11 november is een speciale dag in Portugal: Sao Martinho, en ter gelegenheid van deze dag vinden er overal optredens plaats, en worden er kastanjes geroosterd.
Zo kregen we geroosterde kastanjes aangeboden in een restaurant.
We kwamen rond 10u40 aan de ferryterminal aan, 10 minuten te laat voor de overzetboot.
De volgende kwam om 11 u30, dus stapten we uit en werden door een man aangeklampt om horloges te kopen. We bedankten hem vriendelijk, en bestelden een koffie aan een kiosk.
Even later verkocht hij wél horloges, maar nog even later zagen we hem voorbij komen rennen alsof de duivel hem op de hielen zat. Het bleek de politie te zijn.

Op de boot genoten we van de warme zon (20 graden), en het uitzicht op Setubal en Troia. Eenmaal aangekomen gingen we naar het noordelijke deel, het enige dat bebouwd is in dit natuurreservaat. Daar waren de hotels volzet, en we merken waarom: er was een congres van Herbalife.
We wandelden wat door de duinen, over het houten pad dat voor wandelaars werd aangelegd. De strandbar en het strandrestaurant waren al gesloten omdat het seizoen voorbij was. Langs het strand zijn mooie, lage appartementsblokken gebouwd. Verderop zagen we nog enkele bebouwde afgesloten appartementen. We reden over een smalle landengte, 2 km breed, met links en rechts natuurgebied: slikken en schorren.
Wanneer we verderop stopten en vanop de duinen naar het water speurden, zagen we in het water beweging en hoorden we dolfijnen.
Enthousiast begonnen we te filmen. Het bleken achteraf bij nadere analyse eenden te zijn. Echt jammer.
Na 20 km kwamen we in Comporta, een mooi dorpje dat langs rijstvelden gelegen is.
Naast het rijstmuseum is er een grote wijnbouwer: Herdade da Comporta.
Overal zagen we typische witte huisjes met blauwe randen. Onze eerste zorg was echter om een benzinepomp te vinden, en nadat een vriendelijke Engelsman ons de weg getoond had, vonden we de enige pomp in 20 km omtrek.
Het was rond de middag, en ik las dat Comporta de plaats is waar je de meeste aangeschoten Bekende Portugezen kon tegenkomen. We zochten een restaurantje dat zaterdagmiddag open was, en vonden er een met rijstschotels op de kaart.
Ik zag zo direct geen BP’s, maar natuurlijk moet je die wel eerst kennen. ;-)
Wie ook in Comporta wonen, zijn ooievaars. We zagen verschillende nesten.
In dit dorpje was er een Engel & Völkers Immobiliënkantoor, altijd een goede indicatie voor het betere vastgoed. De kleine witte huisjes gingen hier toch minimum voor 340.000 euro weg, en de duurdere villa’s voor meer dan een miljoen euro.
Verderop was er een wegwijzer naar 2 stranden. We wilden deze Costa Alentejano (ja, we waren nu in het beloofde land: de Alentejo!) minutieus verkennen, dus zo gezegd zo gedaan.
Op de weg naar het eerste strand waren er zowel gewone traditionele huizen als mooie villa’s. Langs de kustlijn was er geen enkel huis, maar alleen natuurgebied: het leek wel het Zoute in Knokke. Deze kust was echt beschermd natuurgebied. Op het eerste strand, Praia da Carvalha waren er 2 strandrestaurants en een surfschool. Er zaten volgens ons wel wat BP’s.
Na een koffietje reden we naar het tweede strand, Praia do Pego.
Langs de weg lagen nog meer mooie villa’s, omgeven door natuurgebied en rijstvelden.
Dit eveneens mooie strand was zo goed als verlaten: het restaurant was gesloten. We zagen over de hele kustlijn alleen mooie duinen en verlaten stranden.

