Van Nudist naar Non

KM 79/105 - HM 177/298
Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen. Vandaag heb ik een ingrijpende beslissing genomen: ik ga het klooster in !
Maar beginnen bij het begin. De dag start goed, met een fijn schaduwrijk ritje over de fietspaden van Wenen, waarbij ik o.a. door het mooie Museumkwartier fiets. Na een kilometer of 10 bereik ik de Donau. Ik zal de eerste etappes iets afwijken van de officiële route en de Donau Radweg volgen. Ik heb namelijk niet de gewoonte te trainen voor mijn fietstochten en moet er dus een beetje inkomen. Ook fiets ik het liefste langs het water, zeker op een bloedhete dag ( met temperaturen van rond de 32 graden). Er is gelukkig wel een licht briesje dat het allemaal iets dragelijker maakt. Het eerste stuk gaat direct langs de rivier en is prettig om te fietsen. Dan zie ik plotseling dat ik het FKK gebied infiets. FKK staat voor Freie Körper Kultur, oftewel recreëren in Adams/Eva kostuum. De nudisten duiken overal op en het moet gezegd dat 99,99 % van de naaktlopers beter wel iets aan had kunnen trekken. Trillend vet, bengelende klokkespelen met verschrompelde klepels en schommelende Bertha 13 uiers zijn geen fijn gezicht voor uw fietsende verslaggever.
Ik kan gelukkig even bijkomen van deze schokkende ervaring bij Hermi’s Biker und Radel Treff, waar de halve liters (geen water) gretig aftrek vinden. Hierna gaat de route verder langs de Hochwasser Schutzdam. Goed asfalt en iets verhoogd boven het landschap, maar kaarsrecht. De zon brandt onbarmhartig en ik ben, de schaamte voorbij, genoodzaakt mijn Generaal Rommel Woestijnpet op te doen. Na Hainburg an der Donau buigt de route landinwaarts en is het briesje niet meer verkoelend maar veranderd in een föhn. Waarschijnlijk door de warmte voel ik een hongerklop opkomen, die ik nog net kan afwenden door een paar stroopwafels naar binnen te werken.
Ik passeer de eerste grens van mijn tocht, namelijk die met Slowakije. Na 10 jaar in Polen en 5 jaar in Rusland gewoond en gewerkt te hebben, geven Oostblok-landen mij altijd een merkwaardig gevoel van thuiskomen. Gelukkig zie ik ook hier de befaamde fijngevoelige Sovjet architectuur al van verre.
Ik rammel over de keien in de oude straatjes van Bratislava en klop, na bijna 80 kilometer fietsen, afgepeigerd aan bij het St Ursula Klooster. Ik ben geen katholiek, maar heb wel een Camino de Santiago-aflaat, dus opent Zuster Danka de poort en wijst mij mijn cel. Eigenlijk is het gewoon een prachtig appartement, want de 70 zustertjes moeten ook een centje bijverdienen.
Oh ja, De Eerwaarde Zuster meldt mij dat mijn kamerdeur niet van binnen op slot kan. Ik ga er maar van uit dat de nonnetjes zich braaf zullen houden aan de kuisheidsgelofte !

Geschreven door WillemDeMol