Dag 21
Ik kan kort zijn, want we hebben vandaag rustdag. Het zonnetje schijnt en we draaien een was. Vanmorgen werden we wakker gemaakt door het geluid van een helikopter die vlak over de camping vloog. Nu komt de helikopter weer aanvliegen met een grote kist aan een lange kabel. Vlak naast de camping is een landingsplaats en we lopen gauw over de weg om te kijken en te filmen voor de kleinkinderen. Het blijft een machtig gezicht en de helikopter komt gedurende de dag nog een aantal keer landen en stijgen met gereedschap/onderdelen en aan het eind van de dag dropt hij drie werklieden, die in gereedstaande busjes weer naar huis gaan. Verder doen we buiten de boodschappen niets en zitten lekker in het zonnetje te niksen en om ons heen te kijken.

Dag 22
We staan vroeg op en vertrekken om 9 uur van de camping voor een rondrit. Het heeft de hele nacht geregend en de wolken hangen laag in het dal. Via de Rv53 rijden we langs Ardalstangen naar Øvre Ardal om in het Utladalen een waterval te bekijken en eventueel een stukje te lopen. Het dal is smal en begroeit met veel verschillende soorten bomen (zwarte Els heel bijzonder!) enorme varens en mos op de rotsen. Vochtige omgeving door veel regen dus! Bij een parkeerplaats stoppen we en lopen naar de waterval toe. Het is ijzig koud en nat en door de enorme val van het water daalt er nog een extra regen van mist op ons neer. De waterval is gigantisch hoog en mooi en als het droog was geweest, hadden we graag een stukje erlangs geklommen, maar het is te nat en glibberig op de rotsen.

We rijden het dal weer uit en gaan via de Rv53 door naar Tyin. De weg gaat via smalle, kleine tunneltjes en haarspeldbochten steil omhoog en we komen op een soort plateau terecht met een meer waar de ijsschotsen nog indrijven. Rondom hebben we een geweldig mooi uitzicht en het verveelt nog steeds niet, want elke keer is het toch weer anders. Op het hoogste punt willen we de tolweg naar Eidsbugarden nemen, maar tot onze grote teleurstelling is de weg afgesloten. We zien dat het een smal, steil grevelweggetje is en vermoeden dat er rotsblokken of nog teveel sneeuw op de weg ligt. Aan het eind van dit weggetje hadden we gehoopt misschien elanden te kunnen spotten, want we zitten dan in het middelpunt van het gebied Jotunheimen, het leefgebied van de mooses.

Volgens de Noorse mythologie was Jotunheimen ooit de plek waar de ’jotner’ (reusachtige trollen) woonden. Het nationaal park Jotunheimen van circa 1151 km2 omvat het hooggebergte Jotunheimen. Er zijn circa 250 toppen boven de 1900 meter, waaronder de Galdhøpiggen met 2469 meter en de Glittertind met 2465 meter. Het gebergte Hurrungane is ook een onderdeel van het park. Jotunheim biedt ‘onderdak’ aan verschillende diersoorten: rendier, eland, hert, ree, vos, marter, nerts, veelvraat en lynx. In tal van rivieren en meren zwemt de forel rond. De korhoen, steenarend en giervalk zijn speciale vertegenwoordigers van alle vogelsoorten die hier leven.

Helaas hebben we tot nu toe nog geen wild dier gezien en kijken onderweg goed in de omgeving rond, maar behalve heel veel schapen en een enkele koe, zien we niets. Via de E16 rijden we terug naar de camping en zijn toch wel een beetje teleurgesteld door de sluiting van de bergweg. Het is nog vroeg en we besluiten de Aurlandsvegen (snowroad) te rijden. Vanuit Flam zijn we, aan het begin van de vakantie, de andere kant van de weg opgereden tot het uitgangspunt Stegastein en hebben daar een wandeling gemaakt. Nu gaan we een gedeelte van de 48 kilometer lange weg aan deze kant op rijden en het grappige is dat we ook door de 25 km lange tunnel onder de berg zijn door gereden op weg naar een vorige bestemming.

Op de Aurlandsvegen rijden we over een smalle weg langs een woeste rivier met talloze stroomversnellingen en watervalletjes. Een opstopping!! Wat is er aan de hand? Een aantal schapen en lammetjes lopen op de weg en ik stap uit om te filmen. Je moet toch wat als je geen wilde dieren ziet. Een lammetje blaat klaaglijk om zijn moeder en op de terugweg zien we gelukkig dat ze allemaal weer bij elkaar zijn. De weg begint langzaam te stijgen tot we bij het bergmassief komen, de natuurlijke grens en barrière tussen Aurland en Lærdal. Het gaat steil omhoog met een aantal haarspeldbochten naar een hoogte van 1300 meter. De weg over het bergmassief wordt ook wel ‘snøvegen' genoemd en dat begrijpen we als we erover rijden. De sneeuwwallen langs de weg zijn op een aantal plekken wel 3 tot 4 meter hoog en tezamen met de laaghangende wolken en de mist maakt het wederom veel indruk op ons. Op sommige plekken is het zicht slechts 25 meter en de weg gaat op en neer, zodat je niet goed ziet of er een tegenligger aankomt op de smalle weg en door de weerkaatsing van de regen op de weg en sneeuw is het niet fijn rijden. We besluiten om te keren want het moet wel leuk blijven en we hebben nu al zoveel moois gezien! Op een uitzichtpunt bewonderen we een mooie waterval en het gedeeltelijk ontdooide meer met ijsrotsen aan de voet van de waterval. Enorme pakken sneeuw liggen op de bergen en dan te bedenken dat veel hiervan nog moet smelten. Helaas willen de mannen geen sneeuwbalgevecht met mij houden, dus rijden we weer verder. Onderweg stoppen we nog bij een zogenaamd kunstwerk van de Amerikaanse kunstenaar Mark Dion. In de ‘grot’ zie je een slapende beer op een berg spullen die het dier door de jaren heen verzameld heeft. Apart maar verder niet zo bijzonder.
Rond 3 uur zijn we weer op de camping en hebben weer een geweldige dag achter de rug. In de zon nemen we nog een glaasje prik en zijn het met elkaar eens dat het goed is om verder te gaan. We hebben hele mooie dingen gezien in deze omgeving, maar de camping stelt niets voor en de weg erlangs is erg rumoerig. Morgen gaan we weer verder naar de volgende camping in Fagernes en hopen dan op iets meer rust tijdens de nacht.

Geschreven door Broedersopreis