Dag 17, Roze granietkust

Het is nevelig en de zon probeert door te breken. Vandaag staat de Roze Granietkust op het programma. Het gebied strekt zich uit tussen Perros-Guirec en Trébeurden en dankt zijn naam aan de gigantische granietblokken, die aan de oppervlakte zijn gekomen langs de kust.
In de wereld zijn drie kustgebieden die deze bijzondere roze graniet hebben, ontstaan uit drie mineralen, mica, veldspaat en kwarts: de één bevindt zich in China, de ander in Corsica en de laatste in Bretagne. Een bezoek hieraan mag dus niet ontbreken. Via prachtige, kleine kustplaatsjes volgen we de grillige kustlijn en stoppen af en toe om het uitzicht te bewonderen. Een licht zeewindje maakt het aangenaam om uit de koele auto te stappen. In Perros-Guirec parkeren we de auto, want ik zag in mijn ooghoeken een marktje 🙈 en uiteraard is het altijd leuk om erover te slenteren, hoewel deze niet zo groot is als de markt in Lannion. We kopen een paar heerlijk geurende zeepjes, bekijken het plaatselijke kerkje en merken dat onze magen knorren en vragen om een hapje eten. Jacques kan de verleiding van de mosselen niet weerstaan en ik niet van de crêpe met banaan. Na de lunch rijden we verder richting Ploumanac’h en stoppen bij het uitzichtpunt op de roze granietrotsen.

We lopen en bewonderen de gigantische rotsblokken die dateren van meer dan 300 miljoen jaar geleden en zijn uitgeslepen door wind en water. Het is een imponerend gezicht en we lopen een stukje over het pad van de douaniers. Dit pad van 2000 kilometer lang loopt van Mont-Saint-ocher tot aan Saint-Nazareth en is ontstaan tijdens de Franse Revolutie toen de paden werden aangelegd oor de douane om de kustlijn te bewaken en het smokkelen en plunderen van scheepswrakken tegen te gaan. Tot aan het begin van de twintigste eeuw liepen honderden douaniers in alle weersomstandigheden dag en nacht langs de kust om elke verdachte handeling te kunnen onderscheppen. Tegenwoordig is het pad populair onder wandelaars.
Via Saint-Guirec rijden we weer richting de camping na een geslaagde dag.

Dag 18, Le gouffre de Plougrescant

Na een rustig ochtendje rijden we naar de andere kant van de kust om dit gedeelte te ontdekken. De dorpjes zijn allemaal goed verzorgd met bloeiende planten in de vele bloembakken langs de weg. We verwonderen ons over de vele mooie kerkjes langs de route en komen uiteindelijk bij de zee uit. Er waait een koel windje vanuit zee en daar zijn we blij mee, want de temperatuur loopt weer behoorlijk op.

Via het wandelpad komen we langs een schattig huisje dat lijkt te worden verdrukt tussen twee enorme rotsformaties. Eb of vloed, je kan er altijd naartoe lopen. Wie zou er wonen? Komen die mensen wel eens van hun “eilandje” af? En zouden de golven bij storm soms tegen de muren aan beuken? Het huisje tussen de rotsen in Bretagne vormt een indrukwekkend gezicht en levert met een beetje fantasie veel spannende verhalen op.
We lopen “naar het einde van de wereld” en laten de prachtige natuur op ons inwerken. Ik kan zo wel uren zitten en kijken naar dit spectaculaire gedeelte van de kust.

De kust van Plougrescant is het meest noordelijke stukje van Bretagne. De kustlijn is bezaaid met grillige granieten. Sommige steken wel een paar meter boven de zee uit. Deze reuzen vormen een gaaf contrast met de poppenhuisjes die op het schiereiland en de kleine eilandjes staan. Sommige van die eilanden (en dus ook de huizen erop!) zijn alleen bij laag water bereikbaar.

Op een van de uitsteeksels bij Plougrescant staat een enorme rotsformatie met een diepe gleuf in het midden: Le Gouffre. Dat klinkt misschien niet zo bijzonder, maar door de wind verandert Le Gouffre in een waar spektakel. Het water kolkt, gorgelt, bruist en schuimt tussen de rotsen. Golven spatten uiteen en zorgen af en toe voor een koude douche voor de toeschouwers.

Wat Bretagne echter extra bijzonder maakt, zijn eb en vloed. Aan de Nederlandse Noordzeekust is het verschil meestal niet meer dan een meter. Aan de kust van Bretagne kan het getijdenverschil wel veertien meter zijn!

Het is onze laatste dag in Bretagne en we sluiten deze fijne dag af met een hapje in het restaurant op de camping.

Geschreven door Broedersopreis