Notre Paradis

KM 87/557 - HM 484/1.653
Na een benauwde nacht, een raampje (zonder hor) open doen in een tuinhuisje leek mij geen goed plan, ga ik op zoek naar iets voor het ontbijt. Aangezien er geen koelkast aanwezig was, kon ik gisteren niets inslaan. Gelukkig eten de Fransen (net als ik) liefst vers brood, dus een bakkertje was snel gevonden. De pane artisane was uitstekend, want bereid van zuurdesem en niet zo’n snel klaar Hollands stokbroodje. Het was ook geen straf om dit in de nog koele tuin naar binnen te werken.
Dan volgt nu een droevige mededeling (vooral voor mij als hobby-fotograaf). Helaas is gisteren op 10 jarige leeftijd mijn camera overleden. Ik heb hem altijd in de zak van mijn wielrenshirt en daar is hij een heroïsche dood gestorven door vocht agv overmatige transpiratie van ondergetekende. Dus vanaf nu minder en mindere kwaliteit foto’s, alleen gemaakt met mijn mobiele telefoon.
Dan ter (wieler)zake. Het was vandaag een zware dag door een leeg en dunbevolkt gebied, terrasjes of horeca ben ik langs de route niet tegengekomen. Het was gruwelijk heet, ik kreeg onverwachte klimmeters voor mijn kiezen en ben eigenlijk (noodgedwongen) te ver doorgefietst. Dat laatste komt omdat mijn hotel in de geografisch ideale overnachtingsplaats, Stenay het nodig vond om de boeking te annuleren. Waarschijnlijk was ik op zondagavond de enige gast en vonden ze het zonde om daarvoor het licht aan te doen. Ik moet dus een kilometer of 15 extra en die blijken loodzwaar.
De fijne Maasroute houdt officieel op bij Mouzon, maar in werkelijkheid al eerder, bij het plaatsje Remilly-Aillicourt. Er zijn wel plannen om het fietspad te verlengen, maar daar heb ik nu niets aan. De rivier ligt op het laagste punt, dus als je daar niet kunt fietsen, wordt het automatisch klimmen. Het blijft genetisch vreemd dat mijn broer en neefje voor hun plezier met de fiets een berg beklimmen, terwijl ik er een spuughekel aan heb. Maar goed, uiteindelijk kom ik altijd boven, alleen is het slopend voor mij, zeker bij dik 30 graden en een windje die eigenlijk een soort föhn is. Mijn hele watervoorraad van 1,5 liter gaat er doorheen en ik kom dorstig aan op mijn alternatieve bestemming Dun-sur-Meuse, waar ik hartelijk wordt begroet door de Nederlandse eigenaar van Chambres d’hôtes Notre Paradis.
Joost is zeker in voor een praatje en we brengen een genoeglijk uurtje door met ouwehoeren over van alles en nog wat. Ik maak graag gebruik van zijn table d'hôte aanbod en eet mee met hem en zijn vrouw. De lasagne is goed om de rijkelijk verbrande calorieën aan te vullen !

Geschreven door WillemDeMol