Dagtocht naar Kruja

Na een kort ontbijt vertrokken we naar de stad Kruja, gelegen op een dik uurtje rijden van Kavaja, gebouwd op flinke hoogte tegen de bergflank van Kruja Mountain. Onze eerste stop was het heiligdom van de Bektashi, de Tebe (tombe) van Sali Saltik de drakendoder. De Bektashi zijn een tak van de soefisme, afstammelingen van de Ottomaanse dersjwieten die milder waren in hun geloofsovertuiging en de lokale tradities en volksgeloof opnamen en toestonden. Het gevolg is een mix van bijgeloof met Islamitische roots. Het heiligdom bevindt zicht op de bergtop en is een pelgrimsoord voor de nog steeds talrijk aanwezige Bektashi. Onderweg langs de bergweg langs het ravijn stopten we voor een koffie met panoramisch uitzicht over de gehele vallei. Zicht was belemmerd door een smog-tapijt (we houden het op dauw in staking) maar de Adriatische kustlijn en Tirana waren wel waarneembaar.
Op de top (1700m) was het zicht nog spectaculairder en de omgeving ook frisser. De Tebe was gebouwd tegen de rotsflank en dieper in de rots (spelonk) met natuurlijke waterbron was het heiligdom (een rotsspleet met een viertal graven) gelegen in een soort tempel met typische wit/groene kleuren. De lokale bezoekers kusten de deurstijlen en brandden er kaarsen in koffie tasjes, bezoekers lieten ook kledingstukken achter en liepen vervolgens achterwaarts de trap weer op. De tempelbewaker gaf ons een warm welkom en zette in zijn primitieve huisje een verse Turkse koffie (zand in koffiekleur) op een klein gasbrandertje. Zelfs een bonbon en plastic stoel kwamen te voorschijn.

Na deze - door de koffie veroorzaakte- kleine stop - reden we door naar beneden om Kruja stad te bezoeken en de oude bazaar. Eerst een lunch in Panorama restaurant met de kloktoren voor lokale gerechten. Als dessert bestelden we een portie Kabuni, enkel te verkrijgen in deze stad. Een soort rijstap met saffraan, rozijn en kaneel en een bouillon van schaap of lamskloten. Aan toeristen wordt verteld dat het een bouillon betreft van zachte delen uit de nek, maar uiteraard weten we al beter. We hadden allemaal genoeg ballen aan ons lijf om dit te proeven en de rest van de tocht kon al niet meer naar kloten. De bazaar van Kruja was een volgende stop, we bezochten de winkel en het atelier van een tapijtknoopster, die ons haar kunsten toonde aan het weefgetouw en ons meteen herkende van vorige bezoeken. De volgende stop was de wolstudio (enige authentieke) waar men de traditionele hoedjes en schoenen maakt die zo herkenbaar zijn (wit bloempotje in puntvorm). Ook hier kenden ze ons en kochten we drie op maat voor ons gemaakte, doorlatende vormen voor een lampenkap ontwerp (Armand en Erwin hebben morgen meteen een klusje, de lamp installeren en doen branden). Even overwogen we om een muts te laten maken van Basils vacht maar deze bleek helaas te kort en niet van de juiste kwaliteit. We beloofden na het bezoek en een zeer interessante rondleiding in het atelier terug te komen en konden bewonderen hoe men ambachtelijk te werk ging om onze nieuwe lampen vorm te geven en af te werken.

Na de bazaar vervolgden we de weg maar het kasteel van Kruja, een grote omwalde middeleeuwse vestiging op een hoge kolossale rots met binnenin het oude kasteel, nieuwe kasteel / museum over Skanderberg, het gesloten etnografisch museum, de oude moskee, de hammam, diverse plaatsen van de Bektashi, veel unieke oude panden en tal van - tot op de dag van vandaag - bewoonde huizen.
Binnen de oude omwalling maakten we een wandeling langs alle hoogtepunten terwijl Katinka en Basil op een terrasje van het adembenemende uitzicht op de vallei genoten. Na bij te schuiven en een fris drankje bezochten we het alleroudste deel met de restanten van de oudste kerk van het land en de bijna geheel vergane fresco’s die uniek waren voor de Balkan. Een 30-tal cm2 hiervan blijft nog over ondanks de immense historische waarde. Bij elk bezoek aan de site blijkt de schade erger, triest te zien hoe onverschillig de Albanees is tegenover enige vorm van eigen cultuur of geschiedenis. Een gevolg van een ernstig tekort aan degelijke educatie en de dictatuur van Enver Hoxha. Na verkenning en beleving van de oude stad en alle hoekjes, zelfs de verborgen tunnel - de enige geheime inkom behalve de grote poort - en de vergeetput op de binnenplaats, lieten we deze mooie plaats achter ons, nagenietend van de confrontatie met het woelige politieke verleden van de stad.

Volgens Google zou er 2 km verderop een prachtige canyon zijn, met een pittoreske brug en waterval over de zwarte rivier. Zowel Waze als Maps gaven een tijd van 50min. aan om die 2km te overbruggen, de weg bleek immers een zandpad lands de bergflank. De weg met de wagen rondom de vallei was echter een heel stuk op onze terugweg en bleek werkelijk de omweg waard. Alleen de rit over de smalle straatjes door de kloof en vallei met de bergkam op de achtergrond was reden genoeg om rond te rijden. Vanuit het niets was er voor de ingang van de kloof plots de oude Ottomaanse brug. Bij ondergaande zon passeerde er net een herder met kudde schapen. Perfecter kon het plaatje niet worden. De waterval even verderop was echter niet langer bereikbaar, door een steengroeve en grote werkzaamheden, we vermoeden een stuwdam aan het einde van de canyon voor een krachtcentrale, was het pad helaas onbereikbaar.
Ooit doen we dit langs de oude stad te voet. We konden ze wel horen, maar helaas niet zien.
De terugrit via de ‘scenic’ little roads verliep in stilte en mijmering. We sloten de avond af met een kommetje soep - terwijl we allemaal een beetje mails bijwerkten en goed moe waren.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur