1 en 2 November

Op deze feestdag was het veel rustiger dan gewoonlijk in onze straat en op de pleinen in het centrum van Lissabon. De inwoners van Lissabon vluchten tijdens het weekend meestal naar Sintra of naar een van de badplaatsen.
We wilden vandaag enkele dingen bezoeken, waaronder het Oceanarium. het grootste zoutwaterbassin in Europa, met 5 miljoen liter zou water en 8.000 vissen. Je loopt rond dit glazen bassin op 2 subaquatische verdiepingen, en ziet vissen, roggen, haaien etc. op ooghoogte naast je voorbij komen. De roggen stalen hier de show, maar ook de maanvis bracht iedereen in vervoering wanneer hij passeerde. Vier habitats creëren de illusie van 1 enkel bassin en 1 oceaan, maar bevat zowel gematigd, tropisch als koud water.
Verder zie je rond het centrale aquarium nog kleinere met kwallen, kikkers, zeeëgels, anemonen, koralen.
Op grondniveau was er zowel een tropisch als een koud ecosysteem, met pinguïns en een zeeotter. Ik kon uren naar dit spektakel kijken.
Na ons bezoek, wandelden we langs de kaaien, en aten een gezond slaatje bij Peixes, een van de vele restaurantjes in het Parque de Naçoes. In deze nieuwbouwwijk zie je mooie woontorens en aangename gemeenschappelijke tuinen, en het shopping centre Vasco Da Gama. De architecten hier kennen er wat van!
Daarna lieten we ons terug naar de stad rijden, en sprongen terug op een tram richting Alfama om het Castelo Sao Jorge te bezoeken, met een prachtig uitzicht over de stad.
Op het terrasje Republica Portuguesa genoten we van prachtige fadomuziek, en aan de Porta do Sol van een koffie met schitterend uitzicht.
Daarna begon een slapstick waarin we de rode toeristische tram wilden nemen die bij ons 2-daagse yellow bus ticket hoorde. De tram kwam aangezoefd, maar wilde niet stoppen aan het Castelo Sao Jorge, zodat we dan maar op een gewone tram wachtten. Daar kwamen er 2 van aan, maar die zaten allebei redelijk vol, de eerste nog het meeste.
We lieten dus de eerste passeren, maar de 2de wilde ons er niet op laten.
We wandelden dus verder tot de volgende halte om de hoek, voor de 2de keer langs de tuktuks, die ons al kenden en ons aanspoorden. Even verder konden we wel opstappen op de eerste, maar er stond een keurig rijtje met slome toeristen, die ons gebaarden in de rij te gaan staan.
De eerste tram reed ineens door, en daar stond de rij dan. Gelukkig stopte de 2de tram deze keer wél, en konden we erop.
De rit was fantastisch, tot de tram ergens in Bairro Alto, in Estela, stopte. De chauffeur had een kwartier pauze, en gebaarde ons aan de halte verderop te gaan wachten.
Daar kwam ineens de rode tram weer, en deze keer moest hij stoppen en mochten we erop. We keerden terug naar de Praça da Commercio, en dronken er een Portugees IPA bier op het terras aan de Museu da Cerveija.
Na een korte stop in het hotel, gingen we in vol ornaat terug naar de visrestaurantjes onderaan Alfama, waar we een interessant adresje gezien hadden.
Het eten was lekker, en normaal geprijsd. Er speelde een geweldige gitarist, die aangemoedigd werd door een olijk drietal jonge mannen, die in de wind waren.
Een ervan wilde per sé in een boom klimmen en ging er wat liggen uitrusten. Toen klom de tweede, Carlos Santana, er ook in, en begonnen ze tarzan en apen na te bootsen. De derde, de enige normale nog, klom er na zijn laatste pint, ook nog bij. Armand ging hen nog wat bier brengen, en bood hun uitnodiging om ook in de boom te klimmen vriendelijk af.

We gingen weer langs de fadorestaurants, en stopten deze keer bij het terras van ‘de feeks’, een oudere zangeres met een bulderende stem.
We dronken er een half litertje wijn, en werden echte fans van deze zangeres. Ze zong echter op een terras buiten vol babbelende mensen, die niet echt luisterden. Armand en ik waren zo’n enthousiaste fans, dat we respect afdwongen bij de andere terrasgangers, die ook begonnen te luisteren. De zangeres schitterde, en beleefde een groot succes bij de verkoop van haar CD achteraf. Ook een andere zanger, die eerst onhoorbaar was, schepte moed en gaf zichzelf uit volle borst.
We besloten dat dit terras, met blijkbaar normale prijzen, ons fadoterras zou worden, en maakten plannen om hier in Alfama te komen wonen.
Bij het teruggaan kwamen we de 3 vrolijke jongens tegen, terug uit de boom en wensten hen nog een vrolijke nacht.
Moe van het bruisende stadsleven, vielen we in een diepe slaap. Nog 3 dagen te gaan!

