Dag 19, reisdag

Gisteravond hebben we alles opgeruimd, want vandaag gaan we weer naar een andere camping. We hoeven maar 200 kilometer te rijden, dus de wekker hoeft niet gezet te worden. Met pijn in ons hart verlaten we deze fijne camping en de bijzondere omgeving. Ik zal de avonden missen dat ik nog even over het strand loop, mooie stenen zoek, geniet van het kabbelen van het water en de prachtige zonsondergang beleef.

Via kleine dorpjes komen we op de Route National en het is rustig op de weg. We zijn op weg naar de camping in Pontabault, vlakbij Avranches. Op deze camping hebben we 25 jaar geleden met pa en ma gekampeerd en verscheidene dagtochtjes gemaakt. We herkennen de omgeving aan de spoorbrug en de ingang, maar waren vergeten dat de camping op een hellend vlak ligt en het duurt even voor we de caravan waterpas hebben staan. Het blijkt dat herinneringen vervagen 🙈.
Het is vreselijk warm, de 4 zit erin en we snakken naar een glaasje prik, maar eerst aan het werk. We draaien het zonnescherm uit en hangen het schaduwdoek eraan, zodat we heerlijk in de koelte kunnen genieten van ons biertje. De camping loopt snel vol met campers, caravans en fietsers met tentjes met maar 1 doel….. Le Mont-Saint-Michel!



Dag 20 Le Mont-Saint-Michel

We hebben ons voorbereid en gelezen dat een hond welkom is op Le Mont-Saint-Michel, dus maken ons klaar voor het laatste onderdeel van onze memorylane. Volgens internet is op 3 kilometer afstand van het eiland een hele grote parkeerplaats en wordt je met een shuttle bus naar het eiland gereden. 25 jaar geleden parkeerden we onze auto aan de dijk en moesten op tijd terug zijn in verband met eb en vloed. Le Mont Saint-Michel wordt – helemaal terecht – ook wel het Wonder van het Westen genoemd. En dat komt onder andere door de spectaculaire ligging, de Mont is omgeven door een prachtige baai. Het verschil tussen eb en vloed is extreem groot, nergens in Frankrijk is het groter.

Het is niet erg druk op de gigantische parkeerplaats en vol goede moed lopen we richting de shuttle bus, totdat ik een bordje ontdek… 😡! Honden niet toegestaan in de bus!! What the f..k en het halleluja van Handel 🤬🤬 moeten we even kwijt. Dit stond nergens aangeven op internet. Wat doen we nu? Maar weer terug naar de auto? Het is 3 kilometer lopen over de dijk/brug naar het eiland en normaal geen probleem, maar Jacques heeft door zijn rugpijn moeite met lopen, dus ik stel voor dat hij met de bus gaat en ik met Indi ga lopen. Hij weigert pertinent, we gaan op pad en zien wel waar we eindigen.

Na een kilometer komen we op de dijk en zien het eiland liggen. Uit de verte lijkt le Mont-Saint-Michel iets op een piramide, oprijzend boven de zee, de zandvlakten en slibvelden. De granieten rots is 80m hoog en 900m in omtrek; het beeld van Michaël, de overwinnaar van de satan, op de kerktoren bevindt zich 152m boven de zee.

Le Mont-Saint-Michel behoorde vroeger tot Bretagne, maar de grensrivier verlegde haar bedding en zo werd de Mont-Saint-Michel Normandisch. In de eerste jaren van de 8ste eeuw kreeg bisschop Aubert van Avranches een visioen van Saint Michaël die hem vroeg een kapel te bouwen op de Mont Tombe, één van de rotsheuvels in het bos. Aubert durfde niet, want deze heuvel speelde een rol bij de heidense offerdiensten. Michaël verscheen hem daarna nog tweemaal met hetzelfde verzoek en stak zijn vinger in het hoofd van Aubert (het gaatje in de schedel is nog te zien in de kerk van Avranches). Toen bouwde hij een kapel op een rots tegen de helling van de Mont Tombe. In 709 werd het bos echter, door een aardbeving en een vloedgolf, veranderd in de huidige baai; de rots met de kapel stak boven het water uit.

Vanaf de dijk wandelen we over een houten loopbrug naar de toegangspoort in de muren. Het wad is tegenwoordig flink opgeslibd; er groeien zoutplantjes en er grazen schapen. Alleen bij springvloed, ongeveer twee dagen na volle en nieuwe maan, tussen zes en acht uur in de morgen en avond, wordt de berg geheel omspoeld, maar de dijk blijft droog. Jacques zijn rug en heup speelt hem parten, dus ons eerste doel is een restaurant. Het smalle straatje heeft alleen maar eettentjes en souvenierwinkeltjes en het is behoorlijk druk, ondanks het naseizoen. We vinden een niet te druk eettentje en ik bestel een crêpe salted caramelsaus en voor Jacques een crêpe Grand Marnier om het af te leren 😉.
Na de lunch lopen we richting de abdij via trappen en smalle steegjes totdat het Jacques niet meer lukt om zijn ene been voor het andere te zetten. Ik beklim nog een paar trappen om het uitzicht te bekijken en foto’s te maken en besluit om terug te keren. We lopen door de mensenmassa terug, kopen nog een souveniertje en Jacques gaat bij de halte op de shuttle bus wachten. Hij wil absoluut mee terug lopen, maar dat gaat hem niet worden. Hij heeft teveel pijn in zijn heup en been en moet helaas afhaken. Ik loop met Indi dezelfde weg terug en bij de parkeerplaats staat Jacques al op ons te wachten. Op de terugweg doen we nog een paar boodschappen (gegrilde kip!) en sluiten de dag af met een heerlijk glaasje prik.

Geschreven door Broedersopreis