De laatste dagen van onze vakantie waren we on hold, stand-by voor een werkvergadering tussen de aannemer Dürri, Erwin, Marieke, Altin en Donald. Hier in Albanië, weet je nooit of en wanneer een vergadering doorgaat. 9 uur werd 12 uur, werd naar een dag later verschoven.... Zaterdag hadden we een etentje gepland in de oude potterie.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: Dürri was zwaar op zijn tenen getrapt omdat Marieke hem zonder respect behandeld had op onze eerste avond, toen hij Bazil de toegang tot ons gebouw weigerde. Tja, waarschijnlijk gaan de werkzaamheden aan het dakterras dan even bevroren worden, maar zullen ze volgende keer hervat worden. Avasj avasj.
Zaterdag bezochten Marieke en ik de lokale schoonheidsspecialiste nog een keer voor een Balkan-makeover met make-up en haar. Het resultaat was een transformatie, maar zoals te verwachten was: heel artificieel en overdreven.
De laatste dagen brachten we door op het strand of aan het zwembad, al kuierend op de markt, die steeds uitgebreider werd naarmate de week dichter bij zondag kwam. Gisteren onderhandelden we met verkopers van ondergoed, olijfolie, geitenkaas. Als ontbijt aten we Birek, bladerdeeg gevuld met feta of spinazie. We keken onze ogen uit naar verkopers van bloedzuigers, kippen, vis die zonder ijs en vol vliegen te koop lag en de algehele chaos van de markt veroorzaakt door dubbelparkeerders. Om te bekomen stopten voor een stevige koffie en schakelden over op frisdrank wanneer de elektriciteit plots uitviel in een stadsdeel en de koffiemachine daardoor niet meer werkte. 's Middags aten we een soepje in een soepbar voor 2 euro.
´s Avonds keken we naar de ondergaande zon op ons white beach, een stuk kust waar je van stevige golven kan genieten, en waar momenteel een camping ontwikkeld wordt door Duitse Albanezen met een ecologische visie. Elke dag rapen we dus het afval op dat door de Albanese bezoekers achteloos op het strand gegooid wordt. De eigenaar
blijft met tact en volharding proberen om de bezoekers van zijn strand te motiveren om het vuil op de juiste plaats te deponeren.
We bezochten ook de keramiekleraar bij wie Marieke les gevolgd had en genoten van zijn creatieve potten en kunstwerken.
Ook een lokale wijnproducent, Belba, ontsnapte niet aan onze aandacht. Hij maakt topwijnen met blends van Italiaanse druiven, maar ook monocépages met bekende Franse druiven zoals merlot en chardonay, en ook van lokale varianten. Wat we niet wisten, is dat hij ook een mooi restaurant heeft waar hij eten aanbiedt dat vooral bij zijn krachtige rode wijnen past, zoals varken.
We eindigden de avond bij een van onze vaste restaurantjes, waar we voor weinig geld een zalige Cesar-salad en een hemels lamsstoofgerecht verorberden. Helemaal niet duur hier en echt lekker.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur