Dag 25
Massa Martana - Civita Castellana
86 km (2071-2157)
Bewolkt, zwaar onweer, later opklaringen en helder, warm

Afgelopen nacht was een beetje vergelijkbaar met de 1e nacht. Toen ontdekte ik ‘s nachts dat de camping waar ik sliep naast de snelweg lag. De camping in Massa Martana lag naast een Provinciale weg. En daar rijden ‘s nachts mensen overheen die kennelijk heel veel haast hebben. Geslapen heb ik er niet minder om, maar het viel me op toen m’n hoofd m’n kussen raakte.
Voor de laatste keer m’n kampement opruimen, en klaarmaken voor vertrek. Het ging moeizaam. Maar om kwart over 7 zat ik op de fiets. Niet eerder deze reis door Italië werd ik gekweld door het autoverkeer. Vanochtend wel, ze haalden me kort in, met hoge snelheid en de weg zal zich ooit vast als een strak aangelegde strook asfalt door het land hebben geslingerd.
Ik ging express allerlei leuke kleine dorpjes verkennen, die her en der naast de route lagen, zodat ik ‘even’ rust had. In één zo’n dorpje zocht ik een toilet, in een barretje of zo. Er was geen barretje, wel een soort kantine, en hoewel de naam (zie foto) anders doet vermoeden was hier geen toilet...
Wat ik wel tegenkwam waren 2 lieve schattige oude omaatjes, echte Nonna’s, die op een bankje van dit middeleeuwse stadje zaten te kwebbelen. De dochter van één van hen, ook al niet meer de jongste, kon een beetje Engels, en ik al steeds iets meer Italiaans, en we kregen een gesprek. Haar moeder, links op de foto, van 93, merkte heel scherp op, toen ik een foto van Mees en Abel liet zien, dat Abel echt op z’n vader lijkt. Net zo ondeugend... Nou, ik heb ze maar op de foto gezet en ze gingen er echt voor zitten, de lieve schatten.
Na dit sociale onderonsje weer op de fiets, op zoek naar koffie én een toilet. Een eind verder, langs de strada provinciale, was een truckerscafé, mét een schóón toilet! Wat een opluchting... Goeie koffie was er ook. En vroege bierdrinkende mannen. Het zal je hobby maar zijn...
Ik heb een beetje pech, ik heb er eigenlijk geen last van en je hoort me niet klagen, maar het zit zo. De fietsroute-naar-Rome-pionier Hans Reitsma geeft in het boekje aan dat nu in Umbrië je het mooiste uitzicht hebt, op bergen die tot soms wel 50 kilometer verder weg liggen. Heb ik de pech dat het al dagen ‘s morgens bewolkt en heiïg is en ik niet verder dan 3 dalen kan kijken. Nou ja, ik weet toch niet wat er achter die dalen ligt. Ik maak me er niet druk om.
In het dorp Amélia werd het tijd om wat te eten, in de lokale supermarkt yoghurt en een stuk pizza gekocht en dat lekker opgegeten. De mensen die langskwamen gedroegen zich gehaast, nogal zenuwachtig zelfs. Ik kreeg een app-je van Peet en ze vertelde dat het zou gaan onweren. (Grappig, want Peet en de jongens zaten op dat moment hemelsbreed nog geen 70 kilometer bij mij vandaan...) En verdomd als het niet waar was, het begon te rommelen. Ik keek eens achterom en daar hing me toch een pikzwarte lucht! Ik denk, dat gaat niet goed. Ik moest maar eens heel snel hiervandaan. Ik was het dorp nog niet uit of het begon, de eerste druppels vielen en het ging heel hard waaien. Ik kreeg een afdaling voor de boeg van 13 km die niet al te steil ging. Ik besloot het erop te wagen, ondanks dat het achter mij steeds harder begon te donderen. Toen ineens, sloegen de bliksems in op de bergen rondom mij. De donders waren onheilspellend en dreigend hard. Dit was heftig! Ik denk, niet stoppen, maar doorfietsen. Gelukkig was er haast geen autoverkeer, zodat ik de bochten strak kon aansnijden. Ik word niet snel nerveus van onweer, maar in redelijk open terrein op een fiets stel je niets voor.
Gelukkig bleef ik de bui nét voor, ik keek eens achterom en daar waar ik vandaan kwam hing een grote grijze waas, nu en dan doorklieft door bliksems. Ik bereikte heelhuids het volgende dorp en ik besloot wijselijk te schuilen bij een supermarkt. Want van de andere kant kwam ook een onweersbui aanzetten. Ik heb er wel een uur gezeten. Een paar ambulanciers die daar een koffie dronken en een broodje aten, vonden het heel verstandig dat ik niet verder ging. Ze vertelden me dat enkele jaren geleden liefst 12 mensen tegelijk noodlottig aan hun einde kwamen door blikseminslag, toen ze tijdens het picknicken in de bergen door plotseling noodweer werden overvallen... Ik werd er stil van.
Het werd droog en ik zette mezelf weer in gang. Er kwam een heel saai stuk aan, rommelige dorpjes, vuilnis in de bermen, slechte wegen, maar ook enorme percelen met hazelnootbomen! Die had ik nog niet eerder in het landschap gezien. Dit is dus het Duo Penotti-landschap!
Er kwam weer een afdaling, ditmaal 8 km, én over strak nieuw glad asfalt! Het kan dus toch!
Veel eerder dan het met de verhuurder afgesproken tijdstip kwam ik aan in Civita Castellana. Een geweldig mooie oude stad, ze dateert uit 241 v.Chr! Veel Romeins erfgoed en de stad kwam ik binnen via een boogbrug over een diepe kloof die in de tufsteen is uitgesleten.
Ik dacht aanvankelijk in een B&B terecht te komen, maar ik heb hier een compleet appartement tot m’n beschikking voor hetzelfde geld als waar ik vorige week op die megacamping aan het Gardameer op een snikheet rotsig perceel lag te zweten. Ik heb weer eens met veel verse groenten en kazen een lekkere pasta in elkaar gedraaid en met uitzicht op het levendige plein soldaat gemaakt.
Op dit moment speelt op de camping in Rome een Queen-cover band. Ik hoop dat de jongens en Peet lekker liggen te maffen, nog 1 nachtje en 61 km verwijderd van m’n schatten!
Lieve mensen, morgen komt er een eind aan m’n fietsreis! Morgen volgt nog wat klimmen en dalen en dan een rustig fietspad langs de Tiber. Dan over de Via Flaminia naar het Piazza del Popolo, en dan rechtsaf, zo op het Vaticaan aan, daar waar Peet, Mees en Abel op mij staan te wachten. We hebben een plek afgesproken op het immense grote plein, maar wel onder de zuilengalerij van Bernini, lekker in de schaduw.
Wat zal het bijzonder zijn ons gezin te herenigen in de Eeuwige Stad! Ik kijk er naar uit! Nog 1 nachtje slapen...!
A domani!

Geschreven door Maarten.op.weg