Dag 7: donderdag



Deze dag begon zoals altijd, rond 4.30 met de imam die opriep tot het gebed.

Ik vind dat die man wel mooi kan zingen, met veel gevoel. Het uur verschilt ook:

Kavajë Prayer Time is important to know daily by the residents of Kavajë to perform daily their prayers (صلوٰۃ - نماز). Daily Kavajë Prayer Times include Fajar Times at 4:03 AM, Dhuhur / Zuhur Prayer Time at 12:47 PM, Asr Prayer Time at 4:38 PM, Maghrib Prayer Time at 7:44 PM and Isha Prayer Time at 9:23 PM in Kavajë.



Na dit intermezzo van een half uur, begonnen alle hanen van de stad te kraaien. Tussendoor hoorde je het gejank van een of meerdere honden. Oordoppen zijn hier geen luxe, en dan wonen we nog op de 7de verdieping.

Vaak als ik wakker word, ga ik op het terras zitten, en kijk naar het leven in de stad.

De andere dag zag ik rond 2 uur ’s nachts 2 mannen met een fluo veiligheidsjasje die de straat aan het vegen waren met borstels. Absurd toch?

Kavaja, the city that never sleeps in summer. Ja, alleen in de zomer blijkbaar, want dan komen alle Albanezen die naar het buitenland verhuisd zijn om werk te vinden, terug naar hun land. Dan worden de 2de verblijven even bewoond, of boeken gezinnen een kamer in een hotel langs de kust of in een andere toeristische plaats.

Auto’s met een Belgische, Nederlandse, of Duitse nummerplaat zie je hier absoluut niet.

Buitenlandse nummerplaten die je hier wél veel ziet, zijn Italiaanse. Maar dat is dan ook het land aan de overkant van de Adriatische zee, en er zijn hier ferries die auto’s overvaren van Bari naar de havenstad Dürres.



Ons plan vandaag was om een rustige en praktische dag te hebben, met in de voormiddag een werkvergadering tussen de mannen en de bullebak-aannemer Dürri, terwijl de vrouwen een sessie bij de schoonheidsspecialiste hadden geboekt.

Eerst nam ik Armand voor het eerst mee naar de supermarkt Big Market op het gelijkvloers. Daar keek hij, net als ik, zijn ogen uit naar de vele producten die we bij ons niet konden vinden: felgekleurde softdrinks, ontzettend veel Italiaanse producten, een kleine keuze van charcuterieproducten, met alleen gerookte ham uit Italië en een soort hespenworst in plaats van hesp, en salami. Blijkbaar is er meer keuze aan de toonbank of bij de slager zelf.

Wat kaas betreft, vind je hier gek genoeg bijna geen sneetjes geitenkaas, wél verse koeienkazen en schapenkaas. Ook hier moet je naar een kaaswinkel gaan om meer keuze te hebben. Groenten en fruit verkopen ze hier niet in de supermarkt, maar alleen op de markt, bij kleine of grotere kraampjes.



Marieke en ik besloten daarna om naar een hotel te gaan van bevriende uitbaters, om daar te gaan zwemmen. We stopten onderweg met Bazil aan een patisserie - de enige plaats waar vrouwen iets mogen gaan drinken - voor een verse sinaasappelsap met gember, vergezeld van een tiramisutaartje en van halva. Heerlijk gewoon. Wist je dat tiramisu een uitvinding is van de Albanezen? Je kan ze in vele varianten proeven.

In het hotel vleiden we ons in een ligstoel met handdoek, met Bazil in de schaduw, en bestelden een drankje. De uitbater vertelde dat zijn hotel 95% volgeboekt was, hoewel we maar 2 andere kleine gezelschappen zagen. Zijn verklaring was dat de meeste hotelgasten erop uit waren om iets te bezoeken.



Na de zwembeurt gingen we naar de pottenbakker van het dorp, waar Armand een prototype van een bord had laten maken voor export naar België.

Ondertussen kochten we ook een serveerschaal, borden (ja, alweer een set van 8 borden), een tajine, en speciale onderleggers, en dat alles voor amper 100 euro. We zijn met een auto volgeladen met spullen voor het appartement gekomen, en zullen ook volgeladen terugkeren. De pottenbakker en zijn zoon waren aimabele mensen, die ons rondleidden langs de 2 ovens. Je kan hier iets op bestelling laten maken of zoeken in de uitgebreide collectie die reeds klaar staat.

Toen we in de tuin waren, moesten we ook proeven van de vijgen die hij voor ons plukte.

Ondertussen zat Bazil vastgebonden aan een boom in zijn tuin te protesteren, terwijl de hond des huizes binnen zat te blaffen.



Dan was het tijd voor de schoonheidsspecialiste Ina, die zwanger was van haar 3de baby, en 2 jobs combineerde tussen 7 uur ’s ochtends en 22 uur ’s avonds. Haar schoonheidssalon omvatte een tafel voor manicure, een wastafel om haar te wassen, en een plaats om haar te knippen/brushen, dit alles in een kleine ruimte van 15 vierkante meter. Andere behandelingen zoals ontharingen, vonden plaats in de tuin.

Een vermoeide Ina ontving ons vriendelijk voor een manicure. Ook voor haar was de zomer het hoofdseizoen, wanneer alle buitenlandse Albanezen samenkomen met hun families, en er tallloze huwelijken plaasvinden. Haar droom is om te emigreren naar Niçe. Ze spreekt Albanees, Engels, Spaans, Italiaans, maar geen Frans.



Na een aperitiefje op het dakterras dat nog in aanbouw is, begaven we ons op weg naar het restaurant van hetzelfde hotel waar we eerder al aan het zwembad gelegen hadden. Wat een topchef is dat! Dit was echt het culinaire hoogtepunt van onze reis met 4 gangen Italiaanse gerechten: een heerlijke vissoep, carpaccio van rund, pasta met vis, en een perfect traaggegaard stuk rundvlees met heerlijke contorni. De chef kreeg applaus van Armand en mij. En zo eindigde de dag alweer om 12 uur ’s nachts.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur