Toen we ’s ochtends de gordijnen openden, stond er alweer een stralende zon aan de hemel. Na het ontbijt, gingen we ons stadje Vila Nova de Milfontes te voet verkennen. De stad (of het dorp) is de grootste badplaats langs de Alentejaanse kust, met de minste kapsones. Doordat het dorp tot 1990 in de handen van een communistisch bestuur gebleven is, is er hier van hoogbouw geen sprake. Het is hier ook relaxter dan in het meer toeristische en bekendere Porto Covo, waar het tijdens weekends koppenlopen is. Er is namelijk ooit een liedje door Rui Veloso over Porto Covo geschreven, waarin hij spreekt over een azuurblauwe zee, mandarijnenbomen en een nachtegaal.
Ons dorp is minder populair, en hoewel er voornamelijk traditionele huisjes in wit en blauw of oranje zijn, merk je dat er heel wat leuke winkeltjes zijn, bars en restaurantjes die afgestemd zijn op de internationale toerist. Dat heeft als voordeel ook dat iedereen er Engels spreekt. Toch zijn er ook meer Portugese toeristen dan Europese, en dat komt ook doordat de luchthavens van zowel Lissabon als Faro op 200 km afstand liggen, wat redelijk ver is.
Wat het strand betreft, ligt ons dorp aan de monding van de Mira-rivier, de properste rivier in Portugal, zodat je enerzijds een rustige badplaats hebt langs de rivier, en anderzijds om de hoek dezelfde wilde zee ziet als elders langs de kust.
Je kan hier dus nog echt zwemmen. Qua sport hebben we een brede keuze: in ons hotel is er een fitness, zwembad, yogales, pilates, bubbelbad, sauna. Je kan leren peddelen op een surfboard, paardrijden, wandelen, fietsen, kayak…
Je kan van hieruit de Rota Vicentina volgen, een wandelpad langs de Alentejaanse kust.
Je kan bv. 16,5 km wandelen naar Porto Covo of minder naar het strand van Almograve.
We wandelden langs de rivier naar beneden, waar er een veerman is die je naar de overkant van de rivier brengt. Onze veerman was echter te druk bezig met een hevige discussie met zijn vrouw, die de kaartjes moest verkopen. We wandelden dan maar verder langs de steiger, tot aan een strand met vissersboten.
Daar kwam er een dolenthousiast hondje aangedraafd, dat we bijna geadopteerd hadden, als zijn baas, een oude visser, even verder niet gestaan had.
Na onze wandeling was het tijd voor een duikje in het zwembad, dat we eigenaardig genoeg voor ons alleen hadden. Even later, toen we onze teen erin dompelden, bleek waarom: het water was ijskoud. Dat weerhield ons er niet van om enkele rondjes te zwemmen, getraind als we zijn in de even koude zwemvijver Boekenberg.
Na een geweldig slaatje in een zaak met enthousiaste eigenaressen, was het weer tijd om de Alentejo verder te verkennen. We gaven de naam “Odemira” in en reden met hoge verwachtingen naar dit charmante stadje dat op een heuvel gelegen is. Het stadje ligt eveneens naast de Mira-rivier, en telt 2 bruggen: eentje voor de auto’s en voetgangers, en nog een aparte voetgangersbrug. Verder moet Odemira het vooral hebben van zijn witte huisjes met oranje daken, en zijn ligging langs een heuvel. Er is helaas weinig bewaard uit het verleden: het kasteel is weg.
Weg waren wij, naar het strand van Almograve, een van de mooiste verlaten stranden in de buurt, met wilde surfgolven en een prachtig uitzicht. We keken naar het prachtige schouwspel van de witte golven die op de rotsen sloegen.
Daarna reden we terug naar Vila Nova de Milfontes, waar we in een restaurantje het typische gerecht van de Alentejo aten: varkensvlees met venusschelpen.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur