We staan vroeg op want we hebben een reisdag van 370 kilometer. Helaas gaan we op de terugweg, maar stoppen nog een paar dagen om de Oostenrijkse lucht in te ademen. Op de heenweg hebben we richting Oostenrijk een gigantische lange file voor de Karawankentunnel zien staan waarbij de mensen uit de auto's stappen en wachten tot ze weer een stukje op konden schuiven. Oostenrijk controleert streng bij de grens en het maakt ze niet uit of daardoor vakantiegangers urenlang moeten wachten. Het hoogseizoen is nu voorbij en we hopen dat de wachttijd niet zo lang zal zijn. Helaas is er geen andere weg voor de terugweg, dus we moeten maar even doorbijten. Voor Zagreb staan we bij de tolpoorten bijna een half uur in de file om te kunnen betalen. Het is zaterdag en het is erg druk op de weg. We hebben dit nog niet eerder meegemaakt en verbaasden ons de afgelopen twee weken over de rustige wegen. Na Zagreb komen we bij de Sloveense grens, maar er zit geen douane. Voor de grens hebben we de laatste kuna's uitgegeven, want we gaan weer over op de euro. We rijden langs Bled en zien het wandelpad op een berg waar we 10 dagen geleden hebben gelopen en het lieflijke kerkje met de rode glimmende toren. En dan begint de ellende. Boven de weg hangen waarschuwingsborden dat er een file is van 7 kilometer voor de Karawankentunnel. We balen als een stekker en ik zeg nog voor de lol dat we beter in Bled nog een nachtje hadden moeten gaan staan. Het is inmiddels 14.00 uur en we hebben er nog een beetje vertrouwen in. De eindbestemming is Dobriach aan de Millstattersee en we moeten nog 65 kilometer. Pff opeens is het vertrouwen weg als we komen stil te staan en iedereen uit zijn auto stapt. Er zit geen beweging meer in en we moeten nog 8 kilometer tot de tunnel. Om een lang verhaal kort te maken .... 4 uur en 8 kilometer verder staan we eindelijk voor de tunnel. Onze zenuwen en geduld zijn danig op de proef gesteld. Het is blijkbaar dagelijkse kost, want langs de weg staan Dixi's en kliko's. Gelukkig hebben wij ons huisje bij ons en we kunnen op ons eigen toiletje. Ik laat Indi even lopen en dan gaan we maar weer zitten wachten. Buiten is het 29 graden en de zon brandt op het dak, maar wij zitten koel door de airco. We bedenken waardoor de file wordt veroorzaakt en dat kan alleen maar de grenscontroles zijn, want we zien onderweg niets bijzonders. Bij de tolpoort voor de tunnel kunnen we opeens aardig doorrijden en ik ben al blij, want de tunnel is bijna 8 km lang en ik moet er niet aan denken om daarin stil te moeten staan. Het is 1 buis met tegemoetkomend verkeer. Helaas rijden we de laatste 4 km in file de tunnel uit, maar eindelijk blauwe frisse lucht! De weg versmalt naar 1 doorgang en de douane kijkt scherp in elke auto. Wij hebben niets te verbergen en dat stralen wij zeker uit, want we mogen gewoon doorrijden. Pff rijden jongens!! Ik stuur de camping een mailtje of wij nog terecht kunnen, want het is inmiddels half 7 en we moeten nog een stukje. Binnen korte tijd krijgen wij antwoord dat ze tot 22.00 uur aanwezig zijn en we van harte welkom zijn. Dat scheelt weer en we rijden vlot door. Het wordt echter steeds vroeger donker en ik ben bang dat wij in het donker over de binnenweg zullen moeten rijden naar de camping en dat is ook zo. Het is een bochtige, steile weg en we hebben het niet naar ons zin. We zijn blij als we het bord camping Mossler zien aan de rand van de weg en parkeren voor de receptie. SHIT .... Er is niemand aanwezig! Ik ga vragen bij het restaurantje voor de camping en de dame is zo vriendelijk om voor ons te bellen, want nu blijken er twee campings te zijn, namelijk See camping en Schwimmbad camping Mossler. We staan bij de Seecamping van de familie Mossler en die is vol vertelt de vriendelijke meneer mij aan de telefoon. Maar wij zijn van harte welkom bij de andere camping van dezelfde familie ietsje verderop (900 meter). Daar sta je dan met 2 caravans op een steile parkeerplaats voor de camping en geen mogelijkheid om te keren. De mannen steken achteruit de weg op en Jo en ik houden het verkeer tegen en geven aanwijzingen. Na zo een vermoeiende rit, valt het niet mee. Gelukkig krijgen de mannen het voor elkaar en we hebben veel respect voor ze. In het donker turen we langs de weg of we de camping zien en eindelijk zien we de ingang. Jacques rijdt de camping op en ik ga aan de weg staan wachten op Jo en Rene. Ja eindelijk komen ze eraan en draaien de camping op. Het is inmiddels 20.45 uur en we zijn precies 12 uur onderweg en aan het eind van ons latijn. De eigenaar van de camping is vol begrip en zegt dat we morgen mogen inchecken en geeft ons een aantal plaatsen door. De keuken van het restaurant is tot 21.00 uur open en we zetten snel in het pikkedonker de caravans op de plaats en besluiten eerst te gaan eten, want we zijn hongerig en erg dorstig. De biertjes smaken alsof er een engeltje op je tong pist en we eten een lekkere schnitzel met patatjes. Het heeft nog nooit zo lekker gesmaakt. Als we bij de caravan zijn, draaien we de pootjes uit en gaan lekker naar bed. Het was een uiterst stressvolle, vermoeiende dag die we nooit meer hoeven mee te maken.

Geschreven door Broedersopreis