Vandaag was het weer zover: na het ontbijt was het inpakken en uitchecken geblazen.
Armand wou nog eens een nieuwe poging ondernemen om de echte Alentejo te ontdekken, dus kozen we een bestemming meer in het binnenland: Santiago do Cacem. Dit stadje vlakbij Sines heeft een kasteel boven op een berg met een schitterend uitzicht, dat na de christelijke herovering op de Moren verbouwd werd in 1217 (was oorspronkelijk een Arabisch kasteel). Daarnaast staat de Igreja Nossa Senhora en is er een kerkhof.
Het kasteel zelf is niet toegankelijk, omdat het vroeger tijdens een pestepidemie als kerkhof gebruikt was. De inwoners wisten destijds niet wat te doen met de overledenen, daarom werd de binnenplaats van het kasteel gebruikt als kerkhof. Je kan wel binnen de muren rond het kasteel lopen.
Het oude dorp lag naast het kasteel, met enkele heel mooie oude huizen met grote ommuurde tuinen. Het grootste deel van de stad lag beneden, en daar passeerden we de mercado en dronken een kopje koffie op een terras van een pasteleria.
Next on the list was een bezoek aan de Romeinse ruïnes van Mirobriga, een landbouwcentrum, veeteeltcentrum en warmwaterbron in de Romeinse tijd. Deze lagen naast een oude Moinho de vento (windmolen).
Naast de ruïnes lagen mooie witte hoeves op een heuvel, en daar zouden we ook niet nee tegen zeggen. Het moet aangenaam zijn om daar te wonen, omringd door mandarijnenbomen en olijfbomen.
Tijd om dieper de Alentejo in te rijden: we besloten naar Ourique te gaan, in het binnenland.
We reden een heel eind over verlaten wegen, waar toch af en toe auto’s tegen een razende snelheid ons inhaalden. Links en rechts van ons zagen we kurkbomen, grazende koeien, schapen, velden, bergen, dalen, boeren, kleine hoeves: heel landelijk.
Even later kwamen we in een klein dorpje, waar we een picknick wilden kopen in de lokale supermarkt of iets wilden eten.
De supermarkt was een tegenvaller, dus beperkten we de aankoop tot een lokaal kaasje en wat water. De kassierster begreep onze vraag niet of er een goed restaurant in het dorp was, en het zei me niets om in het eerste beste lokale café iets te gaan eten tussen de oudjes van het dorp.
Dus reden we verder, langs de Campilhas-dam, een van de vele stuwdammen in de streek, waar we onze picknick verorberden: een stukje kaas en wat water.
Nog een aantal dorpen verder, besloten we dat we genoeg van de Alentejo gezien hadden: natuur, bossen, velden, vee, piepkleine dorpjes met alleen oude boeren en een klein dorpscafé.
Het was weer tijd om naar de kust te rijden, naar ons volgende hotel in Vilanova de Milfontes. Omdat het nog iets te vroeg was gingen we in een strandcabine iets drinken en ook een curry eten.
Na het inchecken, genoten we van een siësta, en gingen daarna nog wat inkopen doen.
Na een avondslaatje op ons terras zat de dag er weer op. Weer een warme dag vol zon: 20 graden, en dat half november!