Survival op de snelweg

KM 79/2.038 - HM 655/11.661 🌤️26
Ik ben nu in een gebied waar weinig of geen toeristen komen en het wordt dus steeds moeilijker om (on-line) accomodatie te vinden. De eerstvolgende mogelijkheid voor vandaag, als ik de officiële route volg, is minstens 90 kilometer verderop met een groot aantal hoogtemeters. Dat is weinig aanlokkelijk dus kies ik voor de snelweg.
Bij het verlaten van de stad valt de politie roadblock op die eigenlijk op de toegangswegen voor elke grote stad te vinden is, soms ook met militairen erbij. Het lijkt mij verstandig om geen foto’s te maken. Gevangenissen in Turkije hebben niet bepaald een goede reputatie.
Ondanks dat ik over de snelweg fiets, zitten er toch een aantal venijnige klimmetjes in. Hoewel het aantal hoogtemeters minder is dan gisteren, valt het mij zwaarder. De kwaliteit van de weg is sterk wisselend. Soms riant 4-baans met ruime vluchtstrook. Dan weer hele stukken waar aan de weg gewerkt wordt. En ook vaker dan mij lief is, een nauwe tweebaansweg zonder vluchtstrook, waar de vrachtauto’s je met 40 centimeter speling passeren. Sommige duidelijk te zwaar beladen met bijvoorbeeld boomstammen, niet fijn om op je kop te krijgen. Of de veelvuldig krap passerende bussen van de firma Kale (een geheime investering van De Kruidenier ?). Op die stukken is de weg ook vaak door langdurig gebruik verzakt of slecht. Nou ja, het gaat gelukkig allemaal goed, maar het is geen pretje. Ik ben niet de enige die er zo over denk. De fietsers die ik gisteren tegenkwam, waren dit allemaal zo zat, dat ze onderweg gestopt zijn en het restje per trein doen.
Bij de grotere plaatsen is steeds een ringweg eromheen. Fijn voor de dorpelingen, maar niet voor mij, omdat er langs de snelweg verder geen voorzieningen zijn.
Bij Pinarhisar besluit ik daarom de weg even te verlaten een via een stil paadje naar het centrum te rijden. Ik passeer een boerderij waar een aantal honden liggen te slapen. Helaas wordt er 1 wakker en voordat ik er erg in heb, komt de hele roedel blaffend en happend achter mij aan.
In Turkije leven naar schatting 4 miljoen zwerfhonden. De meesten zijn onschuldig en doen niets. Door een omstreden wet, waar veel tegen wordt geprotesteerd, mogen zieke en agressieve zwerfhonden in Turkije worden afgemaakt. Hoewel ik hondenliefhebber ben, mogen de schuimbekkende viervoeters die mij achterna zaten op het euthanasie lijstje komen.
Uiteindelijk arriveer ik behoorlijk moe op mijn bestemming Saray. Het hotel waar ik incheck heet Elite. Ik verwacht mij daar goed thuis te voelen, maar de kamer is matig. Het beddengoed en handdoeken zijn schoon, maar je kunt beter niet onder het bed kijken (wat ik wel doe). Als je honger hebt, zit je wel goed, want op de nachtkastjes liggen nog kruimels van de vorige gasten. Maar de prijs is fijn, met EUR 28 inclusief ontbijt.
‘S Avonds integreer ik naadloos in de plaatselijke bevolking, door bij het dorpsrestaurant te gaan eten. Er is geen menu, maar de gerechten staan klaar in de vitrine en aanwijzen gaat prima. Bij het teruglopen kleurt de lucht fel oranje. Het blijft dus lekker zomerweer, want Avondrood - Mooi Weer aan Boord !

Geschreven door WillemDeMol