Vanuit het groene Bosnië naar onze eindbestemming: Albanië en de eerste dag bekomen van de unieke rit.

First chapter - Ontwaken in Mostar, Centraal Bosnië en het hervatten van de tocht

Na een heerlijke nachtrust in onze authentieke en sfeervolle Bosnische kamer werden we - zeer aangenaam - verrast door het uitzicht vanop het balkon van onze kamer op de middeleeuwse stad, de idyllische riviertjes en de oude stenen bruggetjes. Na een lekker douche genoten we van een Turkse koffie en lokaal ontbijt, zo’n plank met sjarkutterij, in het oude centrum. Katinka, nog wat houterig van de klim naar het kasteelstadje in Stolac de avond voorheen, maakte een spontane knieval bij aankomst over de gladde kinderkopjes van een lager gelegen dekseltje op het moment dat de imam vanop de minaret het ochtendgebed inzette en het leek alsof ze zich spontaan, weliswaar in de foute richting, tot Mekka richtte.

Met volle maag namen we afscheid van onze vriendelijke gastvrouwen. Basil was alle aandacht aan het stelen en zoals steeds op het tapijt aan het rollen in al zijn schattigheid. Overal is hij de diva en star. Tot zijn stiekem stoute innerlijke deugniet de overhand neemt en hij gaat bijten. Op dat moment bewijst hij een ras-echte SHIT-zu te zijn.

De eerste stop onderweg was opnieuw een UNESCO site, de necropolis van Radimlja. Een heel bijzonder begraafplaats uit de 14e eeuw met massieve stenen blokken die verspreid over het land lagen en met ornamenten versierd: dansers, reizen, wijnranken, spiralen… heel bevreemdend om zoiets te vinden in het Bosnische binnenland.

Enige kilometers voorbij het dorpje Stolac veranderde de weg in een smallere bergroute, en volgden we het dal van een smaller riviertje richting Servië. Urenlang reden we door een praktisch onbewoond wild maar sprookjesachtig landschap van bossen en met rotsen bezaaide valleien met af en toe een klein boerderijtje en wat boomgaarden, puntige kerkjes en kleine moskeeën met een kleine gemeenschap rondom.

Second chapter - Servië en de grens overgang, meren en meer.

Vanuit het niets dook plots een grenspost op met lange bijhorende file. Tijdens het aanschuiven voor de controle zagen we een mooie zwarte hond ronddwalen. Onze verbeelding nam de overhand…Wellicht een hond die niet over papieren beschikte en de grens niet over mocht, achtergelaten. Ons hartje brak en Katinka stapte uit om de stakker brokjes en water te geven. Een laatste goede daad in Bosnië en nu weten we ook meteen waar de naam ‘Border Cookie’ - of was het Collie’ vandaan komt. Servië is anders dan Bosnië. De mensen hebben iets ander huizen en de dakpannen zijn niet langer grijze ruitjes maar oranje dubbele boogjes. En er is meer loofbos, de wegen iets breder, de huisjes staan dichter tegen elkaar en er zijn unieke uitgestrekte meren. We stopten bij zo’n reusachtig meer om te genieten van het uitzicht, net voor de grens. Langs het meer aten we ‘sjmoetsj’, een stevige vis uit het meer, met gegrilde groenten. Hemels! Een jong koppel, net gehuwd en in prachtige trouwkleding, kwam ook langs om foto’s te maken met het meer op de achtergrond. We gaven hen een warm applaus en wilden hen een fles champagne kopen maar er was enkel Rakija of honingcider. Na de grens met Montenegro 🇲🇪 vervolgden we onze weg langs een natuurgebied met tal van kleine meertjes, net een groep subtropische eilanden. We konden onze ogen werkelijk niet geloven, zo mooi was de streek. We vergaten bijna dat we een andere eindbestemming hadden.

Third chapter - Montenegro, tussen wijnvelden en de Balkan savanne

In Montenegro veranderde opnieuw het landschap. Overal wijnranken, parasol dennen en pijnbomen. Rondom Podgorica, de hoofdstad, nam het verkeer even toe, maar verder verliep alles erg vlot. Het landschap voorbij de grond leek eerder savanne en Afrikaans.

Na deze tocht in de centrale vallei gingen we opnieuw de laatste uiteinden van de Alpen door…om onderweg een onwaarschijnlijk schouwspel te ontdekken.

Gebouwd in een massieve grote rots op 900 meter hoogte (dank Google) doemde plots het Ostrog klooster op, een glanzende witte parel. Het is de belangrijkste heilige plek in Montenegro voor Orthodoxe Christenen.

Hoog tegen de kliffen opgetrokken, als een witte schittering aan de horizon, in de ondergaande zon zichtbaar van grens tot grens. Volgens Google een unesco wereldwonder maar tijdig ‘thuis geraken’ leek na drie dagen ook wonderlijk. Je kan een onderbroek immers omkeren en daags nadien binnenstebuiten dragen, maar daarna is een douche wel heel aantrekkelijk/ noodzakelijk voor reisgezellen. Het klooster bleef dus goed gezien - vanaf de weg en van ver - maar van letterlijk ongeziene - schoonheid.

Na vervolg langs het meer van Shkroder bereikten we eindelijk de Albanese grens. De gevreesde grens waar volgens de verhalen uren zouden staan bleek 1 hokje te hebben, op nog geen 5 min waren we er voorbij en niemand stelde enige vraag. Home sweet home!

Eindelijk, bij ondergaande zon en na drie dagen in Albanië, Shqiperi, land of the eagles en…. Volle bak file!!!! De hele ‘Boomsesteenweg’ lang…
We belandden eerst in het getto en de suburbs rondom Shkroder, kleine straatjes doorheen de binnenstad, geen deftige baan…een mierennest van geuren winkeltjes… enkel het kasteel op de heuvel leek mooi… we wilden zo snel mogelijk weg maar de file bleef helaas de hele weg tot Tirana. We hadden een klein half uur te gaan, maar kwamen pas rond 22u toe in Kavaja. Voor we thuis stopten gingen we bij onze vriend Goni van de taverne om de hoek bekomen met een pizza en lekkere huiswijn. Huis was dan ook eindelijk bereikt.

Voor de deur, letterlijk twee treden voor aankomst, hadden we een warme Albanese begroeting met de buurman / clanhoofd (lees King of the Hood). Consensus was: de hond mag niet binnen en ga maar weer naar huis. Eerste indruk met de gastvrije Albanees was dus meteen raak. Na een deftig weerwoord van beide dames en een cultuurschok voor het Albanese ego zijn we toch met Basil naar boven gegaan. Na middernacht en uitladen eindelijk aankomst. Erwin heeft als strateeg van het gezelschap en met enkel flessen Rakija het tij doen keren en duidelijk gemaakt dat bij ons honden huisdieren zijn en geen bewaking, de plooien zijn glad gestreken en we mochten blijven.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur