Dag 4



Berat

Vandaag wilden we Berat bezoeken, een historisch stadje in de bergen, aan de rivier de Osum met witte huizen met lange, smalle ramen en roodoranje dakpannen. Het stadje staat sinds 2008 op de Werelderfgoedlijst van Unesco.

Dé grootste attractie hier is het hoger gelegen kasteel, en de straten ernaartoe, kronkelige smalle straatjes die bestaan uit trappen.

Autoverkeer is onmogelijk, hoewel er 1 straat is die naar boven leidt.

De geschiedenis van deze stad gaat terug tot de zesde eeuw voor Christus, toen de stam van de Dassaretae deze strategische plek aan de rivier bewoonde.

In de 2de eeuw kwam de stad in de handen van de Romeinen, nadat ze de totale mannelijke bevolking hadden omgebracht. De stad heette toen Antripeia en markeerde de grens van het latere Byzantijnse Rijk.

De Bulgaren gaven het de naam Beligrad, ‘witte stad’, wat later veranderde in Berat.

Later kwamen ook de Sicilianen, de Serven, de Ottomanen, etc. over dit stadje heersen.

De Albanezen noemen de ommuurde stad 'kalaja', kasteel.

In het midden van deze citadel vinden we het Onufri Museum, dat genaamd is naar dé ikonenschilder van Albanië, Onufri, aartspriester van Elbasan.

De citadel zou ooit 42 kerken hebben geteld, evenals moskeeën.

Langs de heuvel van de rots waar de citadel staat, zie je ook de Byzantijnse Sint-Michaëlkerk.

Na een typische maaltijd (een lamsstoofpotje voor ons en een spaghetti bolognaise voor Erwin), begaven we ons via de trappenweg naar boven. Zoals steeds huppelde Bazil, vol goede wil, hijgend mee naar boven, tot we een oud koppel op een balkon van hun huisje zagen, dat ons teken deed om naar binnen te komen.

Trots toonden ze hun authentiek huisje met een houten plafond, typische houten ramen, en nodigden ons uit om naar hun dakterras te klimmen, terwijl ze iets te drinken voor ons maakten.

Wat een vriendelijke mensen toch, en gelukkig kon Marieke wat Albanees en zo begrepen we iets van wat ze vertelden.

De mannen kregen raki, en wij kregen een zoet drankje gemaakt van rode besjes, en ook een bordje met dezelfde ingekookte besjes om te proeven. Ook Bazil mocht mee binnen, want zij hadden zelf een poedel, Bobby, die aan een koord vastlag op de binnenplaats.

Volgens Marieke moesten deze Bektashi iedereen die voorbij kwam, iets te drinken geven, maar was het een belediging om hen hiervoor in huis te betalen.

Het Bektashisme is een soefistische stroming van de Islam die in de 13de eeuw van Turkije naaar de Balkan kwam. Op de Tomarr-berg een stuk ten zuiden van Berat worden jaarlijks pelgrimages gehouden van bektashi-gelovigen die de berg beklimmen om de heilige Abbas Ali te eren, die hier stierf in de 7de eeuw.

We wilden hen dus 1.000 lek of 10 euro geven bij het buitengaan, maar nog voor we buiten waren, vroegen ze toevallig hetzelfde bedrag. We hadden blijkbaar bijgedragen tot een lukratief verdienmodel.

Daarna gingen we verder, maar waren we van het rechte pad afgewaald, met als resultaat dat we terug beneden uitkwamen, en onze klimtocht naar boven moesten hervatten.

Daarop beslisten Armand en ik om met Bazil, dle met zijn tong op de grond hing, die benedenstad te bezoeken, terwijl Marieke en Erwin naar boven klommen.

De ongeziene schoonheid van Berat zal ons nog lang bijblijven!



De tocht terug verliep langs Kuçove, een stadje vol met olievelden. Elk huis heeft er zijn eigen petroleumboor, en laat dit nu net het gebied zijn waar groentekwekers wonen, met naast elke serre een olieboor, en rond elke boor een plas met petroleum. Marieke wou even demonstreren hoe zo’n olieboor werkt, maar kreeg die niet in gang.

Hmm, we besloten om onze groenten en fruit toch maar verder bij kleine lokale boeren uit Kavaja te kopen.

Op de terugweg naar huis reden we weer over onverharde wegen langs prachtige valleien en heuvels, meren en stuwdammen. Moe maar voldaan doken we ons bed in, want de volgende dag zouden we gaan druiven plukken.

Geschreven door KatinkaenArmand.op.avontuur