We stopten in Melides, een dorp in de Alentejo. Onderweg was het landschap aan het veranderen naar een typisch Alentejaans landschap: bossen met kurkbomen, dennen afgewisseld met landbouw, en veeteelt, en Melides zou nu een typisch dorp zijn. Onze verwachtingen waren hooggespannen. Iedereen begon overal maar met een zalige blik over de Alentejo de hoogste lof te zingen.
In het dorpje met typische witte huisjes met blauw, stond een wegwijzer naar een miradouro. We stopten en gingen door de smalle straatjes op zoek. Twee plaatsen zouden kunnen doorgaan voor dit uitkijkpunt, maar een ervan was de privé-tuin van een klein huisje. Hier kon je vanop een hoogte uitkijken over de bossen en velden met schapen en een herder, en volkstuintjes.
Ik vond het wel mooi. Armand wou niet horen dat dit de Alentejo was. Ondertussen was het 17 uur, en begon de zon lager te staan. Hoog tijd om naar ons hotel in Sines te rijden.
In de buurt van ons kleine stadje zagen we petroleuminstallaties.
Het oude deel van het dorp/stadje lag op een hoogte, en beneden aan het strand waren geen huizen. Het was een oud en gezellig hotelletje, en we hadden uitzicht op de zee. Deze plaats was helemaal niet toeristisch.
We kozen een van de 4 restaurants en bestelden in ons beste Portugees (ze konden hier geen Engels) een vleesmaaltijd want na al die vis waren de verwachtingen voor de fantastische keuken in Alentejo hooggespannen. Ja, dit was al het beste vlees dat we tot nu toe gegeten hadden, maar de bereiding was toch eenvoudig: gebraden vlees met frietjes.

12 november
De dag begon met een planning: we zouden eerst het noorden van Sines verkennen, dan het zuiden.
Maar eerst wilden we naar het kasteel van Sines (want maandag zijn alle musea gesloten), met een deel van het museum gewijd aan Vasco Da Gama, die in Sines geboren was. Sines bleek een heel oude plaats te zijn! In het neolithisch tijdperk woonden er al mensen in Sines.
Hier zijn archeologische vondsten gedaan (mooie juwelen) van de Feniciërs, van de Romeinen (amforen), en van de Visigoten (stukken van pilaren, een ster met kruis), ook van de Moren. Het was Alfonso 3 die de Moren in de 13de eeuw uit de streek verdreef.
Ook over het recentere verleden zijn er objecten en foto’s, bv. van het heidense ritueel om op 29 augustus alle runderen op 1 rots te verzamelen en ritueel te laten reinigen door hen in de zee te duwen. Dit deed de bevolking van Sines nog tot 1950!
Het kasteel zelf was gebouwd in de eerste helft van de 15de eeuw om het dorp te beschermen tegen de aanvallen van Moorse piraten.

We verkenden daarna de vissershaven van Sines, die ingeklemd bleek te zitten tussen de echte haven. Authentieke vissersboten lagen in de baai en op het strand. Sommige boten vertrekken om 3 uur ’s morgens.
Hierna vertrokken we naar de lagune van Santo André. Deze mooie blauwe lagune lag naast de duinen en de zee. Je kan alleen rond de lagune wandelen door het zand.
We dronken een koffie op het terras van een restaurantje, en twijfelden bij een ander restaurant: zouden we hier iets eten? Armand had al honger om 12 uur.
Maar misschien kwamen we aan het volgende strand wel een tof restaurant tegen?
De eeuwige twijfel deed ons beslissen om verder te rijden.
Eerst nog even Praia de Monte Velho bezoeken: puur natuur, geen bar, alleen duinen. Mooi!
Daarna beslisten we om in Santo André iets te zoeken om te eten. Per toeval kwamen we langs een Pingo Doce, en onze ervaring in Lissabon indachtig, gingen we eens kijken of we daar iets konden eten. Jawel! Een geweldige maaltijd voor 6 euro voor 2, all in.
Daarna was het tijd voor de volgende stop: Porto Covo. Wat zagen we daar? Een nucleaire centrale? Nee, het was een hydrocentrale (met water elektriciteit opwekken). Oef!
Aan de overkant lag een restaurantje! Het keek uit op het strand en had geweldige muziek, een surfschool, IPA bier en een geweldige kaart met oosterse invloeden! Jammer, we hadden al gegeten! En het plan was om ’s avonds een kaasje met een glaasje wijn te verorberen, niets meer.
Daarna verkenden we het echte Porto Covo: een toeristisch dorpje met witte huisjes met blauwe rand. Hier waren veel bars, restaurantjes, en een fantastisch mooie kust met ruige rotsen afgewisseld met stranden. Het zag er heel leuk uit, met o.a. veel cats on a hot tin roof, maar na een koffie gingen we verder: een heel stuk zuidelijker: naar Vila Nova de Milfontes, een stadje 30 km verder naar het zuiden.
Daar checkten we een hotel met uitzicht op zee waar we de volgende 6 nachten willen overnachten.
Het was al 17 uur en de zon begon te zakken, tijd om terug richting Sines te rijden met onderweg een halte in ons tof barretje in Porto Covo, waar we van een geweldige zonsondergang genoten met Cesaria Evora op de achtergrond, olijven, een biertje en zicht op zee.
Weer een dag voorbij met geweldig, zonnig weer: 20 graden, terwijl het in België aan het sneeuwen is in de oostkantons, en in Gerona 1 graad is!

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur