Gisteren hebben we het prachtige cisterciënzerklooster van Alcobaça bezocht, Unesco werelderfgoed. Het stadje, dat ook bekend is voor keramiek en gebak,
ligt in het binnenland, 78 km verderop richting noorden.
In 1153 werd het klooster, dat het belangrijkste gotische monument is van Portugal, opgericht door Afonso Henriques, de eerste Portugese koning, na de overwinning in 1147 op de Moren bij Santarem (Afonso Henriques, die in 1139 Coimbra zijn hoofdstad maakte, ligt begraven in de Santa Cruz in Coimbra).

Nadat Afonso door de Cortes als koning van het piepkleine koninkrijk naar voor geschoven was, kreeg hij steun van Bernardus van Clairvaux, de stichter van de cisterciënzerorde, in afwachting dat de paus zijn koningschap bevestigde (vandaar de keuze voor een cisterciënzerklooster).
Portugal was toen nog een piepklein koninkrijk, dat reikte tot Leiria. De rest van het land moest nog heroverd worden op de Moren.

De kerk werd voltooid in 1223 en werd vaak veranderd door andere koningen, vooral koning Dinis, die de kruisgang liet bouwen (stichtte ook de universiteit in 1290, weliswaar nog niet in Coimbra). Deze koning Dinis was in 1282 getrouwd met Isabella van Aragon, die Obidos als huwelijksgeschenk kreeg en die na zijn dood in het nonnenklooster Santa-Clara-A-Velha in Coimbra ging wonen, om maar te zeggen dat alles hier verband houdt met elkaar.

In de kerk staan ook de graven van het tragische koppel Ines de Castro en koning Pedro.
De vader van Pedro, koning Afonso IV, liet de minnares van zijn zoon op 7 januari 1355 in Coimbra vermoorden. Toen Pedro zelf koning werd, liet hij haar opgraven en kronen, en dwong hij zijn hof voor haar te knielen en haar hand (of wat ervan overschoot) te kussen.

De abdij is het eerste Gotische bouwwerk in zuiver gotische stijl. De barokke voorgevel werd er achteraf, in 1725 voor geplaatst en contrasteert met het strenge, eenvoudige interieur. De kerk die aan het klooster verbonden is, de Igreja Santa Maria, is de grootste van Portugal: 106 m lang, 20 m hoog en 17 m breed. Geen enkele zijkapel verstoort de eenvoudige structuur.
De keuken van de abdij heeft een enorme haard waar 2 ossen tegelijk konden gebraden worden. De muren zijn betegeld en dateren van 1752. In de keuken komt een bron uit, van de Alcoa rivier.
De monniken maakten met klei beelden van de koningen, die je in de Koningszaal kan bewonderen.

We waren onder de indruk van de grootsheid en eenvoud van dit klooster, en ook van de prachtige façade. Na het bezoek bezochten we een schoenwinkel en aten we Bacalhau a Bras en Arroz de peix in een sympathiek restaurantje dat er nogal simpel uitzag, maar ons toch aangenaam verraste: Café Restaurante Trindade.
De bediening blonk uit door vriendelijkheid, en je zag dat ze fier waren op hun eten, de prijs was democratisch, en de porties enorm.

Vandaag was het een kalme dag, waarbij we eindelijk in een Via Verde kantoor belandden in Torres Vedras. We hadden reeds eergisteren in Peniche nog eens een poging ondernomen om het tolwegapparaatje te linken met een bankrekening. De sympathieke dame van de bank had voor ons naar Via Verde getelefoneerd, en gezegd dat we daar ons bakje moesten gaan wisselen voor een betaalkaart.
Groot was onze teleurstelling toen de man in het kantoor zei dat we er geen betaalkaart konden kopen, maar dat we dat in een postkantoor moesten doen.
Het postkantoor? Daar hadden we in Peso da Regua al een half uur staan wachten om nul op het request te krijgen!
Miserie dus. Daar stonden we nu, zonder ons bakje en met lege handen.
Portugal blinkt uit in moderne technologie via deze tolwegen zonder slagboom, maar maakt die dan toch onbereikbaar voor de buitenlandse toerist. De rest van de dag verliep in mineur. Ons bezoek aan het fort in Torras Vedras werd uitgesteld omdat mijn nieuwe schoenen nog niet ingelopen waren.
Om het toch nog goed te maken, maakten we ’s avonds een strandwandeling in Santa Cruz met aansluitend een bezoek aan een boutique strandbar/restaurant genaamd Noah.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur