Schaarste

KM 34/2.072 - HM 376/12.037 🌤️26°
Mijn weerapp geeft windkracht 12 aan; dat is helaas een foutje anders was ik zonder trappen naar mijn bestemming geblazen. Ik heb vandaag wel een makkie, want een hele korte etappe. Noodgedwongen, dat wel, er is bijna geen accomodatie te vinden hier.
Ik kan dus heel rustig aan doen en als ik direct na vertrek een koffie-tentje zie, stop ik subiet. De cappuccino is uitstekend en de jonge eigenaar, zoals alle Turken, zeer vriendelijk. Hij weigert zelfs mijn betaling aan te nemen, omdat ik gast in zijn land ben. Ook als ik een dorpje verder bij de bakker een brood koop, mag ik niet betalen. Kijk, zo maak je natuurlijk vrienden bij Ons Hollanders !
De route is een stuk mooier en rustiger dan gisteren. Het gaat door een bosrijk gebied met alleen wat boerenactiviteit. Ook zie ik veel mensen emmers vol paddestoelen plukken. Langs bloeiende heide en vriendelijke hondjes fiets ik verder. Tot mijn geruststelling mag er in het bos waar ik doorheen fiets niet geschoten worden zodat ik een kogel door mijn kop ontloop.
Bij een school zie ik dat de leerlingen letterlijk worden opgetrommeld om de lessen te hervatten. Na enkele klimmetjes arriveer al vroeg op mijn bestemming Aydinlar bij het enige hotel langs de route. Het volgende is zo’n 50 kilometer verder. De eigenaar heeft de economische wet van de relatie tussen prijs en schaarste goed begrepen, want rekent de schandalige prijs van 80 EUR. Hij heeft het spul de veelbelovende naam My Reset Farm gegeven. Volgens de website spreken ze alle talen, maar de man met kamelengebit die mij ontvangt, spreekt alleen Turks. Hij wil direct wodka met mij drinken, maar van dat vocht heb ik in mijn Russische periode genoeg naar binnen gehad voor de rest van mijn leven.
Internet doen we niet aan, wel krijg ik een gratis herdershond voor de deur, romantische roosjes op bed en een fles shampoo gemaakt van paardestaart. Ik ben de enige gast in het verder volkomen verlaten hotel.
Tevens heb ook geen andere keus dan hier wat te eten. Als ik op de afgesproken tijd in de eetruimte arriveer, zit de man met kamelengebit nog steeds te zuipen. Zijn zoontje, die eruitziet als het product van generaties zorgvuldig gekoesterde inteelt, brengt mij een koffie en smijt het bestek op tafel. Dan verschijnt er een haveloos Catweazle-achtig zwerver, die zich terugtrekt in de keuken.Tot mijn verbazing wordt er toch een behoorlijk smakelijke maaltijd geserveerd.
Na het eten doe ik nog een poging om naar het nabijgelegen gehucht te lopen. Daarvoor moet ik echter een paar honderd meter langs een inmiddels stikdonkere drukke weg waar vrachtauto’s in volle vaart langsrazen. Geen goed plan dus; wellicht haal ik levend het dorpje, maar dan zeker niet Bello de Hond die mij overal als een schaduw volgt.

https://youtu.be/dAsdAW1P5wg?si=D6ZS1KV9x3E-gWmn

Geschreven door WillemDeMol