet je wel dat je nu op de weg naar Rome fietst!”. Dat vond ze wel grappig, het was eigenlijk gewoon de doorgaande weg van Vlodrop naar Effeld, maar voor mij wel de weg naar Rome!
Uiteindelijk gaat het erom dat welke weg je ook kiest, dat dat je pad wordt, en dat leidt naar meer of minder geluk, een goede of minder goede gezondheid, naar een droombaan of naar werk waarin je hangend en wurgend iedere dag door moet om er na 20 jaar achter te komen dat dit het niet is. En dat de keuze voor een andere weg simpelweg het enige mogelijke is, om van het doodlopende pad af te komen. Maar op dat doodlopende pad was geen kruising, ik heb de kruising zelf aangelegd en ben daarmee een nieuwe weg in wording ingeslagen. Wat er aan het einde van die weg is, daar heb ik geen flauw idee van. Maar had ik dat aan het begin van mijn fietsreis wel? Tja, ik wist dat de uiteindelijke weg in Rome zou uitkomen. Maar wat ik onderweg zou tegenkomen, ik had geen enkel benul, maar ik wist wel dat het avontuurlijk zou worden.
Ik ben heel blij, intens gelukkig en voldaan dat deze wegen me naar Rome hebben geleid en ik 26 dagen uit m’n comfort-zone heb geleefd. Het was af en toe echt zwaar en afzien en de hitte was moordend, maar meestentijds was het gewoon bijzonder mooi en off the road! Enig onheil en tegenslag is mij gelukkig bespaard gebleven en daar ben ik ‘daarboven’ heel dankbaar voor. Slechts twee lekke banden (door toedoen van een kapot velglint), wat eelt op het zitvlak, maar vooral vele ervaringen rijker!

Ik wil iedereen die mij via app-jes, berichtjes, mailtjes en reacties op mijn reisblogs, heeft gesteund, moed ingesproken of aangemoedigd heel hartelijk danken voor jullie mooie woorden. Een dikke dankjewel!
Ik wil mijn lieve Peet, Mees en Abel in het bijzonder bedanken dat ze mij de kans hebben gegeven mijn droom te verwezenlijken. En nogmaals mijn trots en waardering uitspreken dat ze met onze Hulk hun superstoere en moedige roadtrip hebben gemaakt. Love, it’s all there is.
Na een bewogen en vervelende periode toen Peet en ik afgelopen winter allebei met een burn-out thuiszaten, vind ik dit een bijzonder mooie afsluiting van díe periode. En het begin van een nieuwe periode met nieuwe kansen, en mogelijkheden op een nieuwe weg. Het avontuur tegemoet!
Grazie e arriverderci!

Geschreven door Maarten.op.weg