Maandag 4 september

De dauwdruppels op het gras glinsteren in de ochtendzon. Het belooft een mooie dag te worden. We rijden richting La Cambe en gaan de Duitse militaire begraafplaats bezoeken.

Dit was origineel een gecombineerde begraafplaats voor Amerikaanse en Duitse doden. In 1947 werden de Amerikaanse soldaten gerepatrieerd of her-begraven te St-Laurent. Het jaar daarop brachten Britse en Franse Oorlogsgraf-organisaties Duitse doden naar La Cambe en de andere vijf begraafplaatsen. Het Deutsche Kriegsgräberfürsorge werd opgericht om de graven te onderhouden. Dit werk wordt uitgevoerd door Duitse schoolkinderen en studenten. De jeugd wordt hier geconfronteerd met de zinloosheid van oorlog, als les voor de toekomst.

Binnen op het veld staan verspreid kleine groepjes van zwarte kruisen. Dit symboliseert voor de Duitser 'kameraadschap in de dood'. Hier liggen meer dan 21.200 doden, waaronder 296 in een massagraf (een heuvel midden op het terrein). De heuvel kan beklommen worden en geeft een uitzicht over de begraafplaats. Welk een contrast met de Geallieerde begraafplaatsen. Sober en grof en daardoor des te indringender zal deze begraafplaats bij de bezoeker een gevoel achterlaten van; 'DIT NOOIT MEER'.

Het is zeker zo indrukwekkend als de Amerikaanse begraafplaatsen en ik hou in gedachten dat ook deze jongens een moeder hebben en niet in deze oorlog wilden vechten.

We rijden verder richting Carentan, eten onderweg in Isigny sur Mer een heerlijke crêpe 🥞 met banaan en salted caramel, en komen via smalle wegen en lieflijke dorpjes uit bij Utah Beach. Vijf stranden werden uitverkozen tot landingsplaats voor de troepen, waarvan de codenamen luidden: Sword, Juno, Gold, Utah en Omaha. De Britten vielen aan onder codenaam Sword en Juno. De Canadezen onder de codenaam Gold en de Amerikanen onder de codenaam Utah en Omaha.

Onmiddellijk valt het gigantische standbeeld bij Utah Beach op, welke bestaat uit drie mannen, die respectievelijk symbool staan voor: de planner ofwel de strateeg, de soldaat die aan land ging vanuit het landingsvaartuig en de marinier die vanaf zee de kust bombardeerde. Vlak bij de ingang van het strand staat een standbeeld van soldaten die van een pontonbrug het strand opgaan. Je ziet de spanning en angst in hun houding en bedenk dat zij in het donker en onder aanhoudend spervuur het strand moesten oprennen. Wat een moed en opoffering voor een vreemd, ver land dat in oorlog is met een vijand waar ze ook niets vanaf weten. Ook na bijna 80 jaar moeten we deze jonge mannen/vrouwen respect 🫡 tonen en dankbaar zijn.

Het is indrukwekkend hoe deze streek de slachtoffers eren en de oorlog levendig houden, zodat we hopelijk hiervan geleerd hebben. Helaas is op nog geen 1000 km afstand een oorlog aan de gang waar ook vele slachtoffers vallen en jonge Oekraïense en Russische mannen/vrouwen op het slagveld omkomen. Wat is de mensheid toch wreed.

Geschreven door Broedersopreis