Door het gebrek aan Internet in ons vorige appartement en de trage WIFI in het huidige hotel, ben ik een beetje achterop geraakt met mijn verslagen.
En zo komt het dat ik een van de belangrijkste bezoeken vergeten ben: de koninklijke paleizen van Mafra en Sintra van zaterdag 28 oktober.

De temperaturen hier zijn aangenaam zomers: 32 graden en meer. We besloten om vrijdag eens een dagje niets te doen en de zee in te duiken. Het waren echter weer van die hoge golven, en ineens zat het strand vol surfers.
Toch wilden we ons niet laten doen, en installeerden ons dicht bij het water.
Ik positioneerde me tot mijn knieën in het water, en incasseerde enkele serieuze meppen van de zee. Een stap verder was het een stuk dieper, en moeilijker om recht te blijven. Door de kracht van de golven, vloog ik omver, en krabbelde weer recht. Hetzelfde gebeurde bij Armand. Door me schrap te zetten, bleef ik recht, maar met moeite. Toch was het heel leuk.
We gingen nog wat stranden in de buurt verkennen, en gingen nog een keer zwemmen op het strand.

Zaterdag gingen we kastelen bekijken in de buurt van Lissabon. Eerst begaven we ons naar het koninklijk paleis-klooster in Mafra, waar de vorsten de 100 laatste jaren van de monarchie verbleven. Het paleis was een megalomaan project bedacht door Johan V, “de grootmoedige”, aka ‘de zonnekoning van Portugal’.
De Duitse architect Friedrich Ludwig kreeg in 1717 de opdracht om het grootste kloosterpaleis van het Iberisch eiland te bouwen. Het moest het Escorial overtroeven.
In 1807 ging Johan VI op de vlucht voor Napoleon’s troepen naar Brazilië, en nam een deel van het interieur mee. Dat werd na zijn terugkomst weer aangevuld.
In het kloostergedeelte zagen we een apotheek, ziekenzaal en de cellen van de monniken.
Een verdieping hoger kwamen we in het luxueuze paleis van de koning. Het was enorm groot maar mooi ingericht: kunstenaars uit Rome maakten de ornamenten, het beste materiaal werd gebruikt: marmer uit Portugal en Carrera, 2 carillons uit België, beelden uit Italië, hout uit Brazilië, mooie meubelen, pastel muurschilderingen. De jachtzaal hing vol jachttrofeeën. Volgens mij waren alle everzwijnen en herten in het gebied uitgestorven. De structuur deed me denken aan het paleis van Louis XIV in Versailles, maar veeeeel mooier.

Na een stoofpotje van wild begaven we ons naar Sintra. We hadden gehoord dat je hier beter niet kwam tijdens het weekend, maar niets had ons voorbereid op wat we te zien kregen: Eindeloze rijen auto’s en bussen, massa’s toeristen, prachtige kastelen en landhuizen, … in één woord: wow!
Het Palacio Nacional was echter meer dan de moeite waard. Het kasteel is meer dan 1.000 jaar oud, en was in de 11de eeuw een Moors fort. De invloed daarvan zie je nog aan de prachtige Moorse azulejo’s een aan de typische Moorse boogramen. Vanaf 1147, het moment dat Afonso Henriques Lissabon terugwon van de Moren, werd dit het zomerpaleis van de Portugese vorsten (tot Johan V het paleis in Mafra liet bouwen). Het paleis, dat tussen 1281 en de 16de eeuw nog verschillende keren uitgebreid en veranderd werd, moest het Alhambra overtreffen.

Naast de tegels, vond ik de plafonds ook prachtig. In de wapenzaal vond je centraal het wapenschild van het Portugese koningshuis, met daarrond die van 72 adellijke families. Ook opvallend waren de zwanenkamer, de eksterkamer (de leeszaal), de galjoenkamer.
Nog de moeite waren de Arabische kamer, waar koning Joao 1 sliep , de keuken met de 33 m hoge schoorstenen, en de gevangeniskamer waar Afonso VI door zijn broer werd opgesloten.
We vonden dit paleis veel mooier en aangenamer dan het paleis van Mafra.

Onze grootse plannen hielden ook Quinta da Regaleira in, en dit zou nog gelukt zijn, ware het niet dat we er met de auto naartoe wilden, denkende dat het enkele km verder was gelegen. Het eerste obstakel was de file waarin we terechtkwamen, en het tweede obstakel was dat er gewoon geen parking in de buurt was.
Hadden we geweten dat dit zo dicht bij het centrum was, dan waren we te voet gegaan.
Volgende keer beter!
Er was zelfs geen manier om rechtsomkeer te maken, het was al gevaarlijk genoeg met al die tegenliggers.
We begaven ons dan maar naar het einde der wereld, Cabo da Roca, nog zo’n toeristische trekpleister. “Is dit alles?”, vroeg Armand toen we na een wandeling aankwamen nadat we de auto 1 km verder geparkeerd hadden. Ja, al die honderden mensen kwamen kijken naar de klif waar “het land eindigt en de zee begint”, ook wel het meest westelijke punt van Europa.
Terwijl het hier normaal stevig waait en koud is, was het weer een fantastische dag met een stralende zon en 30 graden of meer. De truien in de toeristische winkel raakten ze aan de straatstenen niet kwijt.
Moe maar tevreden reden we terug naar Praia da Rita.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur