Kültür şoku (cultuurshock)

KM 57/1.892 - HM 314/10.204 🌦️28°
Na alweer een matig ontbijt verlaat ik het plaatsje Svilengrad, dat bij nader inzien toch wat aantrekkelijker is dan op het eerste gezicht leek. Een uitstekend diner gisteren en een goede nachtrust (behoudens de eerste mug van deze reis) doen wonderen. Ik verlaat de stad via de schitterende Ottomaanse brug en breng nog een saluut bij het standbeeld voor Snuf de Hond.
De route gaat vandaag door 3 landen, ik neem daarom de afslag richting Griekenland. In het laatste Bulgaarse winkeltje sla ik mijn laatste Leffies stuk voor enkele eeuwig houdbare versnaperingen. De Grens Polizei komt ook even buurten, maar de bijbehorende Herdershond, die sterke gelijkenis met Snuf vertoont, laat zich niet aaien en bijt bijna mijn hand eraf. Na een ritje door niemandsland ben ik dan in Griekenland. Het landschap en de dorpjes zien er direct een stuk beter uit. Waarschijnlijk ook door de afwezigheid van de betonnen Sovjet misbaksels.
Bij Dakia stop ik voor de koffie die wel gelijk twee keer zo duur is als in Bulgarije, dat heb je na een EURO-crisis. Na een klein klimmetje kom ik door een landbouwgebied, met overal witte plukjes langs de weg. Na bestudering van het gewas kom ik tot de conclusie dat het katoen moet zijn. Dat wordt bevestigd doordat ik op diverse plaatsen grote stapels met witte jerrycans zie liggen. Katoen vraagt 25% van het wereldwijde insecticidengebruik, meer dan enig ander gewas. Resistentie bij insecten en plagen, heeft tot gevolg dat er steeds meer pesticiden worden gebruikt.
Het is vandaag bewolkt en dreigend, met schitterende luchten voor een wolken-liefhebber zoals uw scribent. Ik ben tot nu ontsnapt aan regen maar word toch ingehaald door een bui. Met onvermoede krachten zet ik een sprintje in, zodat ik onder een viaduct het buitje kan doorstaan. Ik kan vrij snel mijn weg vervolgen naar Kastanies waar de grens met Turkije is. De EU uit aan de Griekse kant gaat soepeltjes, dan gaat het een stukje door niemandsland met hekken aan weerszijden, door een waterbak en dan sta ik in een rij auto’s. Met de gebruikelijk voordring-taktiek weet ik mij voor aan de rij te wurmen, waarna mijn ID bij 3 verschillende loketten wordt gecontroleerd. Ook moet ik voor het eerst in mijn fiets-carriere bij een grens de tas openmaken. Gelukkig heb ik mijn voorzorgsmaatregelen genomen en een onwelriekende koersbroek bovenop gelegd. Walgend doet de beambte gauw de tas weer dicht en wuift mij weg.
Dan mag ik het blijkbaar beloofde land binnenrijden. Het moet gezegd, de sfeer is direct totaal anders. Griekenland was uitgestorven. Hier is het levendig, mensen op straat, minaretten in het straatbeeld en overal vrolijkheid. Langs een optocht van enkele Fiat’s bereik ik al snel 1 van de hoogtepunten van deze fietsreis. Na de Sint Pieter, de Eiffeltoren en de Grand Canyon, sta ik ineens oog in oog met niets minder dan de grootste bakpan ter wereld, waarmee ooit 600 kilogram lever (walgelijk !) is gebakken. Mijn leven is nu eigenlijk compleet, maar ik fiets toch verder de stad in.
Het centrum zou ik niet omschrijven als levendig, maar meer als chaotisch. Ik weet toch mijn hotel te bereiken, waar men voorstelt om mijn stalen ros buiten te parkeren, immers er staan camera’s ! Het gebruikelijke onzin-argument, want wat heb ik aan leuk filmpje van de diefstal van mijn fiets. Na enig licht aandringen van mijn kant op de mij kenmerkende diplomatieke wijze, mag hij toch binnen staan en kan ik hem aan de kapstok vast ketenen. Daarna moet nog een keer van kamer gewisseld worden omdat de airco niet werkt.
Toch ben ik blij om het achtste en laatste land van mijn reis bereikt te hebben ! Ook ‘s avonds bevind ik mij in een compleet andere wereld. Volle terrasjes, veel mensen op straat, muziek, winkels open, er wordt genoten van het leven,. Een ware (positieve) cultuurshock, na 4 weken door het voormalige Oostblok gefietst te hebben.

Geschreven door WillemDeMol