2 november

Vandaag moesten we een beetje uitslapen na onze nacht in Alfama.
Rond 10 uur gingen we ontbijten, en daarna richting Igreja do Carmo.
Onderweg ontdekekten we de Pingo Doce, een supermarkt die ook een buffet heeft.
We bestelden er een koffie en een pistolet. Prijs; 3,75 euro ipv 10 euro.
Vanaf nu wordt dit onze ontbijtplek.
Deze Igreja do Carmo dateert uit de 14 de eeuw en leed veel schade door de aardbeving van 1755. De kerk verloor zijn dak en staat er een beetje verweesd bij. Je ziet er nog originele onderdelen zoals grafstenen en wapenschilden.
Achteraan kan je in een klein archeologisch museum prehistorische kommen en messen bekijken, naast pre-Columbische beeldjes en potten.

Het largo do Carmo was een mooi pleintje met terrasjes en een modern restaurant met een volledige menu voor 12 euro. Helaas begon het ineens te regenen, dat het goot.
Er was geen ontkomen aan, dus gingen we een zijstraat in op zoek naar een plaats om te schuilen.
Daar zagen we een beauty salon, met manicure en pedicure. We wilden een afspraak maken, en voor je het wist zat Armand in de zetel een uur te genieten van een professionele pedicure.
Rond 14 uur was het nog steeds aan het regenen, en dus gingen we een biowinkel annex restaurant binnen, en aten er een heerlijk, zelf samengesteld slaatje voor 6 euro.
Dan gingen we de Rua Garett in, en zochten naar een paraplu en een gsm-kabel in het shopping centre in de rua do Carmo.
Na een korte tussenstop waagden we ons terug in Bairro Alto.
Aan de rua Garett, gingen we de Basilica dos Martires in. Deze werd gebouwd na de aardbeving van 1755, en is opgedragen aan de martelaren die bij de reconquista op de Moren vielen in 1147.

Op de Praça Luis de Camoes sloegen we de rua do Loreto in, passeerden de elevador de Bica, en bezochten de Igreja de Santa Catarina uit 1647, met een van de mooiste gulden barokdecoraties aan de binnenkant. Het heeft een prachtig rococo plafond en een monumentaal verguld orgel.

Rond 19 uur kwamen we toevallig op de Miradouro de Santa Catarina terecht, een prachtige uitzichtplaats naast het Museum van Farmacia.
Daarna gingen we ook in Bairro Alto de fado-scene verkennen. In het tweede restaurant stopten we omdat ze een show rond 19 uur begonnen.
Al snel vulde het restaurant zich, en wisselden 2 zangeressen elkaar af. We waren niet onder de indruk van het afgerammelde vrolijke repertoire van de 2 dames, en gingen in een andere bar met een live-groep iets drinken. Aan de overkant was er een fado-bar “A Tasca”, waar de zanger wél met passie zong, maar de bar was al vol.
Daarna gingen we terug naar Rossio, waar we in onze wijnbar in een intense discussie over de Catalaanse zaak verzeilden.

De arrestatie en het aanhoudingsbevel voor Puigdemont zijn irreële maatregelen die uit een of andere bananenrepubliek lijken te komen.
Het is ver gekomen wanneer politici niet menselijk meer reageren op de arrestaties van leiders van een democratisch-linkse burgerbeweging of van democratisch verkozen politici (zowel centrumrechts als links), die nu voor 30 jaar de gevangenis ingaan.
Waarom? Omdat ze ten eerste een referendum georganiseerd hebben, het democratisch middel bij uitstek, en omdat ze daarna de resultaten daarvan in realiteit hebben gebracht.
En waarom deden ze dat? Omdat Spanje al sinds de komst van de Franco-partij Partido Popular de in 2007 verkregen autonomie uitgehold heeft, en zelfs op een van de weinige overgebleven autonome gebieden, nl. onderwijs tussenbeide komt door lessen in het Spaans te verplichten als 1 Spaanse student in de klas zit, en ten tweede het Catalaanse onderwijs grondig gaat herschrijven omdat het “opruiend” zou zijn.
Over welk land hebben we het? Turkije?

